Oι δοκιμαζόμενες από την κακή χρήση έννοιες της δημιουργίας και της Δημοκρατίας έχουν τόσο άμεση σχέση , όσο η ενέργεια με την επιβίωση του ανθρώπου. Και οι δύο λέξεις έχουν ως πρώτο συνθετικό τη λέξη «δήμος» και ακολουθούν στην πρώτη το «έργον» και στη δεύτερη το «κράτος». Αν τώρα αναζητήσουμε τη σύζευξη του έργου με το κράτος , επαγωγικά προκύπτει η σχέση αιτίου αποτελέσματος , με την ενεργοποίηση του «δήμου» ως παραγωγική βάση εξέλιξης και ανάπτυξης της κοινωνίας και του πολιτισμού της.
Η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη δημιουργία των πολιτών της. Είναι αδύνατον οι θεσμοί της , οι αξίες της, τα πρόσωπα που την υπηρετούν να στηρίξουν τη λειτουργία του πολιτεύματος χωρίς την κινητοποίηση των ανθρώπων του «δήμου». Οι καινοτομίες, οι νέες ιδέες , οι σχεδιασμοί , οι παραγωγικές δράσεις, τα νέα επιτεύγματα πραγματώνουν την ύπαρξη του πολιτισμού της οποιασδήποτε κοινότητας ανθρώπων. Η εξουσία «το κράτος», τότε, διαχειρίζεται και κατευθύνει , ταυτόχρονα, το ύφος και την ταυτότητα του «δημιουργικού γίγνεσθαι» που προέκυψε. Η δημιουργία δίνει τη δυνατότητα , και στον τελευταίο πολίτη, να υπάρξει και να συμμετέχει στην πολιτικά οργανωμένη κοινότητα ,αισθανόμενος ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Οι Έλληνες , σε αντίθεση με τους Ασιάτες έδωσαν την ευκαιρία σε όλους να δημιουργήσουν γνώσεις, αρχές, αξίες, επιστήμες, τέχνες, κατασκευές. Οι Σκανδιναυοί αυτό κάνουν σήμερα προχωρώντας περισσότερο στην εφαρμοσμένη πρακτική ζωή και τεχνολογία. Και οι δύο κοινωνίες στηρίχθηκαν στις «αντιστάρ» επιλογές δημιουργικών ανθρώπων που έδωσαν ώθηση στον κόσμο και στην ποιότητα ζωής. Την προηγούμενη Κυριακή 11 Μαρτίου , στο Χίλτον , ένα νέο κόμμα έκανε την εμφάνισή του , η «δημιουργία, ξανά». Κινείται στο χώρο της ελεύθερης πολιτικής σκέψης , απαλλαγμένης από οποιοδήποτε ιδεολογικό βάρος και συγκεντρώνει τελείως καινούργιους στην πολιτική, ανθρώπους. Αιχμή της πολιτικής του στάσης είναι η δημιουργία.
Για πρώτη φορά εμφανίζεται μια λέξη τόσο ουσιαστική ως σημαίνον στοιχείο της πολιτικής επικοινωνίας. Η ιδρυτική διακήρυξη γοήτευσε χίλιους ανθρώπους , κυρίως νέους, που βρήκαν ότι άξιζε τον κόπο να διαθέσουν πρόθυμα την Κυριακή τους . Πρόκειται σίγουρα για μία πολύ αξιόλογη πολιτική πρόταση που πρέπει να προχωρήσει πέρα από την «εικονική πραγματικότητα» που τα κεντρικά ΜΜΕ συντηρούν ακόμα. «δημιουργία , ξανά» σημαίνει επανεκκίνηση της δράσης, επαναλειτουργία της πράξης, του έργου των ανθρώπων. Αυτό προυποθέτει ότι πολύ γρήγορα δυναμικά δημιουργικά άτομα θα δείξουν τα έργα τους , θα δραστηριοποιηθούν και θα αποτελέσουν πρότυπα πολιτικής πράξης και για τους άλλους.
Φαντάζομαι πως ένα κόμμα που επαγγέλλεται τη δημιουργία θα θέλει να τη συνδυάσει με τη Δημοκρατία. Δεν είναι ανάγκη να υποσχεθεί όραμα και παραγωγή μετά την ανάληψη της εξουσίας. Η επικοινωνιακή του εκστρατεία , είναι μάλλον απαραίτητο να στηριχθεί στην ίδια τη δημιουργία πριν τις εκλογές. Αντί λοιπόν να ακολουθήσει τον ίδιο συγκεντρωτικό μαζικό τρόπο επικοινωνίας με τους άλλους , μπορεί να ξεχυθεί μέσα στην κοινωνία χρησιμοποιώντας την καλύτερη διαφήμιση που είναι ο «δημιουργικός άνθρωπος». Η πειθώ του πολίτη για να συμμετέχει πολιτικά εξαρτάται από τα πρότυπα που εμφανίζονται μπροστά του.
Σ΄ αυτή την πολυβασανισμένη Ελληνική κοινωνία του συντηρητισμού υπάρχουν ακόμα δυναμικοί άνθρωποι στο χώρο της επιστήμης, της τέχνης, της εκπαίδευσης και του επιχειρείν. Υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας. Αντί λοιπόν να φαντάζεται κανείς ότι το ζητούμενο είναι να προωθήσει την πολιτική του πρόταση με την πεπατημένη του μαζικού μηνύματος , θα πρέπει σίγουρα και σταθερά να «δικτυώσει» τις θέσεις του , όχι με λόγια αλλά με τα πραγματικά έργα της δημιουργίας. Αν δεν βιάζονται λοιπόν, οι άνθρωποι της «δημιουργίας, ξανά» κι αν , όντως, προσανατολίζουν το όραμά σε «αξιόπρακτο» , οφείλουν υπομονετικά και με ενθουσιασμό να κινητοποιήσουν αναγνωρισμένους ανθρώπους και όχι απλά αναγνωρίσιμους.
Έτσι σταδιακά και με τον καιρό, θα διαδώσουν , όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη , ότι οι Έλληνες έχουν τον τρόπο να ενώσουν την ατομικότητα τους, έχουν τη διάθεση να ξαναχτίσουν και πάλι συλλογική συνείδηση , ότι δεν είναι μια κατακερματισμένη κοινότητα εγωκεντρικών , αλλοτριωμένων ατόμων. Η χώρα μας έχει ανάγκη από ένα πολιτισμικό σοκ , από ένα τράνταγμα δημιουργίας που θα επαναφέρει τη Δημοκρατία ή θα τη χτίσει από την αρχή. Το «κράτος» και το «έργο» πρέπει να στραφούν στο «δήμο» , στους πολίτες. Πολιτισμός είναι επιτεύγματα και επιτεύγματα δημιουργία . Η κάθε εξουσία πρέπει να στηρίξει την διακυβέρνηση στον πολιτισμό των δημιουργικών και όχι να διαχειριστεί την ανικανότητα των μέτριων και «θεωρητικών οραματιστών».
Μόνο έτσι μπορεί να γίνει η μεγάλη ανατροπή στο σάπιο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Οποιαδήποτε νέα πολιτική πρόταση αυτό το στόχο πρέπει να έχει, την αναζήτηση των αρίστων και των ουσιαστικών ανθρώπων. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να παλινδρομούμε μεταξύ αφθαρσίας και ματαιότητας και να παλεύουμε για το τίποτα «για ένα πουκάμισο αδειανό , για μιαν Ελένη».
