Ελεύθερη πολιορκημένη χώρα

Η Ιστορία διδάσκει, και γι’ αυτό διδάσκεται στα σχολεία∙ παραδειγματίζει, κι αυτός είναι ο λόγος που τιμούνται γενναία ιστορικά γεγονότα και ηρωικά πρόσωπα. Η Ιστορία, όμως, πρέπει να διαβάζεται σωστά και να ερμηνεύεται βαθυστόχαστα για να παραδειγματίζει∙ διαφορετικά μπορεί να προκύψουν ιστορικές καρικατούρες. Μια άκριτη προσομοίωση της χώρας με τους «ελεύθερους πολιορκημένους» λ.χ., μια «ηρωική έξοδός» της δηλαδή από την ευρωζώνη, θα προκαλέσει τραγωδία: «μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…». Οι όποιοι, λοιπόν, πολυφασικοί ανορθόγραφοι αντιγραφείς της Ιστορίας οσμίζονται έναν τέτοιο «ηρωισμό», καλό θα ‘ταν να αφουγκραστούν καλά όσους αντιτίθενται: το 80% του ελληνικού λαού, όπως και τη συντριπτική πλειονότητα των ειδικών.

Γιατί μπορεί η χώρα να είναι ασφυκτικά πολιορκημένη από δανειστές και αγορές, να μην είναι καν τόσο ελεύθερη, αλλά η τραγική εμμονή ορισμένων περί «εξόδου» της από το ευρώ και τη Δύση θα συναντήσει στο διάβα της έναν καταστροφικό «Αρμαγεδδώνα», ένα απερίγραπτο πλιάτσικο του ιδιωτικού και εθνικού πλούτου. Αυτοί, λοιπόν, που έχουν και τη λαϊκή εξουσιοδότηση, πρέπει να επιστρατεύσουν την πολιτική τους σοφία και να βρουν τις αναγκαίες ισορροπίες για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την ταυτόχρονη ανάταξή της από την ημιθανή κατάσταση που έχει περιέλθει. Αυτοί είναι που πρέπει να σκέφτονται εκατό φορές περισσότερο προτού εκστομίσουν οτιδήποτε, γιατί η ευθύνη τους δεν τους δίνει και το δικαίωμα να φλυαρούν ακατάσχετα, στo όνομα δήθεν των αταλάντευτων θέσεών τους.

Δεν θα έπρεπε να έχουν κατανοήσει ήδη ότι η εκλογική τοποθέτηση του απλού πολίτη είναι, ενίοτε, η συνισταμένη αντικρουόμενων κατανοήσεων, καταστάσεων, υποσχέσεων, και πολλών άλλων ταλαντευόμενων και εναλλασσόμενων γνωσιακών και θυμικών συνιστωσών; Αλλά όταν όλα αυτά ερμηνεύονται με πολιτικο-κομματικές εμμονές, τότε χάνονται το μέτρο και η κοινωνική ισορροπία. Δεν βλέπουν, άραγε, και καυχώνται πως κατέχουν την απόλυτη λύση της «ηρωικής εξόδου», ότι ο καθημερινός χαιρετισμός λ.χ. των απλών πολιτών συνοδεύεται πια με την ανησυχία για το πού πάμε, καθώς ο κόσμος έχει αντιληφθεί το μέγεθος του κακού; Οτι η χώρα του έχει αδικηθεί, και αν και επιθυμεί μιαν αξιοπρεπή συμφωνία –στη βάση, έστω, του μη χείρον βέλτιστον –κατά βάθος πιστεύει πως και αυτό ακόμα γίνεται πιο δύσκολο όσο ο χρόνος τρέχει αναξιοποίητος; Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να πιστώνουν ακόμη τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, αλλά αυτό δεν πρέπει να τρέφει την καταστροφική πολιτική πολιτική εμμονή κάποιων λίγων πολιτικών που εκστομίζουν και απειλές. Δεν τους ενδιαφέρουν οι άλλοι, παρά μόνο τα χειροκροτήματα των κολαούζων τους;

Κι ο λαός, στο όνομα του οποίου θέλουν να δοξαστούν στο πεδίο της μάχης; Για να κατανοήσει ένας τέτοιος «ήρωας», «ασυμβίβαστος», «αγωνιστής», «πατριώτης» πολιτικός, για να ψυχογραφήσει αυτόν τον λαό που πανικόβλητος τρέχει να κρύψει κάτω από το στρώμα του καμιά παλιά ψευτοοικονομία του, που κοιτά εναγωνίως Δεξιά και Αριστερά μπας και βρει κανένα αποκούμπι –αλλά δεν βρίσκει, που βλέπει ότι αυτή η παρατεταμένη τρικυμία δεν τον αφήνει να ξαποστάσει, αυτός ο «υπερασπιστής» της εξόδου πολιτικός πρέπει να πετάξει αμέσως τις ιδεοληπτικές του παρωπίδες∙ αυτή είναι η πρώτη απαίτηση του λαού∙ να δει, δηλαδή, πιο πέρα από το παρελθόν, προς το σταθερό μέλλον της χώρας, όχι βέβαια μόνο υπό το πρίσμα του στενού ιδεολογικού του ορίζοντα, η δεύτερη∙ να προσαρμοστεί στη δυναμική των καιρών, η τρίτη∙ να σεβαστεί τη γενική πλειοψηφία του κόσμου, η τέταρτη∙ και η πέμπτη απαίτηση, να κοιτά προς το όφελος της κοινωνίας, κυνηγώντας τους ολιγάρχες φοροφυγάδες και όχι όποιον πετύχει η μπάλα.

Υπάρχει όμως τέτοια ελπίδα για κάποιους από αυτούς τους «ήρωες», όταν οι γραφικές ιδεοληπτικές σάλπιγγές τους ηχούν όλο και πιο δυνατά; Οταν δεν φαίνεται να κατανοούν τη δύσκολη πραγματικότητα; Οταν το θράσος, η έλλειψη μέτρου και σοβαρότητας μερικών τέτοιων «δασκάλων» της πολιτικής κακοποιούν την αισθητική της, αρκεί να ποζάρουν στις ειδήσεις για μερικά δευτερόλεπτα; Ολοι αυτοί είναι βέβαια μια εξαίρεση, αλλά μια μόλυνση από ένα αιρετικό μικρόβιο αρχίζει. Τα αντισώματα της κοινωνίας για τέτοιες ιδεοληπτικές λοιμώξεις θέλουν χρόνο να πολλαπλασιαστούν∙ και ως τότε η ζημιά θα ‘χει γίνει∙ τρόμος, πυρετός, ίσως και σήψη!

Ηδη ο πολιτικός τρόμος είναι παρών, ο κοινωνικός πυρετός έφερε ήδη σπασμούς∙ και η κοινωνική σήψη άρχισε με τη «νέα ηθική» του καραδοκώ να σε καταβροχθίσω, με την εμφανή πια και ανήσυχα γενικευόμενη κατάρρευση βασικών αξιών, με τη διαφαινόμενη υποχώρηση του αυτοσεβασμού από ένα υπολογίσιμο μέρος του άναυδου στην πλειονότητά του λαού∙ όλα στο όνομα έστω και ελάχιστων ευρώ. Αυτό είναι μεγαλύτερο, και από την πτώχευση, πρόβλημα∙ δηλαδή η γοργή ηθική αποσταθεροποίηση της κοινωνίας. Αυτό είναι και το πιο ανατριχιαστικό θεριό που θα πρέπει να κυνηγήσει και να νικήσει, πριν ή μετά την όποια οριστική συμφωνία, ο κάθε πολιτικός, και κυρίως ο όποιος πολιτικός της «ηρωικής εξόδου», για να μην είναι «κρυβόμενος» αύριο. Τον ενδιαφέρει, όμως, σε ποιους κληρονομεί αυτήν την ηθική τελμάτωση;

Ο κ. Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.