Θα απαλλαγούμε από την αναξιοκρατία;

Τα τελευταία 6 χρόνια εμφανίστηκε πληθώρα άρθρων και μελετών σε μια προσπάθεια να δοθούν εξηγήσεις για τον συνεχή κατήφορο της χώρας μας από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν. Περισπούδαστοι μελετητές, ακαδημαϊκοί και μη, κατέγραψαν και υποστήριξαν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα. Ο καθένας από την προσωπική του σκοπιά, την ειδικότητά του ή την πολιτική του ιδεολογία και γενικότερα τα πιστεύω του. Σε πολλά διαφωνούν. Σε ένα όμως είναι όλοι σύμφωνοι: ‘Ότι η κρίση μας δεν είναι απλά οικονομική αλλά πρωτίστως πολιτισμική. Με άλλα λόγια ότι είχαμε συνεχή έκπτωση των κοινωνικών και ατομικών αξιών σε μια κοινωνία χωρίς πυξίδα, που από το 1981 και μετά δεν έλυσε κανένα της πρόβλημα και είχε κάνει μοναδικό εθνικό στόχο της το πώς να «φάει» τα Κοινοτικά κονδύλια (ή τα δανεικά όταν τα πρώτα δεν επαρκούσαν για όλους).

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς ειδικός, για να καταλάβει μια απλή και πικρή αλήθεια που, κατά τη γνώμη μου, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την κύρια πηγή του κακού: Επί σχεδόν 4 δεκαετίες τα πόστα των αποφάσεων στην πολιτική, στη δημόσια διοίκηση και στο συνδικαλισμό καταλήφθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ευκαιριακούς κομματικούς παράγοντες μη σχετικούς με το αντικείμενο ή με ιδεοληψίες και συχνά χαμηλού ήθους. Είχαμε δηλαδή έντονη αναξιοκρατία και νεποτισμό με οδηγό το ατομικό συμφέρον σε όλους σχεδόν τους τομείς. Τα ΜΜΕ αλώθηκαν από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Όσοι πράγματι πόνεσαν και αγωνίστηκαν να προσφέρουν κάτι χρήσιμο στον τόπο συντρίφτηκαν γρήγορα από τις ομάδες της μετριότητας και των συμφερόντων, οι οποίες έτσι αδιαλείπτως κυριαρχούν. Αλλά και οι της Αντιπολίτευσης δεν προσφέρουν εαυτούς ως ένα υποσχόμενο παράδειγμα. Πού λοιπόν θα οδηγούσαν αναπόδραστα όλοι αυτοί τη χώρα;

Τον λογαριασμό τον πληρώνουν τα παιδιά μας: το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μας μεταναστεύει ή τυγχάνει απαράδεκτης εκμετάλλευσης από κόμματα και ιδιώτες. Πάμπολλοι νέοι είναι ανασφάλιστοι και λίγοι σκέπτονται να κάνουν παιδιά. Όραμα και σχέδιο για τη χώρα επί έξη χρόνια τώρα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να προτείνει. Η υποδομή της οικονομίας συνεχώς καταστρέφεται. Η δημόσια διοίκηση όχι μόνο δεν βελτιώθηκε αλλά μάλλον οδεύει προς το χειρότερο. Η μεσαία τάξη βούλιαξε. Ο λαός εξαπατάται σε συνεχή βάση. Το κράτος πρόνοιας περιορίστηκε δραματικά.

Τα «φιλέτα» μας ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας. Βρέθηκαν αξιοποιήσιμοι υδρογονάνθρακες και γίναμε στόχος εκμετάλλευσης. Τα διεθνή σύννεφα πυκνώνουν γύρω μας. Και το χειρότερο απ’ όλα: Η τρέχουσα στελέχωση των καίριων πόστων της ηγεσίας εγγυάται τη συνέχιση των πρακτικών του παρελθόντος. Τι μέλλον λοιπόν μπορεί να έχει αυτός ο τόπος;