Εάν ο Αλέξης Τσίπρας, με την κατ’ επίφαση φιλοευρωπαϊκή φρουρά του, σέβεται πράγματι την πολύπαθη ελληνική κοινωνία, οφείλει το ταχύτερο να υποβάλει, προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αίτημα για τη συγκρότηση διακομματικού μετώπου εθνικής σωτηρίας. Και αυτό, όχι ως ένδειξη αποτυχίας, αλλά από υπέρτατο εθνικό χρέος.
Το πεντάμηνο των εξουθενωτικών παλινδρομιών με το πήγαινε-έλα στις Βρυξέλλες, Αθήνα, Αμβούργο, αλλά και με τις άκαρπες (δίκην επαιτών) περιοδείες στις πρωτεύουσες του ισχυρού πυρήνα της Ε.Ε., όλη αυτή η καταστρεπτική χρονοτριβή είναι αρκετή, για να μπει, εδώ και τώρα, τελεία και παύλα, στον κατ’ εξακολούθηση διπλό εμπαιγμό:
Εμπαιγμό της ελληνικής κοινωνίας, με το υπουργικό συμβούλιο των ερασιτεχνών και των μαθητευόμενων μάγων, να επιταχύνουν την πορεία των πολιτικών προκατόχων, προς το έσχατο σημείο της ανέχειας και του αφανισμού. Κορύφωση αυτού του σαδιστικού εμπαιγμού είναι η εν ψυχρώ δήλωση του κυρίου Λαπαβίτσα, ότι αντιμετωπίζεται η εναλλακτική της διανομής τροφίμων με δελτία!
Αλλά και τον εμπαιγμό του συνόλου των Ευρωπαίων εταίρων, που νιώθουν βαρύτατα εξαπατημένοι και προσβεβλημένοι, από την ανάγωγη, προκλητική και ανακόλουθη διαπραγματευτική συμπεριφορά του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, των λοιπών λιποτακτών ή αποβλήτων του ΠΑΣΟΚ και των με ολοκληρωτική αγωγή, συμπεριφορά πολλών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κοινό μέτωπο
Ταυτοχρόνως, όλες οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου του ελληνικού κοινοβουλίου, μαζί με όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν σοβαρή πρόθεση να συνεργαστούν, ας σχηματίσουν, πάραυτα, διακομματική κυβέρνηση, εμπλουτισμένη και από εξωκοινοβουλευτικές ανεγνωρισμένες προσωπικότητες κύρους, τόσο της Ελλάδας, αλλά και του ελληνισμού της διασποράς.
Και από κοινού, όλοι τους, ας δώσουν τον όρκο των Φιλικών, ότι θ’ ανασύρουν την πατρίδα μας, από τα τέλματα της φαυλοκρατίας και της ευνοιοκρατίας. Και με το νέο αυτό πρόσωπο, ας προσέλθουν ισοτίμως και με αξιοπρέπεια, στα κέντρα αποφάσεων της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Και επιτέλους, οι ανεκδιήγητοι εικονοκλάστες του ΣΥΡΙΖΑ ας διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Ας ξεχάσουν τις «παιδικές», κατά τον Β.Ι. Λένιν, «αρρώστιες του κομμουνισμού». Και ας εναρμονίσουν την πολιτική τους συμπεριφορά, προς τις στοιχειώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής δημοκρατικής τάξης. Μόνον τότε θα θεμελιώσουν το δικαίωμα να μιλάνε, για τη συμβολή τους, στην ανανέωση του κοινωνικοπολιτικού χάρτη της Ευρώπης.
Η θέση μας στην Ε.Ε.
Και ας συνεχίσουμε αυτό το σημείωμά μας, ξεκαθαρίζοντας ότι: Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να μην είναι κοινωνία αγγέλων. Είναι όμως η μοναδική όαση, έστω και ελάχιστης εγγυημένης αξιοπρεπούς συμβίωσης εθνοτήτων και θρησκειών. Από την εποχή του Ρομπέρ Σουμάν, του Πωλ Ανρί Σπάακ, του Σαρλ ντε Γκώλ, του Αντενάουερ, αλλά και των Ευρωσοσιαλιστών, έγιναν πολλά άλματα προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης, της αλληλεγγύης και της προόδου.
Αυτή η πορεία κορυφώθηκε στην ιστορική περίοδο του ευρωσοσιαλιστικού μετώπου (δεκαετίες ’70 και ’80) (Φρανσουά Μιτεράν, Βίλυ Μπράντ, Ούλοφ Πάλμε, Μάριο Σοάρες, Ανδρέας Παπανδρέου, Μπετίνο Κράξι, Φελίπε Γκονζάλες, Μπρούνο Κράϊσκι κ.α.). Αλλά και οι συντηρητικότερες δυνάμεις της Κεντροδεξιάς, κατά καιρούς, θεμελίωσαν και σεβάστηκαν τα ευρωπαϊκά κεκτημένα του δικαίου, της πρόνοιας και της ανάπτυξης.
Η παγκοσμιοποίηση
Ισχυρές αναταράξεις σ’ αυτές τις ισορροπίες της ευρωπαϊκής ισοπολιτείας αναμφίβολα προκάλεσε η «παγκοσμιοποίηση». Αυτό το κακέκτυπο του διεθνισμού, που με απατηλά συνθήματα μετέτρεψε την ισότιμη ειρηνική συνύπαρξη, σε μια λυκοφιλία του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου.
Η ιστορική παρένθεση της «παγκοσμιοποίησης» έχει, όπως κάθε πολιτική εκτροπή, την ημερομηνία λήξης. Και φυσικά, δεν ανατρέπεται, με τους λεονταρισμούς ή τις βαρουφικές ρητορείες του ΣΥΡΙΖΑ, ή τις γραφικότητες των Podemos, που κάθε άλλο παρά εμπεδώνουν την Ευρωπαϊκή ισοπολιτεία και ισονομία. Απεναντίας, διαιωνίζουν και ισχυροποιούν τη Συντήρηση. Υπάρχει άραγε μια λυσιτελέστερη μέθοδος κατάργησης της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων; Ασφαλώς και ναι. Η περισσότερη σοβαρότητα, η τεκμηριωμένη αντιπαράθεση και επιτέλους, η κοσμιότερη συμπεριφορά.
Το παράδειγμα της Κύπρου
Όσο και αν φαντάζουν «όνειρα θερινής νύχτας» οι παραπάνω απόψεις δεν παύουν να εδραιώνονται σε παραδείγματα άλλων κρατών της ευρωζώνης, που ήδη έχουν εξέλθει ή εξέρχονται από τα δεσμά των μνημονίων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος).
Και ειδικότερα ως προς την Κύπρο, πρέπει να επισημανθεί, ότι στην τραγική περίοδο του διπλού τουρκικού «Αττίλα» και με ακρωτηριασμένη την εδαφική της ακεραιότητα (1974-1975), ο Μακάριος συνεπικουρούμενος από τον Σπύρο Κυπριανού σχεδίασαν και πέτυχαν, ένα παγκύπριο μέτωπο διακομματικής συνεννόησης, που είχε ως αποτέλεσμα, μέσα σε λίγα χρόνια ν’ αναγεννήσει αναπτυξιακά τη μεγαλόνησο και να την καταστήσει χώρα με το ισχυρότερο εθνικό νόμισμα στον ευρύτερο ευρωμεσογειακό χώρο!
Συμπέρασμα: Ευτυχώς που αδελφή Κύπρος μας θυμίζει, ότι υπάρχει και υποδειγματικός ελληνισμός.
