«Το δέντρο και η κούνια» (Ελλάδα, 2013), πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία της Μαρίας Ντούζα, είναι μία ακόμη σύγχρονη ελληνική κινηματογραφική παραγωγή που πραγματεύεται δυσλειτουργική οικογένεια. Σοβαρή προσπάθεια, παρά τις σαφείς σεναριακές αδυναμίες. Η σκηνοθέτρια έχει πολλά ζητήματα στο τραπέζι και δυσκολεύεται να εστιάσει στην ουσία, που είναι η επίδραση που έχει μια αποκάλυψη στη σχέση ανάμεσα σε μια επιτυχημένη γιατρό στην Αγγλία (Μυρτώ Αλικάκη) και στον πατέρα της (Ηλίας Λογοθέτης) τον οποίο επισκέπτεται στην Ελλάδα.
Ο πατέρας, ένας έξυπνος άνθρωπος, δήμαρχος του χωριού του, αποκαλύπτει στην κόρη του ότι η αλλοδαπή υπηρέτριά του (Μιργιάνα Καράνοβιτς) είναι και αυτή κόρη του από άλλη γυναίκα. Ενώ όμως η ταινία θα μπορούσε να είχε γίνει ένα πολύ σφιχτό δράμα δωματίου επάνω σε αυτή την ιδέα, παράμετροι όπως το μεταναστευτικό πρόβλημα και η ρατσιστική αντιμετώπιση των αλλοδαπών από τους Ελληνες, η σχέση της γιατρού με τη δική της κόρη, η σχέση της δικής της κόρης με την κόρη της αλλοδαπής, το ξαναζέσταμα ενός παλαιότερου ειδυλλίου της γιατρού και πολλά άλλα της δίνουν την όψη μαριονέτας που παλεύει με τους μπερδεμένους σπάγκους της.
«Η χαρά και η θλίψη του σώματος» (Ελλάδα / Κύπρος, 2012) είναι η ταινία με την οποία ο κύπριος σκηνοθέτης Ανδρέας Πάντζης («Η σφαγή του κόκορα», «Το τάμα») επέστρεψε ύστερα από αρκετά χρόνια σιωπής στην κινηματογραφική δημιουργία μυθοπλασίας. Εδώ ένας νεαρός, πρώην κατάδικος για παραχάραξη δολαρίων (Χάρης Αμπράζης), αναζητεί τα ίχνη του βούλγαρου γκάνγκστερ για χάρη του οποίου μπήκε στη φυλακή χωρίς να τον προδώσει. Για τον ευκολόπιστο νεαρό ο γκάνγκστερ είναι ένας «άλλος» πατέρας και το ταξίδι του, που αρχίζει στην Κύπρο για να καταλήξει στην ύπαιθρο της Βουλγαρίας, ένας παράξενος συνδυασμός υπαρξιακού θρήνου, αδιέξοδου έρωτα και θρίλερ. Ο αθώος κεντρικός ήρωας θα βρει τον εαυτό του πιασμένο στη φάκα ενός κυνικού κόσμου (και στην αγκαλιά μιας όμορφης γυναίκας, της Σίλβια Πέτκοβα), όπου η φιλία και η συντροφικότητα είναι άγνωστες λέξεις. Ο Γιώργος Χωραφάς είναι έκτακτος στον ρόλο του γκάνγκστερ, αλλά ίσως η ταινία χρειαζόταν έναν καλύτερο πρωταγωνιστή (η απειρία του Χ. Αμπράζη φαίνεται) και λίγη ώρα παραπάνω στην αίθουσα του μοντάζ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
