Το παιγνίδι των άκρων και της βίας, λεκτικής και μη, που παίζουν τον τελευταίο καιρό τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τα κοινοβουλευτικά όρια και με τη βοήθεια της Χρυσής Αυγής απειλεί πλέον ανοιχτά τη σταθερότητα της Δημοκρατίας.
Η απαξίωση της πολιτικής ζωής από τα ίδια τα κόμματα του συνταγματικού τόξου μέσα στο Κοινοβούλιο, με αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύουν στελέχη τους, αφήνει διάπλατη την πόρτα στο ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής να επιδίδεται σε καθημερινό αντικομμουνιστικό κήρυγμα μισαλλοδοξίας και να φέρνει στο σήμερα τις μαύρες μετεμφυλιακές μέρες που πέρασε η χώρα μας.
Οι ανακοινώσεις της Νέας Δημοκρατίας που κάνουν λόγο για οικογενειακή ευθύνη στελεχών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που έτυχε κάποιοι συγγενείς τους να παρανομήσουν και οι αντίστοιχες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αφήνουν να εννοηθεί ότι μέρος του μαύρου χρήματος από την υπεξαίρεση για την οποία καταδικάστηκε σε ισόβια ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλος εισέρρευσε με κάποιο τρόπο στα ταμεία της Ρηγίλλης δίνουν το δικαίωμα στις αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις να διατυπώνουν έναν λαϊκίστικο αλλά φαινομενικά πειστικό λόγο για ένα, δυστυχώς σημαντικό, τμήμα του λαού που βρίσκεται βαθιά μέσα στην οικονομική κρίση.
Τα κόμματα του συνταγματικού τόξου πρέπει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να συνειδητοποιήσουν ότι η αντιπαράθεσή τους αυτή είναι βούτυρο στο ψωμί της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που ακριβώς αυτό θέλει για να προπαγανδίσει και να πιάσουν τόπο τα φασιστικά της πιστεύω.
Δεν είναι τυχαίο και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμηθεί από τις δημοκρατικές δυνάμεις, ότι γονείς πήγαν τα παιδιά τους στα «φροντιστήρια» της Χρυσής Αυγής στην Αρτέμιδα.
Άμεσα το πολιτικό παιγνίδι πρέπει να επανέλθει εντός των ορίων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τα κόμματα του συνταγματικού τόξου να απομονώσουν τα στελέχη τους που αποδίδονται σε αυτές τις πρακτικές της βίας αν επιθυμούν να συνεχίσουν υπάρχουν σε μία Δημοκρατία που μπορεί να έχει να μύρια προβλήματα αλλά αφήνει τους πάντες να διαλαλήσουν την ιδεολογία τους. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις ενάντια στην ίδια τη Δημοκρατία.
Διαφορετικά κινδυνεύουμε να ζήσουμε μετά από 46 χρόνια τις ίδιες καταστάσεις που ακολούθησαν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 όταν οι δημοκράτες πολιτικοί εξεπλάγησαν για την αποδοχή των πραξικοπηματιών από τον ελληνικό λαό, τον πρώτο καιρό τουλάχιστον της χούντας.
Γιατί με τέτοιες λογικές βίας και απαξίωσης των κανόνων ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει τελικά να διεκδικήσει τον σχηματισμό μιας αριστερής κυβέρνησης ούτε η Νέα Δημοκρατία να συνεχίσει τις προσπάθειές της να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.
Ας το καταλάβουν πριν είναι πολύ αργά και αναρωτιούνται στα στάδια που θα τους μαζεύσουν για ακόμα μια φορά «τι έφταιξε».
