Πατησίων

Στρίβοντας την Πανεπιστημίου προς Πατησίων με σταματάει ένα παιδί και μου βάζει στο χέρι ένα εφημεριδάκι-free press. Τίτλος: «Η Πατησίων ζει». Το παίρνω από ευγένεια και το χώνω στην τσάντα μου. Δύο ημέρες μετά το βγάζω και το ξεφυλλίζω. Η Πατησίων, ένας κόσμος απλωμένος σε 40 σελίδες μεγάλου σχήματος, με τους ανθρώπους, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα προβλήματα και τις ομορφιές της. Γνωρίζω Αθηναίους που δεν κατεβαίνουν πια την Πατησίων παρά μόνο από ανάγκη. Φοβούνται τα Χαυτεία, τον κόσμο της Κολιάτσου, τα Κάτω Πατήσια. Η Πατησίων, ο ζηλευτός δρόμος των Αθηναίων που το τέρμα της ήταν ο τόπος των περιπάτων τους, για να σεργιανίσουν στα περιβόλια και στα κέντρα της, έχασε την αίγλη της και σήμερα τη συνοδεύει μια αρνητική αχλύ. Δεν έχουν την ίδια γνώμη οι κάτοικοί της. Στο free press «Η Πατησίων ζει» μας παρουσιάζουν τη σημερινή ζωντανή εικόνα της, με νοσταλγικά θραύσματα από τα παλιά, παρήγορες κινήσεις τού σήμερα και ανθρώπους που αγαπούν τη γειτονιά τους. Η Πατησίων είναι ο δρόμος των εμβληματικών κτιρίων –του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, του Πολυτεχνείου, της ΑΣΟΕΕ –αλλά και του ζαχαροπλαστείου «Κοσμικόν», του σινεμά Ιλιον που ξανάνοιξε, του πάρκου Φιξ-Κλωναρίδη, της πάλαι ποτέ περίφημης Φωκίωνος Νέγρη, των πλατειών με τα περίεργα ονόματα (Αγάμων, Αιγύπτου, Κολιάτσου) και βεβαίως των πολυφυλετικών και πολύχρωμων γειτονιών της. Αυτές προσπαθούν να διασώσουν οι κάτοικοι. Διαβάζω για τον κύριο Γιώργο, συνταξιούχο δάσκαλο, που έχει κινητό βιβλιοπωλείο-καροτσάκι στη Χέυδεν. Πιστεύει ότι «η Πατησίων ζει εν υπνώσει και κάποτε θα αφυπνιστεί». Το ίδιο πιστεύουν και ο Γιώργος ο κουλουρτζής και ο Αντρέας ο λουλουδάς που βιοπορίζονται στην ίδια περιοχή. Τη δική τους ιστορία διηγούνται τέσσερις μουσικοί του δρόμου από την Πρεμετή και την Κορυτσά. Παλιά δίδασκαν σε ωδείο, κάποιοι είχαν δουλέψει με τον Πετρολούκα Χαλκιά, άλλος με τη Μαρινέλλα, σήμερα τραγουδούν και παίζουν πνευστά και ακορντεόν στις παρόδους της Πατησίων. Υπάρχουν και σελίδες στις οποίες γράφουν οι κάτοικοι, μικρές ιστορίες που σημάδεψαν τη γειτονιά τους. Ενας έρωτας, ένα θερινό σινεμά, μια φάρσα. Στο τεύχος που κρατώ, τρίτο στη σειρά, αναφέρεται η ιστορία της πλατείας Καλλιγά. Οι κάτοικοι συσπειρωμένοι σε συλλόγους –Ενωση Πολιτών Πλατείας Καλλιγά, Ομάδα Κατοίκων – Η Κυψέλη μας, Αλυσίδα – Σύλλογος Εμπόρων Επαγγελματιών Πατησίων –διεκδικούν τη φιλία, την παρέα, τη γειτονιά. Κάποτε οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν για μια «Παναγιά των Πατησίων» (Γκάτσος – Χατζιδάκις) που ίσως βρισκόταν «Πατησίων και Παραμυθιού γωνία» (Αλκαίος – Μικρούτσικος). Σήμερα οι κάτοικοί της θέλουν να αναβαθμίσουν την περιοχή τους για να μπορούν να την υμνήσουν και πάλι.