Τα κάνει αόρατα

Αν ισχύει ότι την ασφάλεια δεν πρέπει να τη βλέπεις αλλά να τη νιώθεις, να ξέρεις δηλαδή ότι είναι εκεί και ότι σε περίπτωση ανάγκης θα εμφανιστεί και θα αποδώσει το ζητούμενο, τότε τα μέτρα ασφαλείας για τα μουσεία πάνε πολύ καλά. Διότι δεν παρουσιάστηκε άλλο κρούσμα – επιεικής χαρακτηρισμός μιας κλοπής – και έτσι δεν χρειάστηκε να ενεργοποιηθούν. Οι εξαγγελίες άλλωστε που έγιναν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές, αρκεί βεβαίως να τεθούν σε πράξη αμέσως. Αλλά με το οικονομικό τι γίνεται; Φυσικά ο προϋπολογισμός του υπουργείου Πολιτισμού είχε συνταχθεί προ των κλοπών, έτσι θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν αυτοί που τον συνέταξαν για το γεγονός ότι μείωσαν το κονδύλι των συστημάτων ασφαλείας των μουσείων (μαζί και αυτό των σωστικών ανασκαφών, αφού μοιράζονται τον ίδιο κωδικό) αντί, όπως θα περίμενε κανείς, να συμβεί το αντίθετο. Παρακάμπτοντας όμως το γεγονός ότι δεν θα έπρεπε να γίνουν οι κλοπές πρώτα για να σκεφτεί κανείς την αναβάθμιση της φύλαξης και της ασφάλειας μνημείων, μουσείων κτλ., το ερώτημα τώρα είναι: Τι πρόκειται να κάνει ο υπουργός με περικομμένα κονδύλια; Θα εξακολουθήσει άραγε να υπερηφανεύεται για τον επιτυχώς μειωμένο προϋπολογισμό του υπουργείου του και από εκεί και πέρα γαία πυρί μειχθήτω;