Στο προηγούμενο αναφερθήκαμε στην ανάγκη ορισμένων καρποφόρων φυτών να προστατεύσουν το βασικό μέσο διαιώνισης του είδους τους. Και το κάνουν εκκρίνοντας μια κηρώδη ουσία που τα προστατεύει από την αφυδάτωση. Ταυτόχρονα τα προστατεύει και από την ανεπιθύμητη εισροή νερού και άλλων υγρών στο εσωτερικό του καρπού. Αν και κάποιοι δυσανασχετούν από την ύπαρξη αυτού του φυσικού τείχους, όταν θέλουν για παράδειγμα να βάλουν διάλυμα ασβεστίου στα φρούτα για να διατηρούνται πιο «ζωντανά» και τραγανά.
Επίσης δεν τους αρέσει και πολύ η ιδέα να έχει αμυχές ο φλοιός ή άλλα σημάδια διότι υπάρχουν ακόμη καταναλωτές που έλκονται ιδιαίτερα από τη λαμπερή επιφάνεια των φρούτων όπως αυτά εκτίθενται κατάλληλα φωτισμένα στις διάφορες «φρουτομπουτίκ». Ετσι, μετά το πλύσιμο σε πολλές περιπτώσεις ακολουθεί το κέρωμα. Και αυτές οι «πολλές περιπτώσεις» έχουν να κάνουν πρώτα με ένα επικείμενο μακρινό ταξίδι, όπως ένα λεμόνι που θα πάρει διαβατήριο από την Αργεντινή για να φθάσει στη Μεσόγειο ή μια άλλη περίπτωση θα αφορά ένα αχλάδι που θα κοπεί τον Αύγουστο και θα φαγωθεί τον επόμενο Απρίλιο. Καταλαβαίνουμε έτσι και το πότε είναι πιο πιθανό να ψωνίσουμε κερωμένα προϊόντα. Οι έμποροι ξέρουν ότι το κερωμένο φρούτο ή λαχανικό παίρνει παράταση ζωής μερικών μηνών. Και ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένδειξη στη συσκευασία για το αν έχει προηγηθεί κέρωμα, όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά είναι και αρκετά δύσκολο να βρεθεί με τι είναι περασμένο, ενώ ο καταναλωτής βρίσκεται ορισμένες φορές σε πραγματικό αδιέξοδο. Οπως στην περίπτωση των αγγουριών, που ακούει ότι καλύτερα να καταναλώνει το αγγούρι με τη φλούδα διότι οι περισσότερες βιταμίνες βρίσκονται εκεί. Ταυτόχρονα όμως η φλούδα είναι κερωμένη; Με μια ουσία που είναι βλαβερή ή όχι; Υπάρχει περίπτωση να είναι μια κηρώδης ουσία φυτικής προέλευσης όπως είναι ο καρναουβικός κηρός από το φυτό Carnauba, η Καντελίλα από έναν αντίστοιχο μεξικανικό θάμνο, ή ζωικής προέλευσης, από τα εκκρίματα ενός θηλυκού ζωυφίου που ζει επάνω στα δέντρα, ονομάζεται Kerria Lacca και δίνει το Shellac, και με αυτό μπορεί να είναι αλειμμένο και το ξύλινο τραπέζι της κουζίνας. Χειρότερα όμως είναι τα πράγματα αν οι κηρώδεις αυτές ουσίες χρειάστηκε να αραιωθούν μέσα σε έναν οργανικό διαλύτη με πετρελαϊκή προέλευση. Επίσης μερικές φορές οι επιβλαβείς μικροοργανισμοί και τα υπολείμματα εντομοκτόνων εγκλείονται μέσα στο προστατευτικό αυτό περίβλημα και μας περιμένουν. Υπάρχει βέβαια μια συσκευή που μπορεί να ανιχνεύσει ποια ουσία έχει χρησιμοποιηθεί, ονομάζεται Differential Scanning Calorimetry (DSC), και από δύο μεγέθη, θερμοκρασία στο μέγιστο και ενθαλπία στη μεταβολή φάσης,«προδίδει» την ουσία (π.χ. για την ουσία που βγάζει το ίδιο το φυτό είναι 64,4οC, 82 J/g, για την Καντελίλα 77οC, για τον καρναουβικό κηρό 89οC, και για το Shellac 76-89οC, με την τιμή της ενθαλπίας να είναι πάνω από το 100). Κατά καιρούς βέβαια εκτός από τις επιτρεπόμενες από την Ευρωπαϊκή Ενωση παραπάνω αναφερόμενες ουσίες έχουν βρεθεί παραφίνες, εστέρες του μοντανικού οξέος, πολυαιθυλενικά οξείδια.
Πώς μπορούμε να προφυλαχθούμε όταν δεν μας προφυλάσσουν αυτοί που πρέπει, υποχρεώνοντας τους εμπόρους να γράφουν αν έχει κάνει… μπάνιο το φρούτο μας σε κάτι προτού φθάσει ως εμάς; Υπάρχει κάτι που το λένε ξίδι. Αυτό σε μια καλή πυκνή διάλυση με λίγο νερό (3 μέρη νερό, 1 μέρος ξίδι πυκνό) μπορεί κάπως να βοηθήσει. Αρκεί βέβαια να μην αφήσουμε τα φρούτα ή τα λαχανικά να μείνουν μέσα εκεί με τις ώρες. Λίγο προτού καταναλωθούν μια βουτιά στο ξίδι μπορεί να διώξει το κερί που δεν διώχνει σίγουρα μόνο του το νερό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
