Η ισχυρή μεσαία τάξη της Κίνας, που αριθμεί πλέον εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, έχει καταληφθεί από έναν άνευ προηγούμενου «εκπαιδευτικό πυρετό»: οι γονείς επιθυμούν να μορφώσουν πάση θυσία τα παιδιά τους.
Μια κινεζική οικογένεια αυτής της τάξης συχνά στερείται ακόμη και βασικών αγαθών προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα για να στείλει τα παιδιά της σε ένα καλό πανεπιστήμιο, κάτι που θεωρεί «διαβατήριο» για μια καλυτερη ζωή στο μέλλον.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ζανγκ Τζιασένγκ, ο οποίος αυτοκτόνησε παίρνοντας ποντικοφάρμακο, όταν κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε ποτέ του να συνδράμει οικονομικα στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση του γιου του. Ο 18χρονος Ζανγκ Γιάνγκ από μια μικρή πόλη της επαρχίας Ανχούι, έγινε δεκτός μετα επαίνων στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου στη πόλη Χεφέι. Όμως ο, καθηλωμένος λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου σε αναπηρικό καροτσάκι, ο πατέρας του δεν ειχε τη δυνατότητα πλέον, ως άνεργος, να του καλύψει τα δίδακτρα κι αποφάσισε να αυτοκτονήσει.
Η περίπτωση του Ζανγκ είναι φυσικά πολύ ξεχωριστή –δεν αυτοκτονούν όλοι οι πατεράδες στη Κίνα γι’ αυτό το λόγο. Ωστόσο, είναι ενδεικτική ενός κλίματος που έχει δημιουργηθεί στη μεσαία –πολλοί λένε ακόμη και στην καθαρά εργατική- τάξη της χώρας όσον αφορά στη σημασία της μόρφωσης για τα τέκνα της.
«Τα ποσά που πλέον ξοδεύονται στη Κίνα για εκπαίδευση είναι υπερβολικά υψηλά. Υπάρχουν περιπτώσεις που οικογένειες ολόκληρες στερούνται, λόγου χάρη, φάρμακα που οι γιατροί λένε πως πρέπει να αγοράσουν, προκειμένου να επενδύσουν αυτά τα χρήματα στην πανεπιστημιακή μόρφωση των παιδιών τους», τονίζει ο Αντριου Κίπνις, κοινωνικός ανθρωπολόγος στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας.
Και τονίζει: «Πολλές οικογένειες δεν αγοράζουν ένα νέο σπίτι ή δανείζονται μεγάλα χρηματικά ποσά από συγγενείς με στόχο να στηρίξουν οικονομικα τα παιδιά τους όταν μπουν στο πανεπιστήμιο. Πολλά από αυτά τα δανεικά αυτά αποδεικνύονται κατόπιν… αγύριστα».
Εκτός από την Κίνα, κι άλλες γειτονικές της χώρες δίνουν παρόμοια σημασία στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση: γονείς στην Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, την Ινδία, την Ινδονησία και τη Σινγκαπούρη ξοδεύουν ολοένα και περισσότερα χρήματα στην μόρφωση των παιδιών τους.
Σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Ερευνητικού Ινστιτούτου Σάμσουνγκ στη Σεούλ της Νότιας Κορέας, το 70% των εξόδων ενός τυπικού κορεατικού οικογενειακού εισοδήματος πηγαίνει στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης, προκειμένου, όπως σημειώνει η μελέτη, «τα παιδιά τους να αποκτήσουν ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι άλλων συνομηλίκων τους».
