Θέλει άραγε τρίτο πόλο ο Φώτης Κουβέλης ή δεν θέλει; Δεν καταλαβαίνουμε τη θέση του. Τη μια μέρα λέει ότι θα διερευνήσει πιθανές συνεργασίες της κεντροαριστεράς, την άλλη μέρα αρνείται να συμμετάσχει σε ευρύτερες διεργασίες του χώρου. Το κενό πάντως υπάρχει, αν τοποθετήσουμε τα κόμματα στον άξονα αριστεράς και δεξιάς. Υπάρχει κενό ακόμη κι αν τα κόμματα τοποθετηθούν στον άξονα προοδευτικού συντηρητικού. Ξέρουν όλοι ότι ο χώρος αυτός θα παραμείνει κενός όσο καθένας τραβάει μόνος το δρόμο του.
Ο Φώτης Κουβέλης ξέρει πολύ καλά ότι το κόμμα του δεν έχει προοπτικές μόνο του. Ο,τι και να πει για τη συμμετοχή του στη διάσωση της χώρας, ό,τι και να πει για την ανάγκη πειθαρχίας στις ευρωπαϊκές εντολές, μένει μια κηλίδα. Η Δημοκρατική Αριστερά συνεργάστηκε με τον Αντώνη Σαμαρά και την πατριωτική δεξιά. Θα μπορούσε να είχε δείξει εμπιστοσύνη στο εγχείρημα και ταυτόχρονα να παραμείνει έξω από το κυβερνητικό σχήμα. Αυτό θα ήταν λύση ανάγκης. Η τοποθέτηση υπουργών σε κυβέρνηση μνημονίων άλλαξε δια παντός τον χαρακτήρα του κόμματος.
Φεύγοντας από την κυβέρνηση ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ξεκίνησε επαφές για να δει με ποιους θα μπορούσε να συνεργαστεί. Ετεινε χείρα φιλίας στον Ανδρέα Λοβέρδο και ένευσε σε άλλα σχήματα. Είναι εποχή κινητικότητας για όλους και υπήρχε ένα κλίμα αναμονής για κάτι καινούργιο, που ακουγόταν ότι θα εμφανιστεί. Κυκλοφόρησε λοιπόν οι έκκληση των «58» για την κεντροαριστερά, μια πρόσκληση για συζήτηση, για αναδιοργάνωση. Προτείνουν οι «58» συνεργασία χωρίς τη διάλυση των κομμάτων που ήδη υπάρχουν.
Ο προέδρος της ΔΗΜΑΡ έδειξε κατ΄αρχάς σεβασμό στα πρόσωπα: «Ο χαρακτήρας μιας κίνησης δεν κρίνεται από την αξία και την καλή προαίρεση των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν και την οποία δεν αμφισβητούμε». Κατόπιν απέκλεισε την πιθανότητα συνύπαρξης: «Ο προοδευτικός τρίτος πόλος θα συγκροτηθεί με τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων. Όμως δεν υπάρχει αντικειμενικά ένα πολιτικό πλαίσιο που να επιτρέπει τη συζήτηση για εκλογική συνεργασία, όταν αυτό ταυτίζεται με σημερινές συντηρητικές κυβερνητικές επιλογές, επιλογές με τη σύμπραξη του ΠαΣοΚ». Θα μας τρελάνει. Μέχρι προχθές δεν ήταν σύντροφος και συνοδοιπόρος του ΠαΣοΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας; Εκείνος δεν στήριξε τις συντηρητικές επιλογές επί ένα χρόνο;
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο πρόεδρος δεν θέλει πλέον το ΠαΣοΚ. Αλλά τους υπόλοιπους; Για τους υπόλοιπους μίλησε, τους θέλει για συνεργάτες. Είπε: «Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί και δεν θα γίνει συνιστώσα ούτε της συντηρητικής πολιτικής, ούτε βέβαια μιας Αριστεράς που ρέπει στον λαϊκισμό και επαγγέλλεται στην επιστροφή στο χθες». Απευθύνθηκε λοιπόν «σε όλες τις ευρύτερες δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου, της πολιτικής οικολογίας και όλων των δυνάμεων που θέλουν να εμβαθύνουν τη δημοκρατία με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική έννοια».
Αν δεν το κατάλαβε, στους ίδιους απευθύνονται και οι «58». Διεκδικεί μια θέση στο ίδιο πολιτικό κενό. Τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί; Τα πολιτικά ή τα προσωπικά; Τα πολιτικά ή τα αρχηγικά;
