Στα εγκαίνια της έκθεσης «Προσφορά» στο Αρχαιολογικό Μουσείο παραβρέθηκαν διάφοροι πολιτικοί. Διάφοροι και αδιάφοροι. Ας κάνουμε ένα πρόχειρο διαγώνισμα, να δούμε τι ξέρουμε για δαύτους. Παραθέτουμε τρία ονόματα και πρέπει να βρείτε ποιος είναι ο υπουργός Πολιτισμού: Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Πάνος Παναγιωτόπουλος. Καλά, ο πρώτος είναι πρώην υπουργός Πολιτισμού αλλά δεν κράτησε το οφίκιο ως πρωθυπουργός. Το άλλον τον βλέπουμε να προεδρεύει στη Βουλή. Αρα μένει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Λίγοι το ξέρουν, ακόμη πιο λίγοι το αντιλαμβάνονται καθημερινά: ο Παναγιωτόπουλος έχει το χαρτοφυλάκιο του πολιτισμού.
Αυτή η διακριτικότητα είναι αξιοθαύμαστη. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος διοικεί σαν να μην υπάρχει. Δεν φταίει βεβαίως ο καημενούλης. Δεν έχει χρήμα να μοιράσει. Πάνε οι εποχές που οι «πολιτιστικές πρωτεύουσες» και οι «πολιτιστικές ολυμπιάδες» μοίραζαν χρήμα αφειδώς σε όλη την επικράτεια. Είχαμε μάθει ότι «υπουργός πολιτισμού» είναι συνώνυμο της κοσμικής ζωής, με τις πρεμιέρες και τα βερνισάζ. Δεν ξεχνιέται ένας Βαγγέλης Βενιζέλος, που τότε όλοι αποκαλούσαν Ευάγγελο, ο οποίος συμμετείχε καθημερινά σε τουλάχιστον μια εκδήλωση. Δεν ξεχνιέται ένας Πέτρος Τατούλης που αμπελοφιλοσοφούσε κάθε νύχτα με καλλιτεχνικές αφορμές.
Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ασχολείται περισσότερο με την αληθινή πολιτική δηλαδή κάνει διαρκώς δηλώσεις για τα μεγάλα θέματα. Ομιλεί για τη Χρυσή Αυγή, για το ελληνικό χρέος και γενικώς για τα σοβαρά ζητήματα. Δεν κάθεται να ασχοληθεί με το σινεμά και τις μαρμάρινες κολώνες. Κάνει και κανένα ταξιδάκι, για να δει ομογενείς και ανακοινώνει εκ του ασφαλούς ότι θα γίνουν πολιτιστικές ανταλλαγές με άλλες χώρες. Είναι έξυπνο που ανακοινώνει όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα γιατί οι ανακοινώσεις δεν κοστίζουν τίποτε. Τοιουτοτρόπως έχει δημοσιότητα ανέξοδα, άκοπα. Λίγο οι εφημερίδες, λίγο τα ραδιόφωνα και ο άνθρωπος αυτός δεν χάνεται από την επικαιρότητα. Στο κάτω κάτω τι να κάνει; Να καταστρώσει στρατηγική για τον πολιτισμό; Σε βάθος χρόνου, χωρίς χρήμα; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…
Θα μπορούσαν όλα αυτά να ακούγονται ως επιπλήξεις ή ως παράπονα. Λάθος. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος απελευθερώνει τις τέχνες και τους καλλιτέχνες. Σταματάει το καθεστώς της κρατικοδίαιτης έκφρασης. Συγκεκριμένα άτομα, συγκεκριμένοι θεσμοί δημιουργούσαν επί δεκαετίες μπουκωμένοι από δημόσιο χρήμα. Οι παθογένειες του χώρου είναι γνωστές, έχουν καταγραφεί, έχουν στηλιτευτεί. Για να στηθεί από το μηδέν ένας μηχανισμός στήριξης θέλει δουλειά, θέλει αφοσίωση, θέλει ειδικευμένο προσωπικό. Δεν το επιτρέπει ο καιρός.
Θα μπορούσε βεβαίως ο υπουργός Πολιτισμού να ζητήσει την κατάργηση του υπουργείου του. Προς το παρόν όμως δεν τον συμφέρει. Καλύτερο βιογραφικό θα έχει ως «υπουργός» παρά ως απλός βουλευτής στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και ο κόσμος δεν θα θυμάται ούτε την αδράνεια ούτε το διοικητικό έλλειμμα. Οι ψηφοφόροι είναι χαμηλών απαιτήσεων. Ετσι νομίζει.
