Επιτέλους… Τώρα που τελείωσε η saga με την εκλογή του νέου προέδρου του ΠαΣοΚ, μπορούμε να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τις εκλογές και, κυρίως, με το τι θα ακολουθήσει αυτών. Ουδείς άλλωστε μπορεί με απόλυτη ακρίβεια να επιβεβαιώσει πόσοι πήγαν τελικά να ψηφίσουν στην εκλογή προέδρου του ΠαΣοΚ, ενώ κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 2009 στην εκλογή Σαμαρά.
Το θέμα όμως δεν βρίσκεται στο αν πήγαν να ψηφίσουν 175.000, 200.000 ή 240.000 άνθρωποι, καθώς αν το ΠαΣοΚ θέλει να έχει εκλογική τύχη πρέπει να υπερβεί κατά πολύ τα νούμερα αυτά. Το ίδιο ισχύει και για τη ΝΔ που στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση έχασε περίπου 1.000.000 ψηφοφόρους. Το ζήτημα είναι τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του PSI και της δανειακής σύμβασης. Όσοι σήμερα πιστεύουν ότι αυτή θα είναι κάπως ευκολότερη για τη χώρα δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό…
Τα δεδομένα είναι ήδη στο τραπέζι. Δυστυχώς, έχουν όλα αρνητικό πρόσημο. Κατ’ αρχήν, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ βρίσκουν απέναντί τους όλο το αμαρτωλό παρελθόν τους, αυτό του λαϊκισμού και της πλειοδοσίας. Πολλοί φοβούνται, κρίνοντας από τις πρακτικές τοπικών «γαλάζιων» και «πράσινων» παραγόντων, ότι αυτές οι αμαρτίες ζουν και βασιλεύουν.
Το διακύβευμα για τα μεγάλα κόμματα αυτής της χώρας είναι ότι το βασικό προεκλογικό τους μήνυμα, πέρα από τις φιοριτούρες που απευθύνονται στα κομματικά τους ακροατήρια, είναι κοινό. Συμπυκνώνεται στο ερώτημα αν η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη ή όχι. Και συμπληρώνεται από ένα δεύτερο: Με τι κόστος; Οι δύο αρχηγοί, οι κκ. Ευ. Βενιζέλος και Αντ. Σαμαράς, οφείλουν να είναι ρεαλιστές. Δυσπιστία υπάρχει, μεταξύ των εταίρων μας, στα πρόσωπα και των δύο, για διαφορετικούς λόγους. Αν θέλουν να τη διαλύσουν, πρέπει να σοβαρευτούν…
Δημοσίως, οι κκ. Βενιζέλος και Σαμαράς θα πρέπει να κονταροχτυπηθούν για το καλύτερο αποτέλεσμα. Ιδιωτικώς, στελέχη τους μιλούν για συγκυβέρνηση. Και τα δύο είναι θεμιτά. Η συγκυβέρνηση όμως, η οποία θεωρείται από διάφορες πλευρές ως η καλύτερη λύση για να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις εκσυγχρονισμού, δεν είναι «παίξε – γέλασε». Απαιτεί να ενσκήψουν τα καλύτερα μυαλά των δύο κομμάτων πάνω από ένα τραπέζι και να βάλουν τα πράγματα σε μία σειρά. Στην «ξύλινη γλώσσα» των πολιτικών αυτό λέγεται «προγραμματική σύγκλιση». Διότι, αν είναι να ξαναδούμε μετεκλογικά τον τραγέλαφο που ακολούθησε την επιλογή Παπαδήμου για την Πρωθυπουργία, καλύτερα ας το αφήσουμε. «Κονσέρβες» δείχνει και η τηλεόραση, ίσως μάλιστα να είναι και πιο ενδιαφέρουσες…
Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ δεν αρκεί να δίνουν διαπιστευτήρια υπευθυνότητας και να επιτίθενται στην Αριστερά. Τα λόγια είναι τζάμπα. Πράξεις χρειάζονται. Τα δύο κόμματα οφείλουν να αφουγκραστούν τη σιωπηλή πλειοψηφία. Πρόκειται για τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά μέσα στην ανασφάλεια, που βλέπουν μέλη της οικογένειάς τους να είναι άνεργοι, που συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους, που είναι οργισμένοι αλλά δεν καίνε την Αθήνα. Η σιωπηλή πλειοψηφία επιθυμεί να βάζει πλάτη για το καλό της χώρας, παράλληλα όμως αρνείται να πληρώνει φόρους για να συντηρεί τον αναχρονισμό της μονιμότητας στο Δημόσιο και να βλέπει υπαλλήλους του ΙΚΑ «να τα τρώνε» (και να βαρυστομαχιάζουν μάλιστα).
Ο Ιούνιος είναι κοντά. Τα νέα δύσκολα μέτρα επίσης. Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ πρέπει να δουν πέραν του στενού κομματικού χρονικού ορίζοντα. Μαζί, με θεμελιωμένο κοινό πρόγραμμα, θα μπορούσαν ίσως να πείσουν την ΕΕ ότι το μίγμα πολιτικής είναι πολύ βαρύ και θέλει προσαρμογές για να μη σκάσει η χώρα. Το ποιος θα είναι Πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών ίσως να είναι δευτερεύον. Ισως το μοντέλο Παπαδήμου να μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί – πόσω μάλλον αν ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ μπορούσε να έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων σε επιλογές προσώπων. Ακόμη και αυτό όμως έπεται. Ίδωμεν.
