Η έξαψη όταν το σκας από το αυστηρό πατρικό όπου μεγάλωσες δεν περιγράφεται. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και η αδρεναλίνη που εκκρίνεται από αυτήν ακριβώς τη σκέψη είναι αρκετή για να σε κάνει να τρέχεις με όλη σου τη φόρα. Κάπως έτσι, τρεις ταλαντούχοι νέοι δημιουργοί παρουσιάζουν τις νέες δουλειές τους βασισμένοι στην ομαδικότητα και όχι στην αυστηρότητα ενός σκηνοθέτη που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Βρήκαν έργα που τους εκφράζουν, τα ανεβάζουν σε χώρους όχι κρατικοδίαιτους και προσπαθούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις σε μία εποχή που το θέατρο φαντάζει ως ακριβό χόμπι ή επιπόλαιο καπρίτσιο. Αυτές είναι οι ιστορίες τους.
ΕΛΕΑΝΑ ΤΣΙΧΛΗ
«Διαβολιάδα»

Εχοντας αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με τη σκηνοθεσία του έργου του Χάινριχ Μπελ «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ», η 30χρονη σκηνοθέτρια και η ομάδα της Ubuntu επιστρέφει από αύριο στο Bios με τη «Διαβολιάδα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. «Οταν με το που ανοίγεις ένα βιβλίο η πρώτη φράση που συναντάς είναι το «Λεφτά δεν υπάρχουν», δεν μπορείς παρά να γελάσεις πικρά και να συνεχίσεις να διαβάζεις. Το έργο μιλά για τη Ρωσία του 1921 που βρίσκεται σε κρίση και δεν απέχει πολύ από την Ελλάδα του 2014. Και ήταν σωτήριο για εμάς ότι ένα έργο τόσο παλιό είναι τελικά τόσο καινούργιο. Από τη στιγμή που δεν είχαμε χρήματα για να πάρουμε τα δικαιώματα ενός έργου και αν έχουν συμπληρωθεί 70 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα δεν χρειάζεται να πληρώσεις κάτι, αυτό το έργο ήταν θεόσταλτο αν και έχει σατανικό τίτλο!». Κεντρικός ήρωας ο Κοροτκόφ, ένα σκουριασμένο γρανάζι του συστήματος, που όταν αρχίζουν οι περικοπές λόγω κρίσης θα χάσει τη δουλειά, τα λεφτά, αλλά και την ταυτότητά του, σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν όπου ο κόσμος μοιάζει σαν μια απέραντη, αφόρητη δημόσια υπηρεσία. Μη μπορώντας να βρει το δίκιο του, επιλέγει μια ηρωική έξοδο αυτοκτονώντας. Οσο για την εφετινή χρονιά στο θέατρο, «είναι πάρα πολύ δύσκολη. Μπορεί να έχεις περισσότερα πράγματα να πεις, αλλά είναι τόσο αντίξοες οι συνθήκες, που μπορούν να σε γονατίσουν. Κάνεις δύο και τρεις δουλειές για να ζήσεις, παίρνεις ως δεδομένο ότι δεν θα πληρωθείς από το θέατρο, ψάχνεις στα σκουπίδια για να βρεις τα ρούχα και τα αντικείμενα της παράστασης. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καταλήξεις να μισείς αυτό που αγαπάς, αν και παλεύω για να μην το πάθω».

ΧΑΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
«Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι αλλά δεν θέλει να πεθάνει»


Από αριστερά: Αργύρης Πανταζάρας, Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Παπαδόπουλος και Χάρης Φραγκούλης, ο οποίος σκηνοθετεί το σκοτεινό του έργο «Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι και δεν θέλει να πεθάνει» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων

Αυτός ο ευφάνταστος και ολίγον μακρόσυρτος τίτλος ήρθε στον 28χρονο ηθοποιό και σκηνοθέτη Χάρη Φραγκούλη κατά τη διάρκεια των διακοπών του στα Χανιά. Ο περσινός νικητής του βραβείου Χορν ήξερε από πριν ποια θα ήταν η κοπέλα που πέφτει στο πηγάδι: η φίλη και συνεργάτις του Ηρώ Μπέζου. Μαζί με τον Αργύρη Πανταζάρα και τον Γιάννη Παπαδόπουλο συνθέτουν την ομάδα Kursk και στις αρχές Μαρτίου θα ανεβάσουν το πρωτότυπο έργο τους στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στη μετά Λευτέρη Βογιατζή εποχή. Ο νεαρός δημιουργός είχε συνεργαστεί δύο φορές με τον σκηνοθέτη: «Για εμένα ο Λευτέρης σημαίνει κάποια πράγματα πολύ προσωπικά. Ηταν ένας άνθρωπος που αν κατάφερνε να σε επηρεάσει, θα καταλάβαινες ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να ακολουθήσεις τη φωνή που έχεις μέσα σου, να κάνεις το δικό σου». Και τώρα πώς νιώθει χωρίς έναν «σκηνοθέτη-μπαμπά»; «Σε μια ομάδα όπου όλοι είναι φίλοι μεταξύ τους, το στοίχημα είναι να υπακούσεις στον φίλο σου όπως θα υπάκουγες και σε έναν απαιτητικό σκηνοθέτη. Ο κίνδυνος της ομάδας είναι ότι μπορεί ξαφνικά να ομογενοποιηθείς. Η ομάδα μπορεί να σε μικρύνει, να σου κόψει τα φτερά, να σε κάνει να μοιάζεις ίδιος με όλους τους άλλους. Για εμένα το ζητούμενο είναι να αναδειχθεί η μοναδικότητα του καθενός, να λειτουργούμε σαν διαφορετικά όργανα ενός υγιούς οργανισμού ή μιας κεφάτης μπάντας».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ

«Αρμαντέιλ»



Κοστούμια εποχής και ατμόσφαιρα 19ου αιώνα στο «Αρμαντέιλ» του Ουίλκι Κόλινς που ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη

«Δεν είμαστε ούτε Εθνικό ούτε Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, παρ’ όλ’ αυτά τολμήσαμε μια ακριβή παραγωγή με εννιά ηθοποιούς που υποδύονται πολύ περισσότερους ρόλους και αλλάζουν περίπου είκοσι κοστούμια εποχής»: ο 32χρονος Κωνσταντίνος Ασπιώτης δηλώνει ενθουσιασμένος για την παράσταση που θα ανεβάσει στις 17 Μαρτίου στο Σύγχρονο Θέατρο. Η συμπρωταγωνίστριά του Μαρία Κίτσου του πρότεινε πριν από καιρό να διαβάσει το «Αρμαντέιλ» του Ουίλκι Κόλινς: «Με το που είδα αυτό το τούβλο 1.214 σελίδων σκέφτηκα «πώς θα το διαβάσω όλο αυτό;». Τελικά, αν και διαβάζω αργά, αυτό το μυθιστόρημα με συνεπήρε τόσο που δεν κατάλαβα για πότε είχα φτάσει στο τέλος. Και έτσι αποφάσισα να σκηνοθετήσω αυτό το σκοτεινό γοτθικό παραμύθι που τοποθετείται χρονικά στο 1850, έχει κανονικούς ήρωες, όχι καρικατούρες, πολύ δυνατή πλοκή και είναι γεμάτο ερωτεύσιμες φράσεις. Αν αυτό εφαρμοζόταν και στη ζωή, ότι δηλαδή αναγκαζόσουν να ερωτευθείς τόσα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, θα λέγαμε αντίο στη μονογαμικότητα!». Πώς νιώθει κάθε φορά που σκηνοθετεί τον εαυτό του; «Είτε γίνομαι χειρότερος είτε καλύτερος ηθοποιός. Δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθήσω τις οδηγίες μου, είμαι και ατίθασος! Δεν νιώθω ποτέ σιγουριά, ο δρόμος που θα διαλέγω πάντα είναι η ανασφάλεια».

«Διαβολιάδα», Bios, Πειραιώς 84, 210 3425.335, από 17/2.
«Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι αλλά δεν θέλει να πεθάνει», Θέατρο Οδού Κυκλάδων, Κυκλάδων 11, 210 8217.877. Από αρχές Μαρτίου.
«Αρμαντέιλ», Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι, 210 3464.380. Από 17/3.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ