Μετά είκοσι έτη

Εκ των υστέρων και αφού παρήλθαν 20 έτη οφείλω να ομολογήσω πως όσοι έβλεπαν με σκεπτικισμό τη δωρεά από το Δημόσιο ενός προνομιούχου οικοπέδου στο κέντρο της Αθήνας, στη Ρηγίλλης συγκεκριμένα, προκειμένου να ανεγερθεί μουσείο για τη συλλογή Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή (φωτογραφία) είχαν δίκιο. Γιατί μουσείο –όχι στον συγκεκριμένο χώρο, βέβαια, όπου εν συνεχεία αποκαλύφθηκε το Λύκειο του Αριστοτέλη –δεν έγινε ποτέ. Αλλά και τα πρόσφατα σχέδια για την ανακατασκευή κτιρίου στην οδό Ερατοσθένους στο Παγκράτι έχουν σταματήσει. Το κυριότερο όμως, που ακόμα δεν έχει απαντηθεί, είναι το ακριβές περιεχόμενο αυτής της συλλογής έργων τέχνης, που ήταν, υποτίθεται, μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες στον κόσμο. Φήμες που κυκλοφορούσαν τότε ήθελαν μέρος αυτής να έχει πωληθεί. Αλλες, ότι πολλά έργα ήταν «δεσμευμένα» στην Ελβετία. Ενώ η σιγή από μέρους της Ελίζας Γουλανδρή στην ερώτηση αν θα τα δώριζε στο ελληνικό κράτος τροφοδοτούσε αρνητικά το κλίμα. Είκοσι έτη μετά, λοιπόν, η άκρη του κουβαριού φαίνεται ότι άρχισε να ξετυλίγεται. Η προσφυγή στη Δικαιοσύνη κληρονόμου της Γουλανδρή για την «εξαφάνιση» 83 έργων (Πικάσο, Ματίς, Μπρακ, Σεζάν, Ερνστ, Ρενουάρ, Κλέε κ.ά.) μπορεί να αποβεί αποκαλυπτική. Αν βεβαίως δεν υπάρξει κάποιος μυστικός διακανονισμός, όπου όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.