Έκλεισε το Caprice στη Μύκονο. Δεν θα αρχίζουμε τη βροχή από επίθετα, «το θρυλικό», «το μοναδικό», «το μυθικό». Ούτε θα επιτρέψουμε να παρεισφρήσει ηθικολογία για πορνομάγαζα όπου μεθάνε οι ξετσίπωτοι. Θα μείνουμε στα δεδομένα: το Newsweek το κατέταξε στα δέκα καλύτερα μπαρ του κόσμου. Παρένθεση: το Newsweek έχει ιστορία 80 ετών, τις καλές εποχές τυπωνόταν σε 4 εκατομμύρια αντίτυπα και η ιστοσελίδα του έχει περισσότερους από 2 εκατομμύρια επισκέπτες μηνιαίως μόνο στις ΗΠΑ.
Για όσους λοιπόν αρνούνται να το καταλάβουν, το Caprice αποτελεί τουριστικό κεφάλαιο. Δεν αναφερόμαστε στο χρήμα από τα σφηνάκια (καθόλου αμελητέο) αλλά στον μύθο που δημιουργεί για τον τόπο. Από τη διάκριση ενός μαγαζιού, από τη φήμη που δημιουργεί για την καλοπέραση, από την επιθυμία που καλλιεργεί για ένα ταξίδι στο νησί των ανέμων, βγαίνουν όλοι κερδισμένοι: τα διπλανά μπαρ, οι ξενοδόχοι των Κυκλάδων, οι ακτοπλοϊκές, ο ψιλικατζής, ο σχεδιαστής ρούχων, ο γκαλερίστας και τέλος πάντων όλοι αυτοί που βιοπορίζονται από την κατανάλωση των τουριστών.
Το Caprice κλείνει για κτηματομεσιτικούς λόγους. Ο ιδιοκτήτης του ακινήτου έκανε έξωση στον δημιουργό του μπαρ επειδή θέλει να το παραχωρήσει στα παιδιά του. Μεταξύ μας: δικό του είναι, ό,τι θέλει το κάνει. Τίθεται όμως ένα ερώτημα για την προστασία του άυλου, της ταμπέλας του μαγαζιού, εντέλει για τη διαφύλαξη της ώθησης που έδινε το Caprice στην τουριστική ανάπτυξη. Αραγε στα πόσα χρόνια γίνεται ένα μαγαζί «ιστορικό» και πότε θα μπορούσε να τύχει μιας κάποιας μέριμνας από το κράτος; Θα μπορούσε να είναι κάποιο κίνητρο στον ιδιοκτήτη ώστε να μην κάνει την έξωση ή κάποιο κίνητρο στον δημιουργό του μπαρ ώστε να παραχωρήσει το όνομα. Εδώ βέβαια ανοίγει μεγάλη συζήτηση, για το αν ένα μαγαζί είναι οι άνθρωποί του αλλά το προσπερνάμε…
Ενδεχομένως να μην γίνεται κατανοητή η ανάγκη προστασίας των κατά τόπους ελληνικών Caprice. Η διάσωση της σύγχρονης ιστορίας φαίνεται ακατανόητη όταν αναφερόμαστε σε κορίτσια με μαγιό που χορεύουν πάνω σε καρέκλες. Γίνεται πιο κατανοητό όταν μιλάμε για κάτι που έχει την πατίνα του χρόνου, όπως το κλείσιμο του ουζερί Απότσος της Πανεπιστημίου, που λειτουργούσε επί 97 χρόνια. Σε αυτά τα τετραγωνικά μέτρα καταγράφεται ένας αιώνας αστικής κουλτούρας με πελάτες όλων των τάξεων. Εκεί σύχναζαν πολιτικοί, αυλικοί, οι διασημότητες της αλλοδαπής και τα λουστράκια της περιοχής. Ο Απότσος ήταν σημείο αναφοράς, όπως το Les Deux Magots στο Παρίσι ή το Caffe Greco στη Ρώμη.
Δεν ξέρουμε αν το ούζο με λακέρδα είναι ανώτερο από τα φρέσκα φρούτα στο κοκτέιλ. Το βέβαιον είναι ότι τα μαγαζιά συμβάλλουν στη φυσιογνωμία ενός τόπου και ότι το Caprice είναι ένα σημείο αναφοράς της Μυκόνου και της εποχής μας. Δεν θα λειτουργήσει φέτος και τούτη η απώλεια δεν μπορεί να εξομοιωθεί με άλλα λουκέτα της επιχειρηματικότητας. Ο μύθος δεν αποτιμάται σε χρήματα.
