Η τάση πολιτικής απενοχοποίησης οδήγησε στη σημερινή πολιτική ασυδοσία, προκειμένου να συγκαλυφθεί η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος στο να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ενός αποτελεσματικού υποστηρικτικού μηχανισμού των πολιτών. Αντ’ αυτού, ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας της ενασχόλησης με την πολιτική που εξέθρεψαν οι υψηλές αμοιβές των πολιτικών λειτουργών και η ασύδοτη κατασπατάληση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, οδήγησε στην αποστασιοποίηση των πολιτικών από το λαό και στην αναγόρευσή τους ως μιας διακριτής κοινωνικοοικονομικής κατηγορίας.
Η καταστροφή του γεωργικού αλλά και του βιομηχανικού τομέα παραγωγής, επήλθε από την πολιτική παρά την οικονομική λειτουργία της οικονομίας. Αυτό συνέβη γιατί η οικονομία στην Ελλάδα ασπάστηκε το μεταπρατικό χαρακτήρα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, παρά την ανάπτυξη της παραγωγής. Τα ευρωπαϊκά προγράμματα δοθήκαν σε μεταπρατικές διαδικασίες που στράφηκαν ενάντια στην παραγωγή και την απασχόληση. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και οι βιομηχανίες έκλεισαν και ενισχύθηκαν υπηρεσίες απροσπέλαστες από το λαό. Έτσι η οικονομία έπαυσε να λειτουργεί με τους νόμους της πολιτικής οικονομίας και η λειτουργία της παραδόθηκε στους νόμους της μεταπρατικής παραοικονομίας.
Η πλειοψηφία των πολιτικών δεν αντέδρασε. Αντίθετα, υποδέχτηκε με ενθουσιασμό το νέο πνεύμα. Η νέα λοιπόν τάξη των τραπεζιτών και χρηματιστών βρίσκεται σήμερα στο προσκήνιο. Την τάξη αυτή αποδέχεται ολόκληρο το επίσημο κυβερνητικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Η αστική τάξη στην Ελλάδα παρέδωσε το σκήπτρο. Δεν παράγει πλέον τίποτε. Και όμως η αστική αυτή τάξη παραμένει απαθής γιατί λειτουργεί ιδεολογικά, παρά με τους νόμους της Πολιτικής Οικονομίας. Το να μειώνει κανείς τους μισθούς σε τίποτε δεν έχει να κάνει με την ανάπτυξη και την οικονομική επιστήμη.
Το πλαστικό χρήμα έχει δημιουργήσει τη δική του νοοτροπία με το δικό του ιεραρχικό σύστημα. Στην κορυφή τα χρηματοπιστωτικά συστήματα, στη μέση οι καλοθελητές της πολιτικής που λειτουργούν ως διαφημιστές και προωθητές τους προϊόντος (μάνατζερ) και στο τέλος ο λαός που ανησυχεί μήπως του διακόψουν τη χρηματοδότηση. Όμως γ’ αυτή τη λειτουργία δεν αμείβονται όλοι το ίδιο και ούτε πληρώνουν όλοι το ίδιο τίμημα. Αντιθέτως, το πλαίσιο χωρίστηκε στα δύο: με τους χρηματιστές και τους ακόλουθους της συναινετικής πολιτικής ως, πλουσιοπάροχα, αμοιβόμενοι και το φτωχό λαό ως το θύμα μιας ανιδιοτελούς θυσίας.
Παύλος Ασωνίτης οικονομολόγος
