Εξι χρόνια δίχως τον (αυτο)αποκαλούμενο και ως Special One δεν πέρασαν εύκολα για το αγγλικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα τον πλανήτη της Πρέμιερ Λιγκ. Ακόμη και εκείνοι που τον μίσησαν, που τον κατηγόρησαν ως αλαζόνα, που διαπίστωσαν χίλια δυο στραβά επάνω του και σταύρωναν τα δάχτυλά τους για να φύγει, διαπίστωσαν τις πολύπλευρες συνέπειες της απουσίας του. «Χωρίς τον Ζοζέ οι άλλοι προπονητές δεν έχουν με ποιον να μαλώσουν, ακόμα και ο Φέργκιουσον με τον Βενγκέρ μεγάλωσαν και τα άφησαν όλα πίσω τους» είχε παρατηρήσει εύστοχα ο σχολιαστής του BBC και άλλοτε σταρ του αγγλικού ποδοσφαίρου Γκάρι Λίνεκερ κατά την περυσινή περίοδο.
Ηταν τότε που φαινόταν πλέον ότι η επιστροφή του κ. Ζοζέ Μουρίνιο στο νησί είχε αρχίσει να δρομολογείται. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα γινόταν μέσω της Τσέλσι, αν θα διαδεχόταν τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή αν η Λίβερπουλ θα έκανε την πολυσυζητημένη κίνηση, σημασία είχε ότι η Πρέμιερ Λιγκ είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας. Είχε χάσει για 7 συναπτά έτη έναν άνθρωπο που δημιουργούσε ίντριγκες, απαντούσε έξυπνα στα mind games, ξεχώριζε για το ευφυές χιούμορ του και είχε αυτή τη μοναδική ικανότητα να νευριάζει τον οποιονδήποτε διά ασήμαντον αφορμή! Εν ολίγοις χαρισματικός…
«Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα χρόνια έλειψε από τον κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ η προσωπικότητά του. Μπορείς πολλά να του καταλογίσεις με ευκολία, ωστόσο άλλα τόσα αν και όχι και περισσότερα οφείλεις να του αναγνωρίσεις αν μπεις στη διαδικασία να τον διαβάσεις, να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις» δήλωσε παλαιότερα ο σερ Φέργκιουσον ο οποίος άλλωστε μνημονεύει τον Πορτογάλο στην τελευταία αυτοβιογραφία του ως έναν άνθρωπο «οξυδερκή και πρωτότυπο με ισχυρή προσωπικότητα». Σκεφτείτε ότι κατακεραύνωσε παίκτες με τους οποίους έζησε τεράστιες επιτυχίες στη Γιουνάιτεντ (Μπέκαμ, Ρόι Κιν, Φαν Νίστελροϊ, Ρούνι κ.ά.) αλλά αναγνώρισε κάποιον που για μεγάλο διάστημα προβαλλόταν ως εχθρός του!
Ο Μουρίνιο ζορίστηκε ιδιαίτερα στην Ισπανία καθώς το δίπολο «Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα» δεν του επέτρεπε να είναι ο εαυτός του. Ενα αντίπαλο δέος ισούται με κανένα για τον Special One ο οποίος εκτός από τον Γουαρδιόλα (και για ένα διάστημα τον τότε βοηθό του Βιλανόβα) δεν είχε με ποιον να ασχοληθεί, να τσακωθεί, να μανουριάσει στην Ισπανία. Η Αγγλία όμως είναι ο επίγειος παράδεισός του. Με τον Φέργκιουσον τα είχε βρει εδώ και καιρό, η φυγή του λοιπόν δεν επηρεάζει το εύρος των αντιπαλοτήτων του, ίσα-ίσα που ο αντικαταστάτης του στον πάγκο της Γιουνάιτεντ Ντέιβ Μόιες είναι ένας από εκείνους που δεν συμπαθούσε ποτέ ιδιαίτερα.
Υπάρχει επίσης ο κ. Μαουρίτσιο Πελεγκρίνι ο οποίος αρνήθηκε να του δώσει το χέρι μετά το ντέρμπι της Τσέλσι με τη Μάντσεστερ Σίτι (τι χαρά για τον Πορτογάλο που είναι βέβαιο ότι θα του το φυλάει), ενώ όσο υφίσταται ο συνδυασμός Αρσεναλ και Αρσέν Βενγκέρ, ο κ. Μουρίνιο μπορεί να είναι ήσυχος ότι θα έχει πάντοτε κάποιον να ασχολείται στο επίπεδο που του αρέσει: με πολλά παιχνίδια του μυαλού και ατάκες που θα βρίσκουν ανταπόκριση καθώς και ο Αλσατός ενέδιδε πάντοτε και ειδικευόταν στα mind games.
Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 29 Οκτωβρίου 2013
HeliosPlus
