Μέσα από έναν κυκεώνα προβλημάτων, ολοκληρωτικά και αποκλειστικά εξωαγωνιστικών, η ΑΕΚ μπορεί να περηφανεύεται ότι στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων γίνεται καλή δουλειά όσον αφορά στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την εύκολη (2-0) κυριακάτικη επικράτηση επί του Παναθηναϊκού, ομάδας η οποία μόλις πριν από δύο αγωνιστικές λογιζόταν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε στιγμές που η κιτρινόμαυρη ΠΑΕ φυτοζωεί…
Το μεγαλύτερο μερίδιο γι αυτή την αξιοπρεπή εικόνα που παρουσιάζει η ΑΕΚ εντός των αγωνιστικών χώρων ανήκει στον προπονητή της ομάδας κ. Νίκο Κωστένογλου. «Δεν θέλω να εκληφθεί ως υπερβολή, όμως είναι κάτι σαν τον Ελληνα Μουρίνιο, είναι προπονητής που μπορεί να πάρει από τον ποδοσφαιριστή το 100%» είπε ο κ. Ντέμης Νικολαΐδης σε καλό φίλο του ένα (πρόσφατο) βράδυ στο bar-club που διατηρεί στο κέντρο της Αθήνας, μιλώντας για την προσπάθεια που καταβάλει η Ενωση να διατηρηθεί στη ζωή σε περιόδους αδιαφορίας από τους (ενεργούς και μη) μετόχους της.

Λόγια που ασφαλώς έχουν τη σημασία τους καθώς ο κ. Νικολαΐδης ήταν ο άνθρωπος που αποφάσισε την αντικατάσταση του κ. Κωστένογλου από τον κ. Γιώργο Δώνη (που τελικά δεν στέριωσε στον πάγκο της ΑΕΚ) όταν ο πρώτος είχε οδηγήσει την Ενωση σε ένα τρελό σερί στο πρωτάθλημα το οποίο την ανέδειξε το καλοκαίρι του 2008 ως «πρωταθλήτρια των γηπέδων». Εναν άτυπο τίτλο διότι ο κανονικός κατακτήθηκε στα χαρτιά από τον Ολυμπιακό με τον μηδενισμό της Καλαμαριάς (λόγω αντικανονικής συμμετοχής του Αυστριακού Βάλνερ) που είχε νικήσει 1-0 τους Ερυθρόλευκους στη Θεσσαλονίκη.

Βέβαια ο κ. Κωστένογλου δεν κρατάει κακία. Απλώς σήμερα, περίπου τέσσερα χρόνια μετά την άδικη απομάκρυνσή του από τον κιτρινόμαυρο πάγκο, αποδεικνύει ότι είναι ένας προπονητής που όντως μπορεί να παρουσιάζει αξιοπρόσεκτα δείγματα δουλειάς εντός των αγωνιστικών χώρων. Και η ΑΕΚ των τελευταίων μηνών, είναι μία ομάδα η οποία, παρά τα τεράστια ιδιοκτησιακά-διοικητικά προβλήματα της ΠΑΕ, εμφανίζεται να ξέρει τι θέλει στο γήπεδο, η οποία έχει συγκεκριμένο σχέδιο, έχει αρχή και τέλος.

«Είναι δουλευταράς, άνθρωπος που αγαπάει παθολογικά αυτό που κάνει, ο οποίος μας σέβεται και είναι στο πλευρό μας» παραδέχονται στο τέλος της ημέρας οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ που κάποιες φορές τον παρεξηγούν επειδή είναι ιδιαίτερα αυστηρός. Ίσως και υπερβολικός για ορισμένους όταν καταπιάνεται με τις θρησκευτικές παραβολές τις οποίες κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται όπως εκείνος.

Ωστόσο, όλοι του αναγνωρίζουν ότι είναι ο άνθρωπος που κατάφερε, οδηγούμενος από την παθολογική αγάπη του για την ΑΕΚ, να δώσει κίνητρο στους ποδοσφαιριστές σε περιόδους που ήταν (και παραμένουν) επί μήνες απλήρωτοι, καθώς επίσης και να επαναφέρει στα αποδυτήρια το οικογενειακό κλίμα που ανέκαθεν (και ειδικότερα σε χρόνια δύσκολα όπως τα τελευταία) αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της Ενωσης.