offstage

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος. Μοναδικός στο να οσφραίνεται τι θέλει ο κόσμος και να το μεταφέρει στη σκηνή μπολιάζοντάς το με χιούμορ και σατιρική διάθεση. Πολύ έξυπνος και αρκετά πονηρός ώστε να πηγαίνει με το λαϊκό αίσθημα, να συμπλέει με τους πολλούς και να τη «βγάζει λάδι». Μόνο που εδώ και καιρό ο Λαζόπουλος έχει πάψει να κάνει σάτιρα. Περιορίζεται απλά στο να διαφημίζει τη γνώμη του. Και το κάνει με αλαζονεία, ασθμαίνοντας, αγχωμένα, σχεδόν επιθετικά. Επίσης έχει περιοριστεί στο να ακολουθεί το ρεύμα, προφανώς για να «τσιμπάει» νούμερα και χειροκρότημα.

Στην τελευταία εκπομπή του επιτέθηκε στον Γιώργο Νταλάρα, έναν επίσης ιδιαίτερα ταλαντούχο καλλιτέχνη. Με τον τρόπο του, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Λαζόπουλος σχεδόν δικαίωσε όσους πετάνε γιαούρτια, νεράντζια, καρέκλες και μπουκάλια ως ένδειξη διαμαρτυρίας, καθώς σε κανένα σημείο του λόγου του δεν καταδίκασε τις επιθέσεις. Αντιθέτως, έσπευσε να δηλώσει ότι ο Νταλάρας ό,τι παθαίνει το παθαίνει λόγω φιλομνημονιακής στάσης.

Αναρωτιέμαι αν η ζωή του Λάκη Λαζόπουλου είναι τόσο διαφορετική από εκείνη του Γιώργου Νταλάρα. Και οι δύο αναμφισβήτητα δούλεψαν και αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για όσα πρόσφεραν και για όσα διέθεταν και ξεχώρισαν. Το να ζεις όμως σε βίλες, να ταξιδεύεις με κότερα, να αμείβεσαι με εκατομμύρια, να πουλάς το «προϊόν» σου («Μήτσους») αντί αδράς αμοιβής και να δηλώνεις προστάτης των φτωχών και αδυνάτων και υπερασπιστής του λαϊκού δικαίου είναι οξύμωρο. Αν ειδικά η υπεράσπιση περιορίζεται σε ένα δίωρο εβδομαδιαίως, όσο δηλαδή ο τηλεοπτικός χρόνος της εκπομπής, τότε μάλλον αγγίζει τα όρια του λαϊκισμού. «Συμπορεύομαι» σημαίνει «ταυτίζομαι». Οχι κατ’ επίφαση αλλά ουσιαστικά. Οχι με τα λόγια αλλά με τα έργα. Και τα έργα άλλα δείχνουν…