Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών και το διαφαινόμενο κυβερνητικό αδιέξοδο, που μοιάζει με εκείνο των πρώτων ελληνικών το Μάιο του 2012, φανερώνουν ότι η οικονομική και πολιτική κρίση στην Ευρώπη είναι βαθεία και δεν θα λυθεί χωρίς ριζική αλλαγή στον τρόπο που σκέπτονται και δρουν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες.
Το ιταλικό μήνυμα είναι ηχηρό και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
Οι Ιταλοί έδειξαν στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη βύθιση του επιπέδου ευημερίας τους από τη μια μέρα στην άλλη, ότι δεν πείθονται από τις πολιτικές λιτότητας που παραγγέλνουν η Μέρκελ και ο Όλι Ρεν προς χάριν του ευρώ και έδειξαν ότι είναι διατεθειμένοι να επιλέξουν ακόμη και λαϊκιστές ή να επιστρέψουν στη λιρέτα προκειμένου να αποφύγουν την περαιτέρω υποβάθμιση της ευημερίας τους.
Με άλλα λόγια, η επανάκαμψη του τσαρλατάνου Μπερλουσκόνι, η ανάδειξη του αντισυστημικού κωμικού Μπέπε Γκρίλο που λέει ότι να ‘ναι, η βύθιση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι και η καχεξία Μπερσάνι φανέρωσαν ότι η κεντρική ευρωπαϊκή πολιτική δεν πείθει, ότι ο κόσμος δεν συμβιβάζεται μαζί της και ότι απαιτείται άμεση αλλαγή.
Και δεν είναι μόνο η Ιταλία. Στην Ισπανία η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη, στην Πορτογαλία η εκεί κυβέρνηση συναντά σοβαρές δυσκολίες, στη Γαλλία πυκνώνουν τα σύννεφα και σε λίγο η αμφισβήτηση μπορεί να γενικευθεί και να φθάσει μέχρι την αυλή της Ανγκελα Μέρκελ.
Μέχρι χθες οι κεντροευρωπαίοι κρύβονταν πίσω από την υποτιθέμενη ελληνική ιδιαιτερότητα και απαιτούσαν πειθαρχία και υποταγή.
Αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι το πρόβλημα είναι ευρύτερο, έχει συστημικά χαρακτηριστικά και βαθμιαία καθίσταται μη υπερασπίσιμο.
Αν δεν αλλάξει σύντομα η πολιτική των Βρυξελλών, αν δεν βρεθούν τρόποι ενίσχυσης της ανάπτυξης και αν δεν προωθηθεί ένα ευρύτατο σχέδιο δημοσίων επενδύσεων σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο, το κοινό νόμισμα θα καταρρεύσει κάτω από την πίεση των λαών που μαζικά θα διεκδικούν τα αυτονόητα.
Η Ευρώπη οφείλει να αλλάξει γρήγορα, να αλλάξει τώρα!
ΤΟ ΒΗΜΑ
