Τεύκρος Μιχαηλίδης
Ο Μέτοικος και η συμμετρία
Εκδόσεις Πόλις, 2012,
σελ. 296, τιμή 15 ευρώ

«Η ύπαρξη της βαρύτητας προκύπτει ως απόλυτη αναγκαιότητα της συμμετρίας»


Στίβεν Βάινμπεργκ, νομπελίστας Φυσικής (σελ. 9 του βιβλίου)




Πήρα στα χέρια μου το νέο βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη την ώρα που ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Συρία προειδοποιούσε ότι η έκβαση του εμφυλίου στη χώρα θα ήταν πιθανότατα μια κόλαση τύπου Σομαλίας.
Ερχόταν η Πρωτοχρονιά κι εγώ ζητούσα ήδη τα Φώτα… Είχα διαβάσει τις πρώτες 18 σελίδες του «Μέτοικου» όταν άρχισε να με λούζει το φως –το Φως εξ Ανατολής, κατά πώς είχε βαφτίσει το κεφάλαιο ο ίδιος ο συγγραφέας. Στην αρχή ήταν οι μυρωδιές και τα χρώματα… έπειτα οι λέξεις και οι ήχοι. Οποιος έχει δει την ταινία «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα» κατανοεί πλήρως αυτό το κινηματογραφικό λούσιμο με τα βοτάνια μνήμης μιας άλλης εποχής, μιας αδικοχαμένης ελληνικότητας στην ανατολική συμμετρία του Αιγαίου μας. Η Ιωνία των τελευταίων της στιγμών ξεπηδάει ολοζώντανη από την πένα του Μιχαηλίδη στις σελίδες 18-78 για να μας διηγηθεί τη «συμμετρία» που την κρατούσε ζωντανή ακόμη και 26 αιώνες μετά την υποδούλωσή της στον Δαρείο, τον Πομπήιο και τις ορδές των Τούρκων…
Στις σελίδες 79-115 ο ορφανεμένος πρωταγωνιστής της ιστορίας γλείφει τις πληγές της ψυχής του στην Ιταλία και γνωρίζει τον μόνο πραγματικό φίλο της νιότης του, τον μετέπειτα πασίγνωστο ολλανδό χαράκτη Maurits C. Escher. Τη δυσεπίτευκτη νέα «συμμετρία» του διαλύουν οι μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και την ακολουθεί το χάος του ισπανικού εμφυλίου στις σελίδες 150-174. Ξαναβρίσκει την ισορροπία του όταν συναντά το συμμετρικό του έτερον ήμισυ και από τη σελίδα 188 διερευνά τους «μετασχηματισμούς της συμμετρίας», μέχρι που η επέλαση των ναζί θρυμματίζει ξανά την ψυχή του. Στις σελίδες 245-260 αναλογίζεται τι κάνει τη βαρβαρότητα της Ιστορίας να επαναλαμβάνεται και το εντοπίζει στη «μολυσματικότερη ασθένεια όλων», την εξουσία, για να καταλήξει στην προφητεία όσων ζούμε εμείς σήμερα, λίγο προτού πεθάνει. Το βιβλίο κλείνει με έναν συνταρακτικό επίλογο που συγκινεί βαθύτατα όποιον έχει γνωρίσει στη ζωή του Ανθρώπους.
Ο «Μέτοικος» του μαθηματικού Μιχαηλίδη είναι πρώτιστα ένα μνημείο ανθρωπιάς και δευτερευόντως μόνο μια «μαθηματική μυθιστορία». Αλλωστε, είναι τόσα τα αληθινά στοιχεία της που κανείς δεν θα τη νιώσει ως μυθιστορία. Και είναι τόσο αρχαία και επιτυχημένη η αφηγηματική συνταγή του συγγραφέα που κανείς δεν θα την πει ούτε στιγμή «βαρετή βιογραφία»: ο Μιχαηλίδης μας βάζει εξαρχής στο μοτίβο του σωκρατικού διαλόγου δασκάλου – μαθητή ξαναθυμίζοντάς μας τον πολύτιμο ρόλο του μέντορα που έχουμε απολέσει στην αρπαχτική εποχή μας. Και ύστερα χρησιμοποιεί ένα άλλο σχεδόν ξεχασμένο συστατικό, τον διάλογο της φιλίας, για να μπολιάσει την ιστορία του με το μαθηματικό υπόβαθρο που τη διαποτίζει. Ενα υπόβαθρο που θα έμενε αδιόρατο στον αναγνώστη διαφορετικά, αλλά είναι κατά τον συγγραφέα αδιαχώριστο από την πορεία των πραγμάτων στη ζωή μας. Είναι η παντοτινή πάλη συμμετρίας και αταξίας, ομορφιάς και ασχήμιας, καλοσύνης και βίας, αγάπης και μίσους…
Το βιβλίο αυτό είναι όχι μόνο εξαιρετικά καλογραμμένο και εξυπνότατα συναρμοσμένο αλλά και πραγματικός καθρέφτης για τις γενιές που έχτισαν τον 20ό αιώνα. Ελπίζω να το διαβάσουν και να διδαχθούν από την αλήθεια του και όσες χτίζουν τον καινούργιο, χωρίς να χρειαστεί η ασύμμετρη απειλή μιας «Σομαλίας».

Το πολυσχιδές του χρόνου

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΛΕΓΙΟΥ DARWIN
Τι είναι ο Χρόνος;
Η Επιστήμη και η Τέχνη απαντούν
Εκδόσεις Liberal Books, 2012,
σελ. 192, τιμή 19,70 ευρώ

Ενα από τα πιο σκληρά «καρύδια» που ακόμη αγωνίζεται να σπάσει το ανθρώπινο μυαλό είναι ο χρόνος. Από τον Ηράκλειτο και «τα πάντα ρει» έχουμε φθάσει σήμερα να μιλούμε για ένα Σύμπαν στατικό, χωρίς χρόνο και χωρίς μεταβολή ή αλλιώς να γίνεται προσπάθεια να γραφτεί μια Φυσική χωρίς την παρουσία ή έστω την παρεμβολή του χρόνου. Στη Φυσική, όπου πρωταγωνιστούν οι νόμοι του Νεύτωνα, ο χρόνος είναι το απόλυτο πλαίσιο και μέσα σε αυτό κινούνται όλα τα υπόλοιπα πράγματα που υπάρχουν στο Σύμπαν. Εχεις, δηλαδή, αποφασίσει ότι υπάρχει έξω από τα πάντα ένα καλά κουρδισμένο και ακριβές ρολόι τέτοιο που μπορούν, σχηματικά βέβαια, να το κοιτάζουν δύο παρατηρητές από δύο διαφορετικά σημεία του Σύμπαντος και να βλέπουν την ίδια στιγμή την ίδια ώρα. Σε αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων ο χώρος και ο χρόνος είναι δύο πράγματα εντελώς ξεχωριστά μεταξύ τους, ξεχωριστά και από τα όσα συμβαίνουν στο Σύμπαν. Από το 1905 όμως με τις θεωρίες του Αϊνστάιν πάψαμε να πατάμε σε τόσο στέρεο έδαφος, όπως νομίζαμε. Μια έκρηξη σε ένα μακρινό άστρο δεν την αντιλαμβανόμαστε ταυτόχρονα εμείς εδώ στη Γη και αυτοί που είναι πιο κοντά σε αυτό. Ο χρόνος πλέον παύει να είναι κάτι εκτός των συμπαντικών γεγονότων όπως ήταν με τον Νεύτωνα. Τώρα είναι κι αυτός μέσα στο καζάνι με τα υπόλοιπα γεγονότα, ισότιμο και πολύτιμο συστατικό με τον χώρο για την περιγραφή των συμβαινόντων και επηρεάζεται από το ποιες μάζες υπάρχουν σε μια περιοχή, με πόση ταχύτητα κινείται αυτός που παρατηρεί κάποια γεγονότα και το μόνο απόλυτο πράγμα στον κόσμο που προτείνει ο Αϊνστάιν είναι η ταχύτητα του φωτός στο κενό. Αυτή δεν αλλάζει ό,τι και να συμβαίνει γύρω. Σήμερα με βάση νέους συλλογισμούς αμφισβητείται η αλήθεια και αυτής της εικόνας. Λέγεται ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε Φυσική χωρίς εκείνο το γνωστό και από το γυμνάσιο ακόμη t να μπαίνει στις εξισώσεις.

Το βιβλίο με τον φιλόδοξο τίτλο «Τι είναι ο χρόνος;» δεν δίνει βέβαια μια τελειωτική απάντηση στο θέμα, αφού εκτός των άλλων πρωτοεμφανίστηκε στην αγγλική έκδοση το 2002. Δίνει όμως μια δυνατότητα στον φιλόδοξο αναγνώστη από κάπου να αρχίσει. Κυρίως γιατί πιάνει πολλές πλευρές του θέματος «χρόνος». Οκτώ ερευνητές, γνωστά ονόματα οι περισσότεροι στον χώρο τους. Η Gillian Beer, καθηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Κέιμπριτζ, ο David Crystal, συγγραφέας, ο Christopher Isham, διάσημος καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής, ο J.R. Lucas του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, η D.H. Mellor, καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Κέιμπριτζ, η ιστορικός Romila Tapar, επίτιμη καθηγήτρια Ιστορίας από το Νέο Δελχί, ο Alan Wing, καθηγητής της Ανθρώπινης Κίνησης στο Μπέρμιγχαμ, η ερευνήτρια Katinka Ridderbos, ο Χαράλαμπος Κυριακού, καθηγητής της Γενετικής της Συμπεριφοράς στο Λέστερ, και η Κωνσταντίνα Ν. Σαββίδου που παρουσιάζει μαζί με τον καθηγητή Isham το βασικό άρθρο για τον χρόνο στη σύγχρονη Φυσική. Το βιβλίο αυτό αξίζει να το αγοράσει κάποιος όχι γιατί περιέχει τα τελευταία «νέα» γύρω από τις έρευνες τις σχετικές με τον χρόνο ούτε για την ποιότητα των κειμένων του και της έκδοσης γενικότερα αλλά κυρίως για την πολυσυλλεκτικότητα των άρθρων του. Από τον κυκλικό χρόνο στην ινδική παράδοση ως τον χρόνο του παραμυθιού και από τη γενετική του χρόνου, δηλαδή για τους βιολογικούς ρυθμούς των ζωντανών οργανισμών, ως το πώς ελέγχει ο εγκέφαλος τον συγχρονισμό της κίνησης. Ενα βιβλίο χρήσιμο για τον φιλομαθή και υπομονετικό αναγνώστη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ