Ζητείται Θεός

Υπάρχει Θεός; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά και αν δεν υπάρχει θα πρέπει να εφευρεθεί. Μόνο αυτός θα μπορούσε να τιμωρήσει κάποτε τις αμαρτίες του Νίκου Δένδια – η ανθρώπινη δικαιοσύνη δείχνει πάντως ανίσχυρη, ή αδιάφορη γι’ αυτές.

Στο «αμαρτιολόγιο» του υπουργού Προστασίας του Πολίτη προστέθηκε τις προάλλες και ο καταγγελλόμενος βασανισμός των «4» της Κοζάνης. Είχαν προηγηθεί η καταγγελία του Guardian για βασανισμούς σε κρατητήριο της Αθήνας, καθώς και άλλες για αυθαίρετη αστυνομική βία εις βάρος Ελλήνων πολιτών. Ασύγκριτα περισσότερες είναι εκείνες για την αυθαιρεσία κατά των μεταναστών. Όποιος εξάλλου πηγαίνει με ανοικτά τα μάτια στους δρόμους της Αθήνας, βλέπει: Συλλήψεις, βρισιές, ενίοτε και ξυλοκόπημα των ξένων από αστυνομικούς. Στα μάτια των θυμάτων, η Ελλάδα του Νίκου Δένδια είναι από καιρό αστυνομικό κράτος.

Τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό βοούν, το ίδιο και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις. Για τα βασανιστήρια στην Κοζάνη διαμαρτυρήθηκε η Διεθνής Αμνηστία, για την κατάσταση των μεταναστών η Γερμανίδα βουλευτής Ανέτε Ρόγκ (βλέπε το «Βήμα» της 23.01.2013), μέλος αντιπροσωπείας βουλευτών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που επισκέφτηκε πρόσφατα τα κέντρα «φιλοξενίας» στην Αθήνα και τον Έβρο. Και ο κ.Δένδιας; Ψιλά γράμματα. Τυχόν παραβιάσεις του νόμου από τα όργανα του πάντως, διακηρύσσει, πως θα «διωχθούν απηνώς».

Ίσως και να μην έχει εντελώς άδικο: Το μεγάλο αγκάθι της κρατικής ξενοφοβίας δεν είναι οι όποιες αυθαιρεσίες. Αυτές είναι απλώς παράπλευρο προϊόν της. Η ρίζα του κακού είναι άλλη: Η δραματική αλλαγή της νομοθεσίας εις βάρος των μεταναστών και η μετατροπή των δυνάμεων ασφαλείας σε δύναμη κρούσης εναντίον τους. Τους εφτά τελευταίους μήνες, η κατάσταση αυτή έχει αυτονομηθεί, η καταδίωξη των μεταναστών έγινε πλέον ρουτίνα. Το κράτος δικαίου λειτουργεί, και δη με το νόμο, ως κράτος-ξενοφάγος, με έμβλημα τα στρατόπεδα κράτησης και τον φράχτη στον Έβρο.

Είναι όμως ο κ.Δένδιας πραγματικά ξενόφοβος; Αν κρίνει κανείς από την περίεργα φοβισμένη ματιά του ίσως – ιδεολογικά πάντως όχι. Απόδειξη, ότι μέχρι πρότινος ήταν αντιπρόεδρος της επιτροπής για τους πρόσφυγες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το μοτίβο της ξενοφοβίας του είναι καθαρά ψηφοθηρικό. Με αυτήν εξαγοράζει τις ψήφους των αγανακτισμένων πολιτών, που θεωρούν τους μετανάστες πηγή όλων των κακών. Εναντίον των μελών της τρόικας πάντως – ξένοι είναι κι αυτοί – δεν στέλνει κανένα αστυνομικό, ούτε και εναντίον των ξένων επενδυτών, που ετοιμάζονται να βάλουν χέρι στα φιλέτα της ελληνικής οικονομίας. Το αντίθετο μάλιστα, σε αυτούς ανοίγει διάπλατα την πόρτα. Αν και θα πρέπει να προσέξει: Αν συνεχίσει για πολύ ακόμα την ίδια ξενοφοβική τακτική, ίσως πιστέψει στο τέλος ότι είναι και ο ίδιος ξενόφοβος.

Ας μείνουμε όμως στα γεγονότα: Οι ξένοι διώκονται, επειδή είναι ξένοι, όχι ως άτομα για τα οποία υπάρχει βάσιμη υποψία ότι είναι εγκληματικά στοιχεία. Η τυχόν παράνομη παραμονή τους δεν αποτελεί πάντως αδίκημα, που στρέφεται κατά της ζωής, ή της περιουσίας των γηγενών πολιτών, ή θέτει υπό κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια.

Εξάλλου, οι στατιστικές της αστυνομίας δείχνουν ότι τα κρούσματα παρανομίας είναι σχετικά λίγα: Από τους 77.526 αλλοδαπούς που προσήχθησαν το περασμένο εξάμηνο στα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας (βλέπε το αστυνομικό δελτίο της 05.02.2013, www.astynomia.gr), μόνο οι 4.435 ήταν χωρίς άδεια παραμονής, ήτοι γύρω στο 6%.

Παράλληλα μόλις 59 (ήτοι το 0,008%!) και δη «αλλοδαποί και ημεδαποί» συνελήφθησαν για καθαυτά ποινικά αδικήματα (από παράνομη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών έως και «την παρακώλυση κυκλοφορίας σε φωτεινούς σηματοδότες»). Μερικές εκατοντάδες ξένοι συνελήφθησαν επιπλέον, επειδή έπαιζαν «μπαρμπούτι» σε παράνομα «μίνι» καζίνα, ή έκαναν επίσκεψη σε οίκους ανοχής. Η συντριπτική πλειοψηφία τους (94%) ήταν όμως εντελώς «καθαρή», διέθετε δηλαδή όλα τα αναγκαία νομιμοποιητικά έγγραφα.

Οι αριθμοί δείχνουν λοιπόν, ότι η γιγαντιαία επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» έγινε αποκλειστικά για το θεαθήναι: Για να τρομοκρατήσει τους ξένους και να «καθησυχάσει» τους ντόπιους πολίτες- όχι επειδή υπήρχε, όπως λεγόταν αρχικά, ένα «πελώριο εγκληματικό δυναμικό» στις τάξεις των μεταναστών, που απειλούσε τη δημόσια τάξη και υγεία.

Η αποτυχία της έκτακτης αυτής επιχείρησης προστίθεται στην ανικανότητα των μόνιμων μεταναστευτικών υπηρεσιών, όπως εκείνη της παροχής ασύλου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα αρμόδια γραφεία της οδού Πέτρου Ράλλη, στα οποία εκκρεμούν σήμερα 55.000 σχετικές αιτήσεις αλλοδαπών, διεκπεραιώνουν μόνο 20 εβδομαδιαίως. Με το ρυθμό αυτό, όπως προκύπτει από έναν απλό υπολογισμό, η συνολική διεκπεραίωσή τους θα απαιτήσει 5.500 χρόνια – χρονικό διάστημα δηλαδή, που υπερβαίνει σαφώς τον προσδόκιμο χρόνο ζωής ακόμα και των προσφύγων από περιοχές με ρεκόρ μακροβιότητας, όπως το Νεπάλ, ή το ορεινό Αφγανιστάν.

Γιατί είναι όμως δημοφιλής, τουλάχιστον στις τάξεις των Νεοδημοκρατών, ένας, εκ των πραγμάτων, αποτυχημένος και ανίκανος υπουργός; Καταρχάς, επειδή έχει «τσεκάρει» το ιδανικό, ήτοι το πιο αδύναμο εξιλαστήριο θύμα. Και κατά δεύτερο, επειδή «κλέβει» με αυτό την παράσταση από τη Χρυσή Αυγή, αντιπαραθέτοντας στο παράνομο «ντου» των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου το νόμιμο σαφάρι της αστυνομίας.

Όχι ότι οι αστυνομικοί είναι αθώες περιστερές – πολλοί από αυτούς μάλιστα, όπως δείχνουν οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων των δυο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, ψήφισαν υπέρ της Χρυσής Αυγής. Όμως ο κ.Δένδιας τους υποχρεώνει να δρουν «μόνο» σε ξενοφοβικό πλαίσιο. Κι αυτό ρυθμίζει την απέλαση των μεταναστών, και δη ενάντια στην όποια ρατσιστική τους κακοποίηση.

Και μόνο αυτό αρκεί για να δημιουργήσει ένα κλίμα διαρκούς εκτάκτου ανάγκης, που αποτελεί και την αφετηρία της στρατηγικής της έντασης του κ.Δένδια στην εσωτερική πολιτική.

Η στρατηγική αυτή υπάρχει βέβαια και από μόνη της – τα μνημόνια και οι συνέπειες τους φτάνουν και περισσεύουν γι’ αυτό. Όμως η κινδυνολογία κατά των ξένων της δίνει πρόσθετη ισχύ. Η ξενοφοβία είναι η «μήτρα» κάθε άλλης πολιτικής φοβίας.

Όλα αυτά δεν αποτελούν βέβαια ελληνική σπεσιαλιτέ. Τα ίδια και χειρότερα συνέβαιναν κατά το μεσοπόλεμο και στη Γερμανία. Οι υπουργοί δημόσιας τάξης στη δημοκρατία της Βαϊμάρης έπαιζαν και τότε το ρόλο του «γερακιού» στις εσωτερικές συγκρούσεις. Το κράτος δικαίου συνέχιζε να υπάρχει στα χαρτιά, όμως η αστυνομία ήταν διαβρωμένη από το αντισημιτικό και το αντιδημοκρατικό πνεύμα. Αυτό φάνηκε λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία του Χίτλερ σε καγκελάριο στις 30 Ιανουαρίου του 1933, όταν τα ναζιστικά τάγματα εφόδου άρχισαν στους δρόμους του Βερολίνου το αιματηρό κυνήγι κατά των στελεχών των αριστερών κομμάτων και των Εβραίων. Οι αστυνομικοί, σύμφωνα με τους χρονικογράφους, παρακολουθούσαν με εμφανή ευχαρίστηση τις σκηνές του κυνηγιού.

Η Ελλάδα δεν είναι βέβαια Βαϊμάρη. Όμως όποιος επικαλείται, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, την πολιτική της αιματηρής λιτότητας του καγκελάριου Χάινριχ Μπρούνινγκ (1930-1932) ως παράδειγμα προς αποφυγή, δεν επιτρέπεται να σωπαίνει για το μέσο που την επέβαλε – τον πολιτικό αυταρχισμό. Η λιτότητα επιβλήθηκε μόνο χάρη στην αναδόμηση του κράτους από δημοκρατικό σε αυταρχικό. Και αυτό επαναλαμβάνεται σήμερα και στην Ελλάδα, σε ότι αφορά τουλάχιστον τη νομοθεσία κατά των ξένων.

Ακριβώς λοιπόν, επειδή η περίπτωση του Νίκου Δένδια είναι ιστορικά «τυποποιημένη», είναι και εύκολα αναγνώσιμη. Όχι ωστόσο και από την ελληνική Αριστερά. Το ΚΚΕ τον αγνοεί, ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον ορισμένοι βουλευτές του, τον κατηγορούν ως ακροδεξιό και νεοναζιστή. Έτσι παραβλέπουν ότι ο υπουργός προστασίας του πολίτη δεν είναι επιτυχημένος «ξενοφάγος» επειδή αντιγράφει τη ρατσιστική Χρυσή Αυγή, αλλά, αντιθέτως, επειδή την αποκρούει, μετατρέποντας την αστυνομία σε ξενοφοβικό (όχι ρατσιστικό) θεσμό – και δη με το νόμο, όχι εναντίον του.

Γιατί αυτή η παράβλεψη, ας το εξηγήσουν οι ίδιοι. Γεγονός είναι πάντως, ότι το πρόβλημα του ξενοφοβικού κράτους δεν θεματοποιείται από το ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι, όπως τονίζει, μόνιμο στοιχείο του ρεπερτορίου του.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην πολύκροτη «διεύρυνση της ατζέντας» έναντι των Γερμανών, που εξήγγειλε προ μηνός ο Αλέξης Τσίπρας στο Βερολίνο, δεν γίνεται κουβέντα γι’ αυτό. Κι αυτό παρά το γεγονός, ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι τριπλά συνυπεύθυνη για την άθλια κατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα: Πρώτον, λέγοντας «όχι» στην κατάργηση του συμφώνου Δουβλίνο ΙΙ (αναγκάζει τους πρόσφυγες να παραμένουν στη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία πρωτόβαλαν το πόδι τους), δεύτερον, αρνούμενο να αποδεχθεί μια δίκαιη κατανομή των ξένων στις χώρες της Κοινότητας, και τρίτον μετατρέποντας την Ελλάδα, μέσω της Frontex, σε οχυρό της Ευρώπης κατά των μεταναστών του Τρίτου Κόσμου.

Υπάρχει λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες «μέλλον»; Πολύ δύσκολο. Μια συμμετοχή του Νίκου Δένδια σε διαδήλωση αλληλεγγύης με πακιστανούς μετανάστες, στην οποία θα κρατούσε ένα πλακάτ με την επιγραφή: «Είμαι κι εγώ Πακιστανός» είναι μάλλον αδιανόητη (χώρια που θα ήταν και προσβολή για τους Πακιστανούς). Και εξίσου απίθανη φαίνεται προς το παρόν μια νέα, πιο ανοιχτή ματιά και ρεαλιστική στάση των κομμάτων της Αριστεράς έναντι του ξενοφοβικού κράτους.

Επόμενο έτσι να ζητείται Θεός, που θα κόλαζε, στην παντογνωσία του, ολόκληρη την αμαρτωλή δράση του Νίκου Δένδια – όχι μόνο τους ορατούς στόχους της (δίωξη των μεταναστών, στρατηγική της έντασης) αλλά και τις αόρατες παρενέργειες τους. Θεός τιμωρός, αλλά δίκαιος. Και όχι φυσικά επουράνιος, αλλά επίγειος, από μηχανής Θεός, στη μορφή ίσως κάποιων νέων κινημάτων πολιτών. Ένας τέτοιος Θεός μάλιστα – σε αυτόν θα μπορούσαν να ανάβουν καθημερινά και οι άθεοι ένα κεράκι. Ευχόμενοι να φωτίσει και εκείνη τη μερίδα της Αριστεράς, που δεν βλέπει ακόμη καθαρά τα σημεία των καιρών.