Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται στην γνωστή παραβολή των ταλάντων και σχετίζεται με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ.25,14-30). Η Παραβολή αποτελεί ένα εποπτικό μέσο, που χρησιμοποιείται από τον Ιησού για να μας διδάξει για πνευματικά θέματα, που έχουν σχέση με την εν Χριστώ σωτηρία μας. Χρησιμοποιεί δηλαδή ο Χριστός απλές εικόνες από τον καθημερινό βίο της ζωής, που γνωρί-ζουμε προσωπικά, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πράγματα, που μας είναι άγνωστα, όπως είναι η Βασι-λεία των Ουρανών και ποιοί μπορούν να έχουν ελπίδα να γίνουν μέτοχοι της Βασιλείας αυτής.
Στην αρχή της θείας Λειτουργίας ο ιερέας αρχίζει πάντοτε με την προσευχή: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Η μετοχή μας στην Βασιλεία των Ουρανών είναι και ο σκοπός της δημιουργίας μας και της υπάρξεως μας. Στη σημερινή λοιπόν παραβολή ο Ιησούς Χριστός μας λέει ότι όποιος θα βρεθεί έξω από την Βασιλεία των Ουρανών θα υποφέρει και θα πονάει συνέχεια. Χαρα-κτηρίζει την κατάσταση αυτή ως «κλαυθμό και βρυγμό των οδόντων» (Ματθαίου 25, 30α).
Αυτή τη φράση συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που ζούσαν τον πρώτο αιώνα, στα χρόνια του Χριστού, στην πόλη της σημερινής αιματοβαμμένης πόλεως της Ιερουσαλήμ, για να περιγράψουν τον πόνο, την οδύνη και την ανθρώπινη μιζέρια που ζούσαν, όσοι υπόφεραν από την τότε αθεράπευτη ασθένεια της λέπρας. Συγκεκριμένα, ακριβώς έξω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, εκεί που πετούσαν τα σκουπίδια, ήταν συγκεντρωμένοι όσοι έπασχαν από λέπρα όπου προσπαθούσαν να βρουν κάτι να φάνε μέσα στα σκουπίδια, ανάβοντας ταυτόχρονα φωτιές για να ζεσταθούν από το κρύο μέχρι να πεθάνουν μόνοι τους και εγκαταλελλειμμένοι και στερημένοι κάθε ανθρώπινης βοήθειας, είτε από συγγενείς, είτε από φίλους, είτε από ιδιώτες, είτε από κάποιο φιλανθρωπικό οργανισμό, είτε από κάποιο κρατικό φορέα.
Η Παραβολή των ταλάντων μας διδάσκει ότι, όσοι έχουν ακούσει τη διδασκαλία αυτή της Εκκλησίας μας και με τον τρόπο της ζωής τους επιλέγουν να βρεθούν μακρυά από την Βασιλεία των Ουρανών, θα υποφέρουν αιώνια, όπως υπόφεραν οι άρρωστοι λεπροί στον σκουπιδότοπο των Ιεροσολύμων. Πως μπορεί όμως κάποιος να έχει ελπίδες να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Να ζούμε σύμφωνα με τις θείες Εντολές του Χριστού. Οι εντολές του Χριστού δεν αναφέρονται απλώς στην αποφυγή της επιτελέσεως κακών πραγμάτων, στην πράξη της αμαρτίας, αλλά πολύ περισσότερο στην επιτέλεση του καλού. Γι’ αυτό στην Αγία Γραφή τονίζεται με σαφήνεια ότι «πάσα αδικία αμαρτία εστίν» (κάθε αδικία είναι αμαρτία, Α’ Ιωάννου, 5,17). Όταν δηλαδή μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό και δεν το κάνουμε είναι ως να αμαρτάνουμε. Όταν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον και το αποφεύγουμε τότε αμα-ρτάνουμε. Ακόμη, όταν ο Θεός μας δίνει κάποια χαρίσματα οφεί-λουμε, πρώτο, να προσπαθήσουμε να τα αυξήσουμε, και δεύτερο, να τα χρησιμοποιούμε για το καλό όλων μας.
Αυτό είναι και το νόημα της παραβολής των ταλάντων. Για να μπορέσουμε όμως να έχουμε σωστό προσα-νατολισμό στη ζωή μας προς την κατεύθυνση αυτή χρειαζόμαστε μια πνευματική καθοδήγηση. Αυτή τη καθοδήγηση την έχουμε με το σεβασμό μας προς τους κληρικούς μας. Όσοι προσπαθούν να υποβαθμήσουν το πνευματικό ρόλο των κληρικών μας, είναι ως να προσπαθούν να εμποδίσουν το άγιο έργο της διακονίας τους, να εργασθούν για την σωτηρία των πιστών να γίνουν μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών. Αν τα Κράτη σήμερα πληρώνουν τους μισθούς των δασκάλων και των καθηγητών και των γιατρών και των νοσοκόμων για να προστατεύσουν τα αγαθά της δημόσιας Παιδείας και Υγείας του Λαού για όσα χρόνια μπορεί περισσότερο να ζήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή, πολύ περισσότερο μας συμφέρει όλους μας να στηριχθούν και υλικά και ηθικά οι κληρικοί μας, γιατί με την όλη τους διακονία στηρίζουν το θεσμό της οικογένειας για να προστατευθεί η κάθε τοπική κοινωνία στο χώρο της Ενορίας, με τη πρόληψη να κρατήσουν τα παιδιά μας μακρυά από τα ναρκωτικά κι άλλα καταστροφικά μέσα (αλκοολισμός, υλισμός, έγκλημα κτλ). Πάνω απ’ όλα όμως οι κληρικοί μας δεν βελτιώνουν προς το καλύτερο τη ζωή μας να κοιμώμαστε ήσυχοι όταν τα παιδιά μας είναι μόνα τους μπροστά στους καθημερινούς ορατούς κινδύνους, αλλά με το Λόγο του Ευαγγελίου μας δίνουν το Φώς που οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών, μας οδηγούν προς την αιώνιο ζωή.
Γι’ αυτό όσοι θέτουν θέμα το Κράτος να αρνηθεί τις μεγάλες του ευθύνες να προστατευθούν ηθικά και οικονομικά οι κληρικοί μας είναι ως να ρισκάρουν τη καλύτερη στήριξη που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μας. Στατιστικά σε Κράτη που δεν υπάρχει αυτή η κρατική πρόνοια τα χρήματα που ξοδεύουν οι Κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν προβλήματα που συνδέονται για τη προστασία της οικογένειας είναι τόσο μεγάλα που δεν μπορούν να υπολογισθούν μπροστά σ’ αυτά που θα διέθεταν για την στήριξη των κληρικών μας.
