Γιατί πρέπει να μείνει το ΔΝΤ

Πριν από τρία χρόνια η καταδίκη του λεγόμενου «νόμου Κατσέλη» ήταν σχεδόν καθολική εντός του ΠαΣοΚ. Εξίσου ισχυρή ήταν και η αποδοκιμασία πολλών οικονομικών παραγόντων ενάντια στις προβλέψεις του νόμου για την ελάφρυνση των ιδιωτών δανειοληπτών που αδυνατούσαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Πρόσωπο κοντά στην κυβέρνηση Παπανδρέου έλεγε ότι «κάθε φορά που μιλάει η Κατσέλη αυξάνεται ο αριθμός όσων δεν καταβάλλουν τις δόσεις τους». Επικρατούσε τότε η άποψη ότι η κρίση θα μπορούσε γρήγορα να ελεγχθεί, ότι ακόμη και το δημόσιο χρέος των 350 δισεκατομμυρίων ευρώ ήταν απολύτως βιώσιμο και ότι κάθε αναφορά σε «κούρεμα» ισοδυναμούσε με βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας και του ίδιου του έθνους! Πολλοί ισχυρίζονταν ότι ο νόμος Κατσέλη ήταν εφεύρεση μιας αμετανόητης σοσιαλίστριας πολιτικού με σκέψη που έχει παραμείνει στη δεκαετία του ’80. Αμφισβητούσαν ευθέως ότι αποτελούσε προσαρμογή αμερικανικού νόμου στην ελληνική πραγματικότητα και τόνιζαν πόσο «έξαλλος» έγινε στο άκουσμα της επικείμενης ψήφισής του από το ελληνικό Κοινοβούλιο ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ.

Τρία χρόνια μετά, έπειτα από δύο περικοπές του δημοσίου χρέους, η περικοπή των ιδιωτικών και επιχειρηματικών δανείων συνιστάται από έκθεση του ΔΝΤ ως η πλέον ρεαλιστική λύση για την επανεκκίνηση της οικονομίας αφού ένα στα τέσσερα δάνεια «κοκκινίζει» αφού δεν εξυπηρετείται για παραπάνω από 90 ημέρες. Μάλιστα η έκθεση με τίτλο «Dealing with Private Debt Distress in the Wake of the European Financial Crisis» που δημοσιεύτηκε προ ημερών προτρέπει την κυβέρνηση να τροποποιήσει τον νόμο Κατσέλη έτσι ώστε να εφαρμόζεται ευκολότερα. Η έκθεση δεν αποτελεί επίσημη θέση του ΔΝΤ, αλλά οι εκθέσεις που δημοσιεύονται από το Ταμείο συνήθως προαγγέλλουν τις επίσημες θέσεις του κοντινού μέλλοντος…

Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι η κυριότερη αιτία της παρατεταμένης κρίσης είναι ότι εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε χθεσινές λύσεις στα αυριανά προβλήματα προκειμένου να εξυπηρετούνται ευρωπαϊκές –γερμανικές –σκοπιμότητες εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Αυτό το έχουμε εν πολλοίς καταλάβει. Το εντυπωσιακό είναι ότι το ΔΝΤ εμφανίζεται για μια ακόμη φορά περισσότερο «προχωρημένο» από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία φαίνεται να ομονοεί στο ότι εκείνο που πρέπει να κάνουν οι Ελληνες είναι με σεβασμό να σιωπούν και στωικά να υπομένουν για επτά ακόμη μήνες προκειμένου να μη διαταράξουν την «ομαλή πορεία» προς τις γερμανικές εκλογές. Οι λογικές αυτές αποδυναμώνουν το αίσθημα ότι ανήκουμε ισότιμα στην ίδια κοινότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε εύκολα μπορεί να αποδεχτεί και να εξηγήσει κανείς το μέχρι πρότινος αδιανόητο: ότι σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο το 54% των Ελλήνων απαντούν πως δεν αισθάνονται πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Τελικά το ΔΝΤ ίσως όχι μόνο δεν πρέπει «να φύγει», όπως προτείνεται ακόμη και από σοβαρές φωνές, αλλά πρέπει να επιχειρήσει ακόμη πιο δυναμικά να διασώσει την Ευρώπη από τον σκοτεινό εαυτό της.