«Φοβού το σύνδρομο του πολιτικού σούπερμαν», γράφει o Τζόναθαν Πάουελ, προσωπάρχης στην κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ, και νυν επικεφαλής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Inter-Mediate». Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο του στον Guardian:
«Υπάρχει ένας γενικός θρήνος για την λιλιπούτεια φύση των σημερινών ηγετών μας. Πού είναι οι εξέχουσες φυσιογνωμίες του παρελθόντος; Δεν υπάρχει, βέβαια, τίποτα νέο σε αυτό. Αν κοιτάξουμε πίσω στις στήλες των εφημερίδων της δεκαετίας του 1960, θα βρούμε σχολιαστές που ζητάνε να μάθουν πού είναι ο σύγχρονος Τσώρτσιλ.
Παρ ‘όλα αυτά, είναι αναμφισβήτητα αληθές ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια ασυνήθιστη έλλειψη ισχυρών, χαρισματικών ηγετών, όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και στην Ευρώπη.
Θαυμάζω το ήσυχο και διακριτικό στυλ της ηγεσίας της Ανγκελα Μέρκελ, αλλά η καγκελάριος δεν είναι ένας κολοσσός στο καλούπι του Ντε Γκωλ ή ακόμα και του Κολ.
Αλλά έχει συμβεί και κάτι πιο θεμελιώδες στον τρόπο που βλέπουμε τους πολιτικούς μας. Πάντα περιμέναμε από τους ηγέτες μας να είναι υπεράνθρωποι, σε αντίθεση με τους κοινούς θνητούς. Θέλουμε να είναι πολύ μεγαλύτεροι από εμάς, ώστε να τους κοιτάζουμε προς τα επάνω με θαυμασμό.
Στο παρελθόν η αυλαία κρατήθηκε κλειστή με μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ των πολιτικών και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα ανθρώπινα κουσούρια των ηγετών έμεναν κρυμμένα. Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι δεν θα ήταν τέτοιος ήρωας αν είχαν δημοσιοποιηθεί τα σεξουαλική παραπτωμάτά του. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ δεν θα είχε θεωρηθεί ως ο πιο ισχυρός ηγέτης του πολέμου, αν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τον έδειχναν συνέχεια καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Η εικόνα του αδάμαστου Τσώρτσιλ θα είχε υπονομευθεί σοβαρά εάν η κατάθλιψη και ο αλκοολισμός του ήταν γνωστά σε όλους.
Ολα αυτά έχουν αλλάξει. Σήμερα, ακόμη και ένας Γάλλος πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει μια βόλτα με σκούτερ για να επισκεφθεί την ερωμένη του στο Παρίσι, χωρίς να έρθουν όλα στο φως. Και ως εκ τούτου, οι ηγέτες μας δεν είναι πλέον ήρωες για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ούτε είναι μόνο θέμα των κανόνων που αλλάζουν και του ρυθμού της σύγχρονης ζωής. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι σύγχρονοι ηγέτες είναι πράγματι λιγότερο ισχυροί από τους προκατόχους τους. Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο πρωθυπουργοί δεν μπορούν να κινήσουν τους οικονομικούς μοχλούς όσο στη δεκαετία του 1960, και πλήττονται από τις παγκόσμιες οικονομικές τάσεις, αντί να είναι σε θέση να τις κατευθύνουν.
Οι υπερ-ήρωες πολιτικοί έχουν επιζήσει μόνο σε αυταρχικά κράτη όπως η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν και η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ.
Ετσι ίσως θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί μην αποκτήσουμε αυτό που ευχόμαστε. Ισως οι ισχυροί ηγέτες να μην είναι τόσο δελεαστικοί όσο νομίζουμε, και θα πρέπει να γιορτάσουμε το γεγονός ότι οι ηγέτες μας είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Ισως στο δυσκολότερο περιβάλλον των ανεπτυγμένων δημοκρατιών και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, να θέλουμε και να χρειαζόμαστε ηγέτες σε αποχρώσεις του γκρι και όχι τους πανύψηλους κολοσσούς του παρελθόντος».
