Νευροεπιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας κατάφεραν να απομονώσουν τους νευρώνες του δέρματος που συνδέονται με την αίσθηση του κρύου.
Ο Ντέιβιντ ΜακΚέμι, αναπληρωτής καθηγητής Νευροβιολογίας στο Κολέγιο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών Dornslife του Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και η ομάδα του επέτυχαν να θέσουν επιλεκτικά «εκτός λειτουργίας» την ικανότητα ποντικιών να αισθάνονται το κρύο παρότι τα ζώα συνέχισαν να είναι σε θέση να αισθάνονται τη ζέστη και το άγγιγμα.
Η πρωτεΐνη – «κλειδί»
Σε προηγούμενη μελέτη τους ο δρ ΜακΚέμι και η ομάδα του ανακάλυψαν σύνδεση μεταξύ της εμπειρίας του κρύου και μιας πρωτεΐνης που είναι γνωστή ως ΤRPM8. Η πρωτεΐνη αυτή αποτελεί αισθητήρα των χαμηλών θερμοκρασιών στους νευρώνες του δέρματος καθώς και υποδοχέα για τη μενθόλη, το «κρύο» συστατικό της μέντας.
Τώρα με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Neuroscience» οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας αναφέρουν ότι κατάφεραν για πρώτη φορά να απομονώσουν τους νευρώνες που εκφράζουν την ΤRPM8. Διεξήγαγαν πείραμα σε ποντίκια τα οποία κινούνταν ελεύθερα σε μια επιφάνεια πολλαπλών θερμοκρασιών – οι θερμοκρασίες επάνω σε αυτήν κυμαίνονταν από 0 ως 50 βαθμούς Κελσίου.
Η (παγωμένη) έλλειψη των νευρώνων
Μέσω του πειράματος οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ποντίκια από τα οποία είχαν αφαιρεθεί οι νευρώνες που εκφράζουν την ΤRPM8 δεν μπορούσαν να αισθανθούν το κρύο, ήταν όμως σε θέση να αισθάνονται τη ζέστη. Τα ποντίκια της ομάδας ελέγχου που έφεραν τους νευρώνες της ΤRPM8 έτειναν να στέκονται επάνω σε μια περιοχή της επιφάνειας που είχε θερμοκρασία περί τους 30 βαθμούς Κελσίου ενώ απέφευγαν τόσο τις πιο κρύες όσο και τις πιο ζεστές περιοχές. Αντιθέτως τα πειραματόζωα χωρίς τους συγκεκριμένους νευρώνες απέφευγαν μόνο τις πιο ζεστές περιοχές της επιφάνειας όχι όμως και τις πιο κρύες – ακόμη και αν το κρύο έφθανε σε κάποια σημεία να είναι επώδυνο ή και εν δυνάμει επικίνδυνο.
Πάντως σε ό,τι αφορούσε πειράματα σχετικά με την ισχύ της λαβής ή με το άγγιγμα δεν εμφανίστηκαν διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ποντικών.
Προς αποτελεσματικότερα παυσίπονα
Η καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών που μας κάνουν να αντιλαμβανόμαστε αισθήματα όπως το κρύο ή η ζέστη ελπίζεται ότι θα οδηγήσει σε καλύτερες θεραπείες για τον πόνο. «Το πρόβλημα με τα διαθέσιμα παυσίπονα φάρμακα είναι ότι τυπικά μειώνουν τη φλεγμονή η οποία αποτελεί μια πιθανή αιτία πόνου, αλλά κάποιες φορές ‘εξαφανίζουν’ όλα τα αισθήματα, όπως του κρύου ή της ζέστης, κάτι που δεν είναι επιθυμητό» σημείωσε ο ΜακΚέμι και προσέθεσε: «Επιθυμούμε να ανοίξουμε τον δρόμο για φάρμακα τα οποία θα στοχεύουν απευθείας τον πόνο με τρόπο ώστε να μην αφήνουν τους ασθενείς εντελώς ‘αναισθητοποιημένους’».
