Οι τραγικές συνέπειες της κρίσης για μια σημαντική μερίδα συμπατριωτών μας, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην έρευνα για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό που πραγματοποίησε ο δήμος της Αθήνας.
Είναι κυριολεκτικά δραματικές οι συνθήκες ζωής για όσους προσφεύγουν στις υπηρεσίες σίτισης, στέγασης ή διανομής τροφίμων και αναδεικνύουν δυστυχώς με σαφήνεια το έλλειμμα κοινωνικής προστασίας στη χώρα μας. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων προσφεύγουν στις υπηρεσίες αυτές είναι άνεργοι και μάλιστα στις πιο παραγωγικές ηλικίες από 26 έως 55 χρόνων, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό από αυτούς δεν έχει κυριολεκτικά που την κεφαλήν κλίναι καθώς απουσιάζει ο βασικός θεσμός κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι η οικογένεια…
Κοντά βέβαια σε αυτούς τους απόκληρους συμπολίτες μας, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό μεταναστών που βρέθηκαν στη χώρα μας, αναζητώντας διέξοδο και σήμερα διαβιούν σε συνθήκες έσχατης ένδειας. Όσο σημαντική κι αν είναι η προσπάθεια των δήμων, όπως της Αθήνας ή δικτύων αλληλεγγύης από την εκκλησία η άλλους κοινωνικούς φορείς, είναι προφανές ότι δεν φτάνει για να καλύψει τις όλο και μεγαλύτερες ανάγκες των συμπολιτών μας που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης.Όταν από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους , μόνο λίγες δεκάδες χιλιάδες καταφέρνουν να πάρουν αυτό το έστω αναιμικό επίδομα ανεργίας , είναι προφανές ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη.
Η μέριμνα για τους αποκλεισμένους από την αγορά εργασίας, τους ανέστιους, δεν μπορεί να συρρικνώνεται συνεχώς , δεν μπορεί να μην αποτελεί βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης..Όσο προβληματική κι αν είναι η δημοσιονομική κατάσταση, όσες δυσκολίες για εξεύρεση χρηματοδότησης κι αν υπάρχουν, οφείλουμε ως κοινωνία, ως πολιτεία να σταθούμε αλληλέγγυοι, δίπλα στους συμπολίτες μας που υποφέρουν. Πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα που υπάρχει να βρεθούν περισσότεροι πόροι, είτε από τον προϋπολογισμό, είτε από κοινοτικά προγράμματα για να εξασφαλίσουμε σε όσο περισσότερους μπορούμε, το ελάχιστο που δικαιούνται: Μια αξιοπρεπή επιβίωση που δεν θα προσβάλλει και τους ίδιους και τον πολιτισμό μας. Είναι ευθύνη όλων μας να πιέσουμε προς αυτή την κατεύθυνση και υποχρέωση της πολιτείας να αποδείξει εμπράκτως και όχι με λόγια και υποσχέσεις ότι η αλληλεγγύη αποτελεί βασικό καθήκον κάθε οργανωμένης κοινωνίας.
