Σε αναζήτηση εσόδων για τις αναγκαίες δαπάνες

Η πολιτική Υγείας που ασκήθηκε στην Ελλάδα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης εστιάστηκε κατά κύριο λόγο στη μείωση των δαπανών για την Υγεία. Οι συνολικές δαπάνες για την Υγεία την περίοδο 2009-2012 μειώθηκαν από 23.186,08 εκατ. ευρώ σε 17.708,47 εκατ. ευρώ, δηλαδή μείωση κατά 23,6%. Οι πόροι που δόθηκαν από την κοινωνική ασφάλιση για τη χρηματοδότηση των δαπανών Υγείας την περίοδο αυτή μειώθηκαν κατά 29,3%, ενώ η κρατική χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 19%. Η δημόσια δαπάνη για την Υγεία στην Ελλάδα ως ποσοστό των συνολικών δαπανών για την Υγεία είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, ενώ οι ιδιωτικές πληρωμές για την Υγεία που έγιναν από τα νοικοκυριά είναι από τις υψηλότερες. Τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού συστήματος Υγείας σήμερα είναι η μειούμενη χρηματοδότηση τόσο από το κράτος όσο και από την κοινωνική ασφάλιση, οι αυξημένες ιδιωτικές πληρωμές και ο μεγάλος αριθμός μακροχρόνια ανέργων και ανασφάλιστων πολιτών. Το ελληνικό σύστημα Υγείας αποτυγχάνει να επιτύχει τους τρεις βασικούς στόχους του, που είναι να επιτύχει δημοσιονομική σταθερότητα, ίση πρόσβαση των πολιτών σε υπηρεσίες Υγείας και τη μείωση του χρηματοδοτικού βάρους που υφίστανται τα νοικοκυριά από τις ιδιωτικές πληρωμές. Είναι ταυτόχρονα οικονομικά αναποτελεσματικό και κοινωνικά άδικο.

Η επίτευξη μηδενικού ελλείμματος στον χώρο της Υγείας είναι άνευ σημασίας αν το σύστημα Υγείας συνεχίζει να υποβαθμίζει την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών Υγείας και να αποκλείει από αυτές ολοένα και περισσότερες κοινωνικά ευάλωτες ομάδες. Η επίτευξη δημοσιονομικής σταθερότητας δεν σημαίνει ότι η μείωση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία είναι μονόδρομος. Το σύστημα θα είναι δημοσιονομικά σταθερό και βιώσιμο όταν τα έσοδά του μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις δαπάνες του. Η σημαντική φοροδιαφυγή που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία, οι αρνητικοί ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης και η αύξηση της ανασφάλιστης εργασίας έχουν ως αποτέλεσμα να στερούν το σύστημα Υγείας από σημαντικά έσοδα αλλά και να ανακατανέμουν δυσανάλογα το φορολογικό βάρος σε αυτούς που πληρώνουν τους φόρους τους. Η άσκηση πολιτικής Υγείας δεν μπορεί να είναι αποσυνδεδεμένη από την αναζήτηση εκείνων των χρηματικών πόρων που θα επιτρέψουν στο σύστημα Υγείας να εκπληρώσει τους βασικούς στόχους του.