Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο:
«Ούτε ο Ερντογάν ήταν στο ψηφοδέλτιο, ούτε οι εκλογές ήταν δημοψήφισμα για τις συνταγματικές τροποποιήσεις που θα εγκαινιάσουν την εποχή της σούπερ-προεδρίας του. Αλλά οι εκλογές μετατράπηκαν τελικά σε ένα δημοψήφισμα για το αν το έθνος υποστηρίζει το αίτημα του Ερντογάν να αποκτήσει η προεδρία πρωτοφανείς εκτελεστικές εξουσίες που ενδέχεται να αλλάξουν συνολικά το σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας, από ένα κοινοβουλευτικό σύστημα σε προεδρικό, χωρίς ελέγχους και ισορροπίες.
Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) εξακολουθεί να είναι το πρώτο κόμμα, αλλά οι Τούρκοι δεν μαγεύτηκαν καθόλου με την ιδέα ενός σούπερ πρόεδρου και αρνήθηκαν στο ΑΚΡ την απαιτούμενη πλειοψηφία για να προχωρήσει στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.
Οι προφανείς χαμένοι των εκλογών ήταν το κυβερνών ΑΚΡ και το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) της αντιπολίτευσης. Νικητές ήταν το φιλοκουρδικό HDP και το εθνικιστικό ΜΗΡ.
Στρέφεται προς τον εθνικισμό η Τουρκία; Ηταν εξαιτίας μιας τέτοιας στροφής που τα εθνικιστικά κόμματα των Τούρκων και των Κούρδων τα πήγαν καλά, ενώ το AKP και το CHP υποχώρησαν; Είναι πολύ νωρίς για να το συζητήσουμε.
Πολλοί μπορεί να λένε ότι ο «αφέντης έφυγε» και ο «Χότζας [σσ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου] έχει αποτύχει». Είναι τόσο απλό; Δυστυχώς όχι. Ο πρόεδρος Ερντογάν έκανε μια παράλληλη εκστρατεία με τον Νταβούτογλου, προσπαθώντας να εξασφαλίσει επαρκή στήριξη για «το κόμμα του», για να ανυψώσει τον εαυτό του στην πολυπόθητη «υπερ-προεδρία» και να γίνει «Ο Πούτιν της Τουρκίας».
Τώρα, τι μπορεί να κάνει ο Ερντογάν, εκτός από το να ζητήσει από τον Νταβούτογλου να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού, και να ξεχάσει τις ψευδαισθήσεις του μεγαλείου του;
Η άλλη πικρή αλήθεια αυτών των εκλογών ήταν το γεγονός ότι το HDP ζωγράφισε με τα δικά του χρώματα μια μεγάλη περιοχή του χάρτη της Τουρκίας. Ανεξάρτητα από το πόσο δυνατά μπορεί να ουρλιάζουν μερικοί ότι «Δεν υπάρχει κουρδικό πρόβλημα», έχει καταστεί σαφές ότι θα υπάρξει μια κουρδική πραγματικότητα στη Βουλή με πολύ ισχυρή παρουσία.
Εάν δεν την ακούσουν με μεγάλη προσοχή, η φωνή που προέρχεται από τα νοτιοανατολικά είναι πράγματι ένας κώδωνας του κινδύνου για την ακεραιότητα της Τουρκίας, εάν το κουρδικό ζήτημα δεν επιλυθεί με τρόπο που να διαφυλάσσει την εθνική και εδαφική ακεραιότητα, ενώ θα ικανοποιεί τις βασικές απαιτήσεις του κουρδικού λαού σε αυτή τη χώρα.
Πράγματι, ο Ερντογάν δεν ήταν υποψήφιος. Αλλά ο τουρκικός λαός φώναξε πολύ δυνατά για να τον ακούσουν όλοι: Δεν θέλουμε προεδρικό σύστημα. Δεν θέλουμε δικτατορία. Θέλουμε συμφιλίωση. Θέλουμε ανεκτικότητα».
