Υπάρχει μια μακρά παράδοση, διεθνής και ελληνική, που έχει δώσει λαμπρά παραδείγματα αληθινού πατριωτισμού: είναι εκείνη που θέλει τους πιο ισχυρούς της οικονομικής ζωής ενός έθνους να το στηρίζουν στις πιο δύσκολες ώρες του. Στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, αλλά και στον ίδιο τον ελληνισμό, ακόμη και όταν η Ελλάδα δεν είχε καν καταφέρει να γίνει κράτος, ή όταν αργότερα έγινε και πάσχιζε να πετύχει την εθνική της ολοκλήρωση, τέτοιοι άνθρωποι «έβαλαν πλάτη», συμπαραστάθηκαν στο έθνος στο οποίο ανήκαν, συνέβαλαν στην προσπάθειά του να επιζήσει. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και δεν εξαντλούνται στους πασίγνωστους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες του τέλους του 19ου αιώνα: νωρίτερα, στον αγώνα της Ανεξαρτησίας, όχι μόνο τις περιουσίες τους αλλά ακόμη και το αίμα τους έδωσαν πολλοί θρυλικοί έλληνες καραβοκύρηδες γι’ αυτόν τον τόπο.
Σήμερα, η Ελλάδα ζει μια τέτοια εποχή όπου διακυβεύονται τα πάντα. Δίνει και πάλι έναν συνολικό, υπαρξιακό αγώνα όπως στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της. Ποιοι βρίσκονται όμως σήμερα στη θέση εκείνων που κάποτε είχαν τη δύναμη να προσφέρουν αληθινά στον τόπο και το έπραξαν, όπως, εκτός από τους καραβοκύρηδες, ο Γεώργιος Αβέρωφ ή ο Μποδοσάκης; Και τι κάνουν γι’ αυτό;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ελληνικός εφοπλισμός ήταν, είναι και παραμένει, ειδικά σήμερα, το ισχυρότερο κομμάτι της Ελλάδας. Πρέπει λοιπόν να αναλάβει τις ευθύνες του. Πρέπει κάτι να κάνει γι’ αυτόν τον τόπο. Μπορεί η ναυτιλία να περνάει κρίση, όμως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν οι εφοπλιστές το θελήσουν, αν επιλέξουν να ασκήσουν τον εθνικό ρόλο τους, αν αποφασίσουν να στηρίξουν την πατρίδα, κι ας έχουν έστω τώρα κάποιο κόστος, έχουν και την ισχύ και τους τρόπους να το πράξουν –πολύ περισσότερο μάλιστα αν ενώσουν τις δυνάμεις τους σε αυτόν τον σκοπό. Ας αναλογιστούν, λ.χ., τι θα σήμαινε για την Ελλάδα αν όλοι μαζί αποφάσιζαν απλώς και μόνο να επισκευάζουν εδώ τα πλοία τους, να δημιουργούσαν ένα νέο ναυπηγείο γι’ αυτόν αποκλειστικά τον σκοπό.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Είναι καθαρά ζήτημα προτεραιοτήτων. Αν τη θεωρούν πατρίδα τους κι αν θέλουν κι εκείνη αύριο να τους αντιμετωπίζει ως παιδιά της, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τώρα.
