Η ποιήτρια, πεζογράφος και ζωγράφος Νίκη Μαραγκού σκοτώθηκε την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αίγυπτο. Ήταν 65 ετών.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύει η κυπριακή εφημερίδα Ο Πολίτης, το γεγονός επιβεβαίωσε με δηλώσεις της στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων η Υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή. Η συγγραφέας υπέκυψε έπειτα από σοβαρό αυτοκινητικό δυστύχημα, κοντά στην πόλη Φαγιούμ, 100 χιλιόμετρα νότια του Καΐρου. Οι συνθήκες του δυστυχήματος παραμένουν μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστες. Σύμφωνα με πληροφορίες στο αυτοκίνητο επέβαιναν άλλες δύο γυναίκες, εκ των οποίων η μία υπέκυψε στα τραύματά της.
«Γεννήθηκα το 1948 στη Λεμεσό», έγραφε η Νίκη Μαραγκού σε βιογραφικό της. «Ο πατέρας μου ήταν από την Αμμόχωστο και η μάνα μου από την Κοζάνη. Αυτό με βοήθησε να διατηρήσω μια πλατειά εικόνα του ελληνικού ορίζοντα μεγαλώνοντας στο ανατολικότερο σημείο του». Το διάστημα 1965-1970 σπούδασε κοινωνιολογία στο Βερολίνο: «Σπούδασα στο Βερολίνο και χρειάστηκα τα αποχαυνωτικά μεσημέρια της Λευκωσίας για να ξαναθυμηθώ ποια είμαι».
Με την επιστροφή της στην Κύπρο συνεργάστηκε με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε επιμέλειες εκδόσεων, και με την εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος. Από το 1980 ως το 2007 διεύθυνε το βιβλιοπωλείο «Κοχλίας» στη Λευκωσία. «Έκανα διάφορες δουλειές, δίδαξα κεραμική σε τυφλούς, εργάστηκα δέκα χρόνια στο θέατρο, έκανα έξι εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής. Το κεντρικό όμως σημείο στη ζωή μου υπήρξε πάντα η σχέση μου με τη γλώσσα, την αρχαία, τη βυζαντινή, τη νέα. Γι’ αυτό άνοιξα βιβλιοπωλείο στη Λευκωσία, για να έχω όλα τα βιβλία που θέλω, γι’ αυτό ξαναπήγα πίσω στο πανεπιστήμιο ψάχνοντας για λέξεις για τα νέα παιγνίδια μου».
Καλλιέργησε την ποίηση, την πεζογραφία, έγραψε και βιβλία για παιδιά. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Τα από κήπων (1981), Αρχή Ινδίκτου (1987) και τη συγκεντρωτική Divan 1967-2000 (2005). Έγραψε τα διηγήματα Μια στρώση άμμου (1990) και τα μυθιστορήματα Είναι ο πάνθηρας ζωντανός; (1998), Γιατρός από τη Βιέννη (2003), Γεζούλ (2010). Συνέλεξε και απέδωσε στην κοινή ελληνική Παραμύθια της Κύπρου (1994). Εξέδωσε επίσης τα δικά της παραμύθια To παλικάρι με το τάσι (2005) και τις συνταγές μαγειρικής Συνταγές για την Κατερίνα (2001).
Αγαπούσε τα ταξίδια γιατί συνέλεγε εικόνες. Η γνωριμία με τους ανθρώπους την ενθουσίαζε. Οι ιστορίες τους τη συνάρπαζαν. Κι όχι μόνο οι ιστορίες των ανθρώπων, αλλά και οι ιστορίες των τόπων, οι ιστορίες των δρόμων και των αντικειμένων, που τις διηγούνταν με πάθος, όπως και τις εμπειρίες από τα ταξίδια της και τις αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια. Αισθανόταν προνομιούχος που γεννήθηκε σε μια εποχή πλούσια σε βιώματα, που πρόλαβε να δει και να ζήσει την αυθεντική αγροτική ζωή. «Αισθάνομαι ότι υπήρξαμε μια τυχερή γενιά που βίωσε ακραίες καταστάσεις. Από τη γιαγιά μου στον αργαλειό, τους γύφτους με αρκούδες να χορεύουν στους σημερινούς υπολογιστές».
Το τελευταίο της βιβλίο ήταν οι Δεκαοχτώ αφηγήσεις (2012), μια συλλογή από ιστορίες γυναικών της Κύπρου που κατέγραψε στη διάρκεια πολλών χρόνων. Ήταν μια δουλειά που αγαπούσε ιδιαίτερα. Εμπεριείχαν, έλεγε, την Ιστορία της Κύπρου, διέσωζαν λαϊκές αφηγήσεις αλλά κυρίως κατέγραφαν μια χυμώδη προφορική γλώσσα που χανόταν σιγά σιγά.
Η Νίκη Μαραγκού είχε τιμηθεί με τα κυπριακά Κρατικά Βραβεία ποίησης (1988) και διηγήματος (Β΄ 1991) και με το βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια (1998). Το 2006 είχε βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών για τη συλλογή Divan.
Παράλληλο πάθος με τη συγγραφή ήταν και η ζωγραφική. Είχε κάνει επτά ατoμικές εκθέσεις ζωγραφικής και είχε λάβει μέρoς με έργα της στις Μπιεvάλε Χαρακτικής της Λoυμπλιάvα τo 1993 και Καΐρoυ τo 1996.
