Σκηνικό ρήξης με πολλαπλά «μηνύματα» και διαφορετικούς αποδέκτες – κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, κοινωνία και εσωκομματικό ακροατήριο – διαμορφώνει ο Περισσός ύστερα από μια αγωνιστική «ανάπαυλα» ορισμένων μηνών υπό το βάρος της εκλογικής συντριβής του περασμένου Ιουνίου. Με τη δυναμική «επιστροφή» που επεφύλαξε η «σιδηρά κυρία» του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα με την παρουσία της στα μπλόκα των αγροτών της Θεσσαλίας, αλλά και έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους συλληφθέντες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ μετά την κατάληψη του γραφείου του υπουργού Εργασίας κ. Ι. Βρούτση, όπως και στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου οδηγήθηκαν για να δικαστούν με την κατηγορία της «παράνομης παραμονής σε δημόσιο χώρο» (και όχι για «διακεκριμένη φθορά», όπως τους αποδιδόταν αρχικώς), έθεσε την προσωπική της «σφραγίδα» στη δρομολογούμενη «αντεπίθεση» του ΚΚΕ.

Η δυναμική παρουσία της γενικής γραμματέως του κόμματος καταδεικνύει την αποφασιστική στάση την οποία πρόκειται να ακολουθήσει το ΚΚΕ στην παρούσα φάση, με τα τρακτέρ των αγροτών να ζεσταίνουν τις μηχανές τους και την κυρία Παπαρήγα να προειδοποιεί την κυβέρνηση «να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει την κρατική καταστολή απέναντι στην αγροτιά». Ο Περισσός έχει ρίξει στη «μάχη» και τις δυνάμεις του στον χώρο των ναυτεργατών, στον χώρο της Υγείας, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα Εργατικά Κέντρα και αλλού, ενώ με «γενικό ξεσηκωμό» απάντησε «στο ταξικό μίσος με το οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την εργατική τάξη», συγκεντρώνοντας ισχυρές δυνάμεις κομματικών μελών έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων όταν δικάζονταν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για «επίδειξη ακραίου αυταρχισμού», «προβοκάτσια» και «σκηνοθετημένες κατηγορίες» εις βάρος του ΚΚΕ για δήθεν έκτροπα και βανδαλισμούς από πλευράς τους στο γραφείο του υπουργού Εργασίας. Και όπως διαμηνύει, «αυτή είναι μόνο η αρχή». «Στην πολυεπίπεδη επίθεση η απάντηση δίνεται ήδη στον δρόμο, αλλά δεν φτάνει. Ο βαθμός οργάνωσης πρέπει να ανέβει. Και πρέπει να ανέβει με όρους εντονότατης ταξικής αντιπαράθεσης», είναι η κατεύθυνση την οποία δίνει η ηγεσία του κόμματος.

Το «αντιδόγμα»


Η «απειθαρχία» και η «αντεπίθεση» του Περισσού σε μια περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση προβάλλει με σθεναρό τρόπο το δόγμα «νόμος και τάξη» συνιστούν επιλογή «ταξικής σύγκρουσης» με στόχο την «απελευθέρωση κοινωνικών δυνάμεων» και τη διαμόρφωση όρων όχι μιας απλής «αγωνιστικής έξαρσης», αλλά συνειδητοποίησης από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις της ανάγκης «ριζικής ανατροπής». Αυτό είναι το «αντιδόγμα» της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία επιχειρεί να βγάλει το κόμμα από τη θέση στην οποία έχει περιέλθει μετά τις εκλογές του Ιουνίου, που κόστισαν ακριβά στο ΚΚΕ, καθώς απώλεσε σχεδόν το ήμισυ των εκλογικών του δυνάμεων, και παράλληλα να αναχαιτίσει πολιτικά τον αντίπαλο ΣΥΡΙΖΑ σε μια φάση κατά την οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζει ελαφρά δημοσκοπική κάμψη και εκπέμπει αντιφατικά και ασαφή μηνύματα προς την κοινωνία όσον αφορά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των πολιτών που το εμπιστεύθηκαν στις εκλογές.
Η «σκληρή γραμμή»


Επιπλέον, η «εξωστρεφής» κινητικότητα του Περισσού σημειώνεται σε μια περίοδο κατά την οποία το άλλοτε αδιαμφισβήτητο «κομματικό ήθος» του επλήγη τόσο εντός όσο και εκτός ΚΚΕ από το «πογκρόμ» απολύσεων στον «Ριζοσπάστη», τις πληροφορίες περί μεταβίβασης του τηλεοπτικού «902» σε ιδιωτικά συμφέροντα κτλ. Και όλα αυτά σε μια περίοδο κατά την οποία η ηγετική ομάδα προχωρεί σε ραγδαίες προγραμματικές και καταστατικές αλλαγές στο πνεύμα της «σκληρής γραμμής» που έχει υιοθετηθεί με πρόταγμα την κατάκτηση της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και την ισχυροποίηση των συγκεντρωτικών δομών οργάνωσης και λειτουργίας. Ολες αυτές οι εξελίξεις αποκτούν ένα ειδικό βάρος εν όψει του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (τον προσεχή Απρίλιο), στο οποίο και αναμένεται να κατισχύσει η κυρίαρχη «σκληρή γραμμή». Μάλιστα η πρωταγωνιστική παρουσία της κυρίας Παπαρήγα αυτές τις ημέρες ερμηνεύεται και ως μια προσπάθεια να ανακτήσει το τρωθέν «προφίλ» της από το οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα εν όψει και του συνεδρίου, το οποίο θεωρητικά μπορεί να δρομολογήσει την αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ. Παρά τη σχετική φιλολογία που εδώ και καιρό αναπτύσσεται, κύκλοι του κόμματος δεν θεωρούν δεδομένο ότι η κυρία Παπαρήγα θα παραδώσει τη σκυτάλη. «Ολα θα κριθούν από το τι έχει αποφασίσει η ίδια» λένε χαρακτηριστικά, εκτιμώντας πάντως ότι προς το παρόν μάλλον ουδείς γνωρίζει τι προτίθεται να πράξει.
Ο προσυνεδριακός διάλογος
Προβληματισμός για τις αλλαγές
Σε εξέλιξη βρίσκεται ο προσυνεδριακός διάλογος μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη», με εμφανείς τις δύο «γραμμές» που εκδηλώνονται αποτυπώνοντας τους εσωκομματικούς προβληματισμούς και τις αντιλήψεις οι οποίες υπάρχουν όσον αφορά τις προγραμματικές και καταστατικές αλλαγές που προωθούνται. Η «ορθόδοξη» –και κυρίαρχη άποψη, η οποία και προβλέπεται να επικρατήσει στο συνέδριο –δηλώνει ότι με τις προωθούμενες αλλαγές «μιλάμε πλέον για ένα επαναστατικό ΚΚ με ξεκάθαρη κατεύθυνση τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό», απαλλαγμένοι «από κυβερνητικές και άλλες αυταπάτες, όπως συνεργασίες με οπορτουνιστικές δυνάμεις και άλλες», και κατακεραυνώνει όσους «σπέρνουν αυταπάτες, όταν λένε ότι δεν ακούμε άλλες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ότι δεν πάμε πουθενά από κοινού, άρα περιχαρακωνόμαστε, και ότι στην εποχή της συνεργασίας το ΚΚΕ μένει μόνο του».
Από την άλλη, διατυπώνονται απόψεις οι οποίες προτρέπουν την ηγεσία «να αφουγκραστεί το σήμα κινδύνου του λαού προς το κόμμα (…) να πάρει τις ανάλογες αποφάσεις για τη γρήγορη ανάκαμψη του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος» και να εγκρίνει ένα άμεσο πρόγραμμα δράσης για την επιβίωση του λαού με σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους, κανείς μόνος, με το ΚΚΕ μπροστά». Διατυπώνονται και κριτικές απόψεις σύμφωνα με τις οποίες «τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της Κεντρικής Επιτροπής (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα (του κόμματος) δεν εφαρμόζεται». Οπως και ότι το «Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο», που είχε διακηρύξει το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, «εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς – αντιμονοπωλιακούς στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ, και πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης τον σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν)».
Επίσης έχουν διατυπωθεί και απόψεις για τις καταστατικές αλλαγές που προωθούνται και με τις οποίες, όπως υποστηρίζεται, «αλλάζει το πνεύμα, η αντίληψη, εκφράζεται με επαναστατικά λόγια, όμως στην ουσία την Κεντρική Επιτροπή διαπερνά ένας φόβος απέναντι στα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ». Κατά το ίδιο σκεπτικό «περιορίζεται περισσότερο το σκέλος της δημοκρατίας, δυναμώνει ο συγκεντρωτισμός και αντί για βελτίωση της καθοδήγησης αυξάνεται η διοίκηση», ενώ προτείνεται «να κατοχυρωθεί το κόμμα από παραβιάσεις και αδικαιολόγητες παραλείψεις του ΠΓ και της ΚΕ» και στις «θέσεις σοβαρής ευθύνης και μεγάλης προβολής, για να μη δημιουργούνται προσωπικές πολιτικές, νοοτροπίες ιδιοκτητών, φαινόμενα οικογενειοκρατίας, να υπάρχει καθορισμένος χρόνος παραμονής» (προτείνεται για τον γενικό γραμματέα, τα μέλη του ΠΓ, τους βουλευτές – ευρωβουλευτές, τους συνδικαλιστές αποσπασμένους από την παραγωγή κ.ά. «να μην παραμένουν περισσότερο από 8 ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις 12 χρόνια».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ