Περιοδεύει με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος πρωταγωνιστώντας στην παράσταση της «Ειρήνης» του Αριστοφάνη. Εχει αρκετά χρόνια να κάνει τηλεόραση, αλλά δεν παραπονείται. Ο Φάνης Μουρατίδης μιλώντας στο «Βήμα» διακρίνει τα λάθη του, τις ευθύνες μας απέναντι στο πρόβλημα, αλλά και τις αιτίες της τηλεοπτικής –και όχι μόνο –συρρίκνωσης.
Στους καιρούς που διανύουμε ενδεχομένως στα έργα όπως η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη κάποια νοήματα αποκτούν μεγαλύτερη διάσταση. Εντοπίσατε κάποια;
«Ναι, και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αριστοφάνης είναι σύγχρονος. Για παράδειγμα, αφηγείται τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας μέσα από έννοιες όπως «εξουσία, «κέρδος», «διαπλοκή», όπως επίσης το πώς αλλοτριώνεται ο άνθρωπος μέσα στις κοινωνίες, ακόμη και τις ιδιαίτερα πολιτισμένες. Τελικά αυτά όλα μέσα στους αιώνες δεν αλλάζουν. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Οταν συνειδητοποιείς ότι ύστερα από τόσα χρόνια ο Αριστοφάνης παραμένει επίκαιρος, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος έχει manual, δηλαδή έχει συγκεκριμένες συμπεριφορές για να λειτουργεί με συγκεκριμένους τρόπους. Στην «Ειρήνη» βλέπει κάποιος την αναφορά στη νοοτροπία μας, που αφορά το να μην ξεβολευτούμε, να είμαστε «παρτάκηδες», και βλέπει επίσης ότι το συλλογικό ήταν πάντα ζητούμενο».
Υποθέτω ότι εννοείτε πως η συλλογικότητα και σήμερα παραμένει ζητούμενο και όχι κατάκτηση.
«Φυσικά. Και η έννοια της ενότητας και της κοινής δράσης είναι το ζητούμενο και στο έργο του Αριστοφάνη. Επίσης ένα άλλο βασικό στοιχείο είναι η κατανόηση του εαυτού μας αλλά και του προβλήματος. Γιατί έρχεται η ώρα που το πρόβλημα μας χτυπάει την πόρτα και δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε».
Εσείς έχετε καταλάβει τι γίνεται;
«Θεωρητικά θα έλεγα «ναι», αλλά πρακτικά μέσα μου δεν το είχα πολυπιστέψει. Εχω ένα άλλοθι καλλιτεχνικό για να παραμυθιάζω τον εαυτό μου, με την έννοια ότι μέσα από έναν ρόλο ζεις και κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει, αλλά ήρθε κάποια στιγμή η ώρα που δεν μπορούσα να μην το συνειδητοποιήσω. Εγινε λοιπόν με τον τρόπο που σας είπα νωρίτερα. Μου χτύπησε το πρόβλημα την πόρτα. Δεν ξέρω κατά πόσον είμαστε υπεύθυνοι και αν ήταν δικές μας επιλογές όσα συνέβησαν, αν μιλούσαμε με τη δική μας φωνή ή με τη φωνή ενός προτύπου το οποίο θέλαμε να γίνουμε. Δηλαδή ο επιτυχημένος, ο «έχω λεφτά και δεν ξέρω από πού έχουν βγει», ο «κάτσε καλά». Δεν ξέρω αν αυτό ήταν δικό μας ή προέκυψε απ’ έξω και μας φορέθηκε. Και τελικά δεν ξέρω τι να πω και ως προς τις ευθύνες. Αν ερχόταν κάποιος και σου πρόσφερε μερικές χιλιάδες ευρώ ή ένα ανοιχτό δάνειο και σου έλεγε «κάν’ το ό,τι θέλεις» και ήθελες να πας διακοπές στο Ντουμπάι, πολύ πιθανό να το έπαιρνες. Το να μην το πάρεις κρύβει μια συνείδηση πολιτική και πολιτισμική».
Εσείς την έχετε αυτή τη συνείδηση;
«Νομίζω ότι την έχω πια. Και λέω «πια» γιατί νομίζω ότι ήμουν κι εγώ μέσα σ’ αυτό το «δεν βαριέσαι, αδελφέ». Ψώνισα κι εγώ παραπάνω πράγματα που δεν τα χρειαζόμουν».
«Ναι» σε δουλειές μόνο για οικονομικούς λόγους, είπατε;
«Οχι, η δουλειά μου δεν έχει σχέση με όλο αυτό. Στη δουλειά μου έχω υποχωρήσει μόνο μία φορά. Ο,τι άλλο έχω κάνει το έκανα γιατί το ήθελα. Αν ήθελα να βγάλω λεφτά, θα έκανα κι άλλες δουλειές. Δεν αισθάνθηκα ότι έχω υποχωρήσει σε σχέση με τη δουλειά και με την ποιότητα της δουλειάς μου. Και γι’ αυτό δεν μετανιώνω για τις δουλειές που έχω κάνει ως σήμερα. Ενα λάθος έχω κάνει μόνο. Εκανα κι άλλες δουλειές κατά καιρούς παράλληλα με το θέατρο και συμπλήρωνα το εισόδημά μου».
Ποιος φταίει, κατά τη γνώμη σας, για τη συρρίκνωση της μυθοπλασίας; Τα τούρκικα, τα κανάλια ή οι παραγωγοί;
«Τούρκικα υπάρχουν γιατί τα βλέπει ο κόσμος. Κι εγώ αν ήμουν κανάλι θα τα έβαζα».
Εσείς δηλαδή δεν τα βλέπετε;
«Δεν τα βλέπω γιατί δεν προλαβαίνω να δω τηλεόραση. Η μάνα μου όμως τα βλέπει. Και στο κάτω-κάτω αν μας απασχολεί γιατί προβάλλονται τούρκικα σίριαλ, ας αναλογιστούμε γιατί μας αρέσουν. Βαρέθηκα να ακούω την γκρίνια. Το πρόβλημα είναι ρεαλιστικό. Δεν έχουν επιλογές τα κανάλια, δεν υπάρχουν χρήματα. Ας γίνουμε ευρηματικοί, να συνεργαστούμε και να σκεφτούμε αν μπορούμε να παράγουμε έργο. Το πρόβλημα δεν είναι το σήμερα. Ας πάμε πίσω 20 χρόνια να αναλογιστούμε τι τηλεόραση είχαν οι Τούρκοι και τι εμείς. Και ας δούμε και το σήμερα. Ας σκεφτούμε πώς μπορούν εκείνοι και πουλάνε το προϊόν τους. Μιλάμε για καλούς παραγωγούς και για ακριβές παραγωγές. Το πρόβλημα είναι στο επιχειρείν. Πριν από 20 χρόνια σκεφτόμασταν μόνο τις ανάγκες του προγράμματος και όχι αν μπορούμε να πουλήσουμε το προϊόν μας έξω. Γιατί φαλίρισαν ενώ επί 20 χρόνια είχαν «μαγαζιά γωνία» οι εταιρείες παραγωγής; Γιατί δεν μας απασχολεί αυτό; Αρα λοιπόν αλλού είναι το πρόβλημα και όχι στους άλλους».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
