Ο θάνατος της Δόμνας Σαμίου στάθηκε αφορμή να αποκαλυφθεί για μία ακόμη φορά η υποκρισία που επικρατεί σε μεγάλο κομμάτι της ιδιωτικής τηλεόρασης. Από το πρωί της Δευτέρας εκπομπές στις οποίες κυριαρχεί το λαιφστάιλ και οι εκπρόσωποί του, ενέταξαν στη θεματολογία τους μικρά αδιάφορα αφιερώματα στην σημαντική δημιουργό.

Παρουσιαστές και παρουσιάστριες που δεν έχουν καμία επαφή ή γνώση για τη ζωή και κυρίως για το έργο της Δόμνας Σαμίου περίμεναν υπομονετικά και με το βλέμμα χαμηλωμένο να ολοκληρωθούν τα βίντεο που προβλήθηκαν στη μνήμη της για να επιστρέψουν με ανακούφιση στην αναπαραγωγή ανούσιων ειδήσεων και ελαφρού κουτσομπολιού.

Παρομοίως έπραξαν και κάποιες ενημερωτικές εκπομπές στις οποίες όλο το χρόνο πιάνουν στασίδι φωνακλάδες πολιτικοί και αναλυτές αλλά όχι σημαντικοί καλλιτέχνες ή πνευματικοί άνθρωποι. Ενα βίντεο, πέντε κλισέ και βγάλαμε την υποχρέωση.

Την ίδια λογική ακολουθούν και μερικοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων: μόλις κάποιος πεθάνει, για ένα εικοσιτετράωρο περίπου, οι διαδικτυακοί τοίχοι βομβαρδίζονται με βίντεο και δακρύβρεχτα τσιτάτα για ανθρώπους που αγνοούν.

Δεν ξέρω ποια ανάγκη οδηγεί όλους αυτούς στην έκφραση πένθους με το στανιό. Είμαι σίγουρη όμως πως γνωριζόμαστε καλά πια μεταξύ μας στην τηλεοπτική πιάτσα και το ίδιο καλά γνωρίζει και το τηλεοπτικό κοινό. Κυρίως όμως έχουμε πεισθεί πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.