Από την ημέρα που ίδρυσε το κόμμα του, τους Φάσι, τους “Πυρήνες του αγώνα” στις αρχές του 1919, χρειάστηκαν μόλις τρία και κάτι χρόνια στον 39χρονο Μπενίτο Μουσολίνι για να καταλάβει την εξουσία στην Ιταλία μια ημέρα σαν σήμερα, στις 31 Οκτωβρίου 1922 και να γίνει έτσι ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιταλική ιστορία.
Ο παλιός τυχοδιώκτης σοσιαλιστής που διετέλεσε ακόμα και αρχισυντάκτης της επίσημης εφημερίδας του ιταλικού σοσιαλιστικού κόμματος, που είχε φυλακιστεί στην Ιταλία και είχε περιπλανηθεί στην Ελβετία και την Αυστρία για να γλυτώσει από το νόμο, “γύρισε” από τον Μαρξ στον Νίτσε όταν οι παλιοί του σύντροφοι αποφάσισαν ότι δεν πρόκειται να αναλάβουν ένοπλη δράση στη χώρα για την ανατροπή του καθεστώτος, κάτι που έβαλε στόχο της ζωής του να κάνει ο ίδιος.
Η φυλακή, την οποία τελικά δεν απέφυγε, δεν τον σταμάτησε. Οπως άλλωστε, αρκετό καιρό αργότερα δεν σταμάτησε ούτε τον Χίτλερ ο οποίος υπήρξε μέγας θαυμαστής του Μουσολίνι πριν καταστεί ο ίδιος ο κύριος ηγέτης του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη και το Φθινόπωρο του 1922 ο Μουσολίνι καταλαμβάνει την εξουσία με την “Πορεία στη Ρώμη”, όπως και σε άλλες πόλεις, επικεφαλής μεγάλου πλήθους των μελών του κόμματός του, με το ιταλικό κράτος να πέφτει σαν χάρτινος πύργος, εντελώς ανύμπορο να αντιδράσει.
Υπήρχαν φυσικά οι προυποθέσεις: μία Ιταλία που είχε παραλύσει από τις μεγάλες απεργίες του 1920 – 1921, που είχε διαιρεθεί και που έβραζε κοινωνικά επί πολύ καιρό, που οι Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι την είχαν κατά κάποιο τρόπο ήδη κυριαρχήσει ασκώντας τρομοκρατία πριν πάρουν την εξουσία, βασισμένοι στην προπαγάνδα, τη βία, αλλά, κυρίως, στη δύναμη που τους έδινε η πραγματικότητα και ο αριθμός τους που διαρκώς μεγάλωνε. Και έτσι όλα έγιναν μέσα σε λίγες ώρες.
Το πρώτο που έκανε ο Μουσολίνι αφού άρπαξε την εξουσία, ήταν, σε συνεργασία με τους Ιταλούς Φιλελεύθερους, να αλλάξει τη νομοθεσία για την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης και να εισάγει πλήρη λογοκρισία.
Τα υπόλοιπα, ήρθαν μετά…
