Δεν είναι τυχαίο ότι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας λίγες ώρες προτού ορκισθεί επισκέφτηκε τον τάφο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Φιλοθέη. Και τούτο διότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος υπήρξε μαζί με τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη ο στενότερος συνεργάτης του πολιτικού ηγέτη που με τεράστιες προσπάθειες κατόρθωσε να εντάξει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Και η πράξη αυτή έχει την αυτονόητη σημασία της σήμερα που η χώρα μας τείνει να διαρρήξει πλήρως τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση, στον βωμό ιδεολογικών αγκυλώσεων που δεν επιτρέπουν να ακολουθηθεί η πολιτική εκείνη που θα οδηγήσει στην άρση του τραγικού αδιεξόδου. Μπορεί λοιπόν ο νέος Πρόεδρος, έστω και αν του έχουν αφαιρεθεί όλες οι ουσιαστικές εξουσίες, να συμβάλει αποφασιστικά, με σειρά υψηλών επαφών και επισκέψεων στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στην ανόρθωση της εικόνας της χώρας και στην προσπάθεια να αποφευχθεί η μοιραία κατάληξη της εξόδου από την ευρωζώνη.
Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να βοηθήσει την κυβέρνηση που, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται να είναι όμηρος της σκληρής αντιευρωπαϊκής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στις ανακοινώσεις της τονίζει ότι «είναι πλέον μονόδρομος για τη χώρα η ανυπακοή και η ρήξη με τους δανειστές». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καλλιεργείται όλο αυτό το κλίμα που στόχο έχει να ρίξει την αποκλειστική ευθύνη για το αδιέξοδο στους «κακούς ξένους». Πότε με θεωρίες για συνωμοσίες των Πορτογάλων και των Ισπανών με τη ΝΔ για ανατροπή της κυβέρνησης, πότε για το σκοινί στον τράχηλο από την ΕΚΤ, πότε με τον κ. Σόιμπλε και το Βερολίνο. Ετσι εμείς δεν φταίμε ποτέ για τίποτε και έχουμε το αποκλειστικό προνόμιο να βρίζουμε νυχθημερόν τους Γερμανούς, χωρίς εκείνοι να έχουν το δικαίωμα να αντιδράσουν.
Συνεχίζεται έτσι ένα θέατρο του παραλόγου χωρίς τέλος, όπου ο υπέρμετρος λαϊκισμός και η ρητορική για εσωτερική κατανάλωση έχουν αντικαταστήσει τη χρήση του ορθού λόγου. Γιατί τι να πει κανείς όταν ανακοινώνεται ότι θα στηριχθούμε στα αρχεία της Βέρμαχτ (που αιματοκύλισε την κατεχόμενη από τους ναζί Ευρώπη) για να προβάλουμε τα επιχειρήματά μας για τις πολεμικές αποζημιώσεις; ‘Η όταν δηλώνουμε ότι θα προχωρήσουμε στην κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε (που υπήρξε μια όαση της ελεύθερης έκφρασης κατά τη διάρκεια της χούντας) γνωρίζοντας ότι οι περιουσίες των ξένων χωρών καλύπτονται από το καθεστώς της ετεροδικίας; Με παρόμοιες αποφάσεις θα πείσουμε μεθαύριο το γερμανικό κοινοβούλιο να εγκρίνει τις συμφωνίες που επιδιώκουμε; Είναι λοιπόν επιτακτικά αναγκαίο να αποκατασταθεί άμεσα το κλίμα εμπιστοσύνης με τους εταίρους μας. Και προς αυτή την κατεύθυνση ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να έχει ουσιαστική συμβολή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
