Η Νατάσσα Μποφίλιου αρέσει και στον Γιώργο Νταλάρα. «Κυρίως για την αυτονομία της. Είναι πολύ συγκροτημένο αυτό που κάνει» δήλωσε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. Εχει, φυσικά, δίκιο που το παρατηρεί, όμως θα μπορούσε να τεθεί και κάπως διαφορετικά. Ισως να μην είναι η ανάγκη της για ανεξαρτησία που την κινεί, αλλά το πείσμα. Η πίστη στο ένστικτό της, η εμπιστοσύνη στην εσωτερική πυξίδα της. Το λέει και εκείνη. Η εμμονή της, που φέρνει πιο συχνά στα όριά τους τους άλλους, είναι «το καθαρό κούτελό μου! Που πάνω από αυτό δεν βάζω τίποτα και, όπως καταλαβαίνεις, όλο μπλέκω σε καβγάδες». Περίπου το ίδιο πράγμα δηλώνει και για τα λάθη της. Τα καταλαβαίνει, τα παραδέχεται, αλλά δεν αφήνει τις ενοχές να την τυραννούν: «Αλλάζω, δεν επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη, αλλά δεν μετανιώνω». Ξεροκέφαλη; Ισως. Ποιος, όμως, μπορεί να αντισταθεί σε μια πλατινέ πεισματάρα που όποτε αρπάζει το μικρόφωνο αφήνει πίσω της καμένη γη (με την καλή έννοια). Να τη λέμε «Μέριλιν του ελληνικού πενταγράμμου;». «Μου αρέσει. Ολα μου αρέσουν! Εχω ακούσει διάφορους χαριτωμένους χαρακτηρισμούς κατά καιρούς».
Το νέο έντεχνο
Χρειαζόταν μια ανάσα ανανέωσης αυτό που, κυρίως για λόγους συνεννόησης, ονομάζουμε έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Η Νατάσσα δεν τα κατάφερε μόνη της. Επένδυσε στο σχήμα ερμηνεύτρια-συνθέτης-στιχουργός σε μια εποχή που δεν θα μπορούσε να φαντάζει πιο ξεπερασμένο και βγήκε κερδισμένη. Οπως είναι φυσικό, μνημονεύει συνεχώς τους δύο αγαπημένους συνεργάτες (και κολλητούς φίλους) της: τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, που της γράφει τους στίχους και επιμελείται τα προγράμματά της, και τον Θέμη Καραμουρατίδη, που της γράφει τη μουσική και ενορχηστρώνει τις ζωντανές εμφανίσεις της. Ως πιο καθοριστική στιγμή στην καριέρα της αναφέρει πάντα: «Τη συνάντησή μου με τα παιδιά. Το δίχως άλλο. Ενιωθα από την αρχή ότι η γνωριμία μας θα μου καθόριζε τη ζωή. Εγινα τραγουδίστρια για να τραγουδήσω τα τραγούδια τους».
Ο κύκλος της σταθερής και μόνιμης συνεργασίας τους μάλλον έκλεισε. Εχουν δοκιμαστεί και οι τρεις, άλλωστε, σε κινήσεις εκτός «τριγώνου». Ηρθε ο καιρός για το επόμενο βήμα. Την τρομάζει αυτό; «Με συναρπάζει το ίδιο πράγμα που με φοβίζει, το καινούργιο, και πώς θα αντεπεξέλθω, αν θα τα καταφέρω, αν θα είμαι έτοιμη, επαρκής, και από την άλλη ενθουσιάζομαι με την πρόκληση, την καλλιτεχνική εξέλιξη, το ενδεχόμενο να γεννηθεί ένα καινούργιο δικό μου πρόσωπο και ένα νέο καλλιτεχνικό πεδίο για να εξελίξω μέσα μου». Η πρόοδος με την οποία έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα καλλιτεχνικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Οσοι την έχουν δει στο Kyklos Live Stage, όπου εμφανίζεται κάθε Σάββατο, μιλούν για την πιο ώριμη στιγμή της, για το πιο ισορροπημένο πρόγραμμά της. Απορούν που δεν είχε ξαναπεί live το «The Winner Takes It All», εκστασιάζονται με τη «Λένγκω» της, δέχονται ακόμη και τη δική της εκτέλεση στο «Σιγά μην κλάψω». Επειδή το τραγουδάει εκείνη. Εκείνη που κλαίει όταν φοβάται: «Oταν έχει περάσει ο κίνδυνος, ωστόσο. Στη φάση της ηρεμίας δηλαδή».
Η καταστροφή του έρωτα
Το κοινό της την αγαπάει και την ακολουθεί με τόση αφοσίωση και ζέση επειδή του παραδίνεται. Δεν φοβάται να του τα δώσει όλα. Αραγε αισθάνεται κάποια ευθύνη απέναντί του; Νιώθει πως δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική της υπόσταση, αλλά και η στάση ζωής της που δεν αφορά τελικά μόνο εκείνη, αλλά και όσους τη θαυμάζουν; «Δεν αισθάνομαι ευθύνη, ευγνωμοσύνη νιώθω και τύχη για την αγάπη τους και την πίστη τους σε εμάς και προσπαθώ να το ανταποδίδω δουλεύοντας σκληρά για να έχουμε πάντα όσο το δυνατόν καλύτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». Οταν γίνεσαι μάρτυρας της πληθωρικότητάς της πάνω στη σκηνή, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθείς πώς μεταφράζεται στα προσωπικά της. Τι μπορεί, λοιπόν, να είναι πιο αυτοκαταστροφικό; Το να είσαι καλλιτέχνης ή το να είσαι ερωτευμένος; «Kαι τα δύο φλερτάρουν με την υπέρβαση. Μπορούν να σε οδηγήσουν στην ευτυχία ή στην καταστροφή, το ίδιο εύκολα και δυναμικά». Οταν τη βλέπεις στη σκηνή, νομίζεις πως ζει για να τραγουδάει. Εκείνη βάζει πάνω απ’ όλα «τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Οι άνθρωποί μου βρίσκονται πάντα σε απόλυτη προτεραιότητα».
Η Χρυσή Αυγή
Το καλοκαίρι δέχτηκε απειλές πριν από συναυλία της από ανθρώπους που φέρονταν να εκπροσωπούν τη Χρυσή Αυγή, εξαιτίας κάποιων σχολίων που είχε κάνει παλαιότερα στο Τwitter εναντίον του κόμματος. Πώς της φαίνεται που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δηλώνουν ότι ψήφισαν τους εκπροσώπους της οργάνωσης από αντίδραση; «Είναι μια ολόκληρη ιδεολογική συζήτηση, η οποία, λυπάμαι πολύ, αλλά δεν είμαι βέβαιη αν βγάζει και πουθενά, καθώς νιώθω ότι η ιδεολογία σου φτιάχνεται κάθε μέρα από τη στιγμή που γεννιέσαι και η αντιδραστική ψήφος ενός ενηλίκου στη Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να ακουμπήσει σε καμιά ιδεολογία. Προδίδει μια διανοητική ελαφρότητα, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορία, και μια παραμορφωμένη πολιτική και κοινωνική τοποθέτηση».
Το τραγούδι που της άλλαξε τη ζωή
Είναι πιο ευχάριστο να μιλάμε για τραγούδια. Ποιο είναι το δικό της αγαπημένο; Εκείνο που ίσως της άλλαξε τη ζωή; «Η “Μαρίνα” του Μίκη Θεοδωράκη. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την αίσθηση που ένιωσα όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Νομίζω ότι από τότε είμαι δέσμια στη συγκίνηση αυτού του είδους τραγουδιού και στο ανεπανάληπτο αίσθημα ενός ωραίου κομματιού». Και ο κατά Μποφίλιου παράδεισος πώς είναι; «Ο παράδεισος έχει μια γαλάζια θάλασσα, κοκτέιλ, ζέστη, δυνατή, ωραία μουσική, ευτυχισμένους ανθρώπους που χορεύουν και ένα εκτυφλωτικό φως». Το φως έχει παίξει σπουδαίο ρόλο στο επισφράγισμα της θέσης της στο ελληνικό τραγούδι. «Οι μέρες του φωτός» συγκεκριμένα. Ετσι λεγόταν η παράσταση με την οποία έκανε σουξέ πέρυσι στο Γκάζι, έτσι ονομάζεται και το διπλό άλμπουμ, που έγινε τελικά δισκογραφική επιτυχία.
Βήμα βήμα έχτισε όνομα η Νατάσσα Μποφίλου. Κέρδιζε θαυμαστές με κάθε εμφάνισή της, είτε ανέβαινε στη σκηνή του Μετρό για να ερμηνεύσει το «Χάρτινο το φεγγαράκι», ένα βράδυ που είχε πάει να δει τη Μάρθα Φριντζήλα και εκείνη τής παραχώρησε για λίγο τη θέση που φωτίζει ο κεντρικός προβολέας, είτε οργώνοντας την επαρχία για να παίξει σε μπαράκια ή υπαίθρια θέατρα. Οι περιοδείες έχουν βεβαίως πάντοτε και τα ευτράπελά τους: «Απειρα ευτράπελα. Θυμάμαι μια φορά που φτάσαμε στην Κρήτη πριν από χρόνια για ένα live, στις 6.00 το πρωί. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και δεν ήταν κανείς στη ρεσεψιόν. Βρήκαμε στο γκισέ κάποια κλειδιά, όσα και τα δωμάτιά μας. Θεωρήσαμε ότι τα είχαν αφήσει για εμάς, τα πήραμε, μπήκαμε ο καθένας στο δωμάτιό του για να βρούμε τους ενοίκους τους μέσα». Περίοπτη θέση στην πορεία της, οι συναυλίες που έκανε με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Εκεί έλαμψε το εύρος της φωνής της, αλλά απέδειξε και ότι μπορεί να αναμετρηθεί με κομμάτια δύσκολα. Διότι τα τραγούδια από το «Romancero Gitano» για παράδειγμα, σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, απαιτούν και δεινές ερμηνευτικές δυνατότητες και ψυχή.
Είναι η επιμονή της και το απόλυτο δόσιμο που έφεραν ένα βράδυ του περασμένου Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη, στην καθιερωμένη πια φθινοπωρινή συναυλία της, χιλιάδες κόσμου. Ανάμεσά τους και ένα ζευγάρι με τους δύο γιους του. Ο μικρός προσπαθούσε να κοιμηθεί στην αγκαλιά του πατέρα. Στον μεγάλο είχαν δώσει το iPhone να παίζει – για να σταματήσει να γκρινιάζει όταν κουράστηκε από την ορθοστασία – και εκείνος, με τα δάχτυλα στην οθόνη, κερδίζοντας ζωές και υπερπηδώντας εμπόδια, άρχισε να σιγοτραγουδάει ασυναίσθητα το ρεφρέν από το «Μέτρημα». Λέξη προς λέξη. Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη, και πιο τρυφερή, επιβεβαίωση για έναν τραγουδιστή από αυτή την εικόνα. Στις επόμενες εμφανίσεις της, η Νατάσσα Μποφίλιου ας συμπεριλάβει και το «My Way». Είπαμε, όχι μόνη της, αλλά με τον δικό της τρόπο τα έκανε όλα. Δεν υπάρχει τραγούδι που να της πηγαίνει πιο πολύ.
* Η Νατάσσα Μποφίλιου εμφανίζεται κάθε Σάββατο, στο Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός, τηλ. 210 3424 299).
