Από 100.000, σύμφωνα με την αστυνομία, έως 1.000.000 Ισπανοί, σύμφωνα με συνδικαλιστικές πηγές, έλαβαν μέρος στις διαδηλώσεις και στις συγκεντρώσεις σε 60 πόλεις την Κυριακή εναντίον της κυβερνητικής μεταρρύθμισης στις εργασιακές σχέσεις που ενισχύει τους εργοδότες, καθιστώντας φθηνότερες τις απολύσεις και ευκολότερο τον περιορισμό των αυξήσεων των μισθών.
Οι συγκεντρώσεις ήταν οι πρώτες μετά την κήρυξη απεργίας για την 29η Μαρτίου και προστίθενται στις αυξανόμενες κινητοποιήσεις εναντίον των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων της συντηρητικής κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Μαριάνο Ραχόι, που υποστηρίζει ότι έχουν στόχο να επανέλθουν τα δημοσιονομικά της Ισπανίας στον σωστό δρόμο.
Η Ισπανία έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας (23%) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η κυβέρνηση προβλέπει ότι φέτος θα φθάσει σε ύψος-ρεκόρ, ξεπερνώντας το 24,3%. Η Ισπανία μετρά σχεδόν το εν τρίτο του συνόλου των ανέργων στην Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25, η ανεργία ανέρχεται στο 49%.
Η κεντροδεξιά κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τα μέτρα που θεσπίζει, όπως η μείωση της αποζημίωσης για την απόλυση στις 33 ημέρες εργασίας ανά έτος, από τις 45 σήμερα, για ώς και 24 έτη εργασίας το μέγιστο, καθώς και η περιστολή στις αυξήσεις των μισθών που είναι συνδεδεμένοι με τον πληθωρισμό, θα φέρουν ευελιξία στην ισπανική αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση Ραχόι θέλει να δείξει στις Βρυξέλλες ότι προωθεί με σοβαρότητα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, παρά τις λαϊκές αντιδράσεις, για να διατηρήσει το έλλειμμα στον προϋπολογισμό υπό έλεγχο.
Ωστόσο οι διαδηλωτές αντέτειναν ότι τα μέτρα κατεδαφίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Τα συνδικάτα ανέφεραν ότι διαδηλώσεις έγιναν σε 60 πόλεις -ανάμεσά τους στην Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στη Βαλένθια και στη Σεβίλλη. Εκτίμησαν ότι 500.000 διαδηλωτές συμμετείχαν στην κινητοποίηση στην Μαδρίτη και 450.000 στη Βαρκελώνη. Η αστυνομία ανέφερε ότι 30.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην Μαδρίτη, 17.000 στη Βαρκελώνη, 15.000 στη Σεβίλλη, 15.000 στην Μάλαγα, 9.000 στη Γρενάδα και από 5.000 στη Βαλένθια, στην Αλμερία και στην Καντίθ.
Η μεταρρύθμιση «πλήττει τους εργαζόμενους, κάνει ευκολότερο να απολύονται άνθρωποι, ωφελεί τους εργοδότες. Μας απολύουν σε όλο το δημόσιο» είπε η Ιρένε Χιμένεθ, μια 29χρονη εργαζόμενη στο χώρο της υγείας με σύμβαση απασχόλησης τρίμηνης διάρκειας. Οι μεταρρυθμίσεις δεν ωφελούν τους άνεργους, τόνισε ο Χοσέ Χαβιέρ Ροδρίγκεθ, δημόσιος υπάλληλος, 53 ετών. «Είναι παράλογο να νομίζεις ότι θα μειώσεις την ανεργία κάνοντας ευκολότερο το να απολύονται άνθρωποι» είπε.
Τα τρία τέταρτα των Ισπανών δεν πιστεύουν ότι η μεταρρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις που προωθεί η κυβέρνηση θα συμβάλλει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση. Ωστόσο, το 67% θεωρεί -κατά την ίδια δημοσκόπηση- ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν θα βοηθήσουν.
Πριν την έναρξη των ομιλιών, οι διαδηλωτές κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των βομβιστικών επιθέσεων σε τρένα της Μαδρίτης την 11η Μαρτίου 2004, στις οποίες είχαν σκοτωθεί 191 άνθρωποι.
Τα συνδικάτα προειδοποιούν ότι εάν δεν αποσυρθεί η μεταρρύθμιση θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις. Υποστηρίζουν ότι η μεταρρύθμιση θα οδηγήσει σε περισσότερη ανεργία. «Άχρηστη, αναποτελεσματική και άδικη» έγραφε ένα πανό.
Ο Αντόνιο Μαρτίνεθ, ένας από τους διαδηλωτές στη Μαδρίτη, συνταξιούχος καθηγητής, είπε ότι πήγε στην διαδήλωση «διότι είμαι πεισμένος πως ο νεοφιλελευθερισμός μας οδηγεί στην καταστροφή». Κρατούσε ένα πλακάτ με το σύνθημα «Μην αφήσετε τα εγγόνια μας να είναι σκλάβοι».
Η κυβέρνηση Ραχόι, εκτός από την μεταρρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις, ανακοίνωσε περιστολή δαπανών 8,9 δισ. ευρώ, στις οποίες περιλαμβάνεται το πάγωμα των μισθών στον δημόσιο τομέα και υψηλότεροι φόροι εισοδήματος, στις καταθέσεις και στις ιδιοκτησίες.
Ο Ραχόι έχει δεσμευτεί να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το όριο της ΕΕ, το 3% του ΑΕΠ, ως το 2013, ενώ προσπαθεί να πείσει τις αγορές ότι η Ισπανία δεν θα χρειαστεί μια δανειακή σύμβαση του τύπου που σύνηψαν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Ο φετινός στόχος για το έλλειμμα ανέρχεται στο 5,8% του ΑΕΠ.
Στην Ισπανία έχουν γίνει μόλις πέντε γενικές απεργίες μετά το θάνατο του δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο το 1975.
