Η φράση «προέρχομαι από αριστερή οικογένεια» έχει στα ελληνικά μια συνδήλωση. Σημαίνει «είμαι λιγάκι καλύτερος άνθρωπος από εσάς που είχατε παππούδες βασιλόφρονες». Εσχάτως έγινε δημοφιλής μια ακόμη φράση: «Εμένα οι παππούδες μου ήρθαν κυνηγημένοι από τη Σμύρνη». Το εξωγλωσσικό συμφραζόμενο είναι «έχω αυξημένη ευαισθησία απέναντι στους πρόσφυγες από τη Συρία». Εν ολίγοις θεωρείται ότι τόσο η ιδεολογία όσο και η κοινωνική συμπόνια καθορίζονται γενετικά.
Η ανθρωπιστική κρίση που προκύπτει από την ίδρυση του Ισλαμικού Κράτους βρήκε πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη μιας ρητορικής της καλοσύνης. Οι προοδευτικοί ψηφοφόροι, οι απόγονοι των Μικρασιατών δίνουν τη μεγάλη μάχη των στάτους και των tweets. Στην καλύτερη περίπτωση δίνουν τη μάχη της φραντζόλας. Βοηθούν τις οικογένειες των προσφύγων να χορτάσουν μια μέρα. Καλό είναι αυτό και ουδείς μπορεί να το ειρωνευτεί. Οποιος δεν πονά στη θέα των ανθρώπων που ξεσπιτώθηκαν, κάπου έχει χάσει την ανθρωπιά του. Πλην όμως, ούτε η ρητορική ούτε η μεμονωμένη φραντζόλα δίνουν λύση στο πρόβλημα των προσφύγων της Συρίας.
Μια καλύτερη ζωή στους πρόσφυγες μπορεί να δοθεί μόνο θεσμικά, από την ντόπια κυβέρνηση και από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Παρένθεση: Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν έξω από τον χορό της διακυβέρνησης είχε ένα σωρό προτάσεις για την υποδοχή των ανθρώπων που έφυγαν από τις εστίες τους. Τώρα που ήρθε η ώρα των έργων και της δράσης, έκανε την εξής διευθέτηση: πήρε πρόσφυγες από τη Μυτιλήνη και τους μετέφερε στη χοάνη των Αθηνών. Φόρτωσε σε πλοίο περί τα 1.800 άτομα, μαζί με γυναικόπαιδα. Προορισμός Ομόνοια, Βικτώρια.
Ποια είναι η πρόβλεψη, ποια είναι η πρόνοια για αυτούς τους ανθρώπους; Προέχει η εξαφάνισή τους από το κάδρο. Να μη φαίνονται. Αν δεν φαίνονται φάτσα κάρτα στο νησί, δεν υπάρχουν. Το ζήτημα απασχολεί μόνο τον δήμαρχο της πρωτεύουσας. Λέει λοιπόν ο Γιώργος Καμίνης: «Η τακτική της άναρχης και χωρίς κανένα σχέδιο διοχέτευσής τους στο κέντρο της Αθήνας συνεχίζεται. Το κέντρο της πρωτεύουσας χρησιμοποιείται απροκάλυπτα ως μία χοάνη που μέσα της επιχειρείται να χαθούν οι φόβοι, οι ελπίδες και εν τέλει τα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων. Η πόλη της Αθήνας δεν αντέχει άλλο αυτή τη μεταχείριση».
Κάπου εδώ σηκώνεται ο πρακτικός άνθρωπος, ο φιλελεύθερος, και λέει ότι δεν υπάρχει χρήμα για την υποδοχή των μεταναστών. Καλά, αυτό είναι μια πραγματικότητα. Το λυπηρό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε πολιτική βούληση. Δεν υπάρχουν ιδέες και πρωτοβουλίες που δεν επιβαρύνουν τρελά τον προϋπολογισμό του κράτους. Πώς θα λειτουργούσε άραγε μια απαλλαγή από τον φόρο ακινήτων για όσους ιδιοκτήτες κρατούν κλειστά διαμερίσματα και θελήσουν να φιλοξενήσουν; Πώς θα λειτουργούσε άραγε ένα άλλο κίνητρο που θα ενθάρρυνε τους πολίτες να παραχωρήσουν για ορισμένο χρόνο εξοχική κατοικία σε οικογένεια προσφύγων;
Η δεξιά ρητορική έχει σύνθημα: Αν θέλεις μετανάστες, πάρ’ τους σπίτι σου. Σπίτια ελεύθερα υπάρχουν. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία να εξελιχθεί η αριστερή ρητορική σε πράξη. Νομοθετικό πλαίσιο που να επιτρέπει στις προθέσεις να γίνουν πράξεις. Πέρα από τα διαμερίσματα, υπάρχουν και τα ακίνητα του Δημοσίου. Τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι ρημάζουν παρατημένα. Ευκαιρία να αξιοποιηθούν και αυτά. Ενδεχομένως αυτές οι προτάσεις να είναι ανόητες. Ας μην είναι αυτές, ας είναι άλλες προτάσεις εκείνες οι οποίες θα εφαρμοστούν, ας είναι οι πιο συγκροτημένες της υπουργού Μεταναστευτικής Ηλιοθεραπείας. Ας είναι κάτι παραπάνω από τον συνωστισμό σε δύο πλατείες του κέντρου της πόλης.
Οι συλλήψεις και ο εγκλεισμός των μεταναστών είναι μια αθλιότητα. Η εγκατάλειψη σε πλατείες είναι μια άλλου τύπου αθλιότητα. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα εάν πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ αθλιοτήτων επειδή το κράτος είναι ανίκανο να υλοποιήσει πολιτικές.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Ιουνίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
