Το ερώτημα το θέτει ο ίδιος ο συγγραφέας, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Σκανδαλίδης: «Πώς εγώ, ένας πολιτικός στη δίνη του κυκλώνα της κρίσης, ο κατ’ εξοχήν υπόλογος γι’ αυτήν, επιφορτισμένος με καθήκοντα που του επιβάλλουν να μην ονειρεύεται αλλά να πράττει νυχθημερόν, ασχολούμαι με ευρύτερα ιδεολογικά και υπαρξιακά ζητήματα αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;».
Στο νέο του βιβλίο, Οι Ελληνες – Τετράδια πατριδογνωσίας, δίνει απάντηση στο ερώτημα αυτό με τη μορφή μιας εξομολόγησης και μάλιστα εξομολόγησης πολιτικού. «Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να αναπνεύσεις και δεν διαθέτεις αέρα. Θέλεις να τραγουδήσεις και δεν βγαίνει ήχος. Θέλεις να φωνάξεις και δεν έχεις φωνή. Θέλεις να μιλήσεις και συναντάς τη σιωπή ή την ύβρη κι ένα πελώριο «γιατί» στα μάτια των ανθρώπων» αναφέρει στον επίλογο του βιβλίου του, το πλέον ενδιαφέρον από πολιτικής άποψης κεφάλαιο.
Και εξηγεί: «Οταν ο πολιτικός – όχι ο επαγγελματίας διαχειριστής της εξουσίας ή ο αρχομανής, αλλά αυτός που νιώθει υπηρέτης ιδεών, αξιών και οραμάτων – φτάνει σε ένα οριακό σημείο όπου οι περιστάσεις αμφισβητούν τα πεπραγμένα του και υψώνουν τείχη στα μελλούμενα, τότε νιώθει την ανάγκη να σκύψει ξανά στις ρίζες του. Θέλει να πάρει δύναμη όπως ο Ανταίος από τη γη και να συνεχίσει. Γιατί άλλο να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα μιας σκληρής και αδιέξοδης καθημερινότητας και άλλο να την αντικρίζεις κάτω από την έφεση της διαχρονικότητας, της μακράς πορείας».
Και τότε τι συμβαίνει; Κατά τον συγγραφέα υπουργό, «τότε στοχάζεσαι, αναλογίζεσαι, ερμηνεύεις, βλέπεις όλο το ταξίδι και όχι τον σταθμό, πατάς γερά στο έδαφος και πάλι ξεκινάς. Με νέα δύναμη και – γιατί όχι; – με νέες ιδέες».

«Λαός χωρίς μνήμη, πατρίδα χωρίς μέλλον»
Ακούγεται προφανώς παράξενο για έναν πολιτικό ο οποίος ψήφισε και τα δύο μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους να νιώθει την ανάγκη, όπως εξομολογείται, «να φωνάξω μαζί με τον κόσμο που γεμίζει τους δρόμους και τις πλατείες: «Αντισταθείτε»». Να αντισταθούν σε τι όμως; Ο συγγραφέας καλεί τον κόσμο στις πλατείες να αντισταθούν «στο να απολέσουμε τη μνήμη. Να ξεχάσουμε τον δρόμο. Να αγνοήσουμε το ταξίδι. Λαός χωρίς μνήμη είναι πατρίδα χωρίς μέλλον» αναφέρει.
Να αντισταθούν στους νέους πατριδοκάπηλους και στους προσκυνημένους ταγούς. Αυτούς που δεν βρίσκουν τις λέξεις να τις βάλουν στη σειρά και να στοιχειοθετήσουν μια νέα εθνική αφήγηση. Να αντισταθούν σε όλους αυτούς που θεωρούν την πατρίδα ξεπερασμένο ιδεολόγημα και την Ελλάδα μια οριστικά χαμένη Ατλαντίδα. Και ζητεί: «Ας αποτιμήσουμε ακριβοδίκαια τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Οχι για να υπερασπιστούμε τα υπόλογα πρόσωπα του δράματος που ζούμε ούτε τους κακούς σκηνοθέτες του έργου που παρακολουθήσαμε ούτε το λειψό ήθος της πολιτικής και των πολιτικών».
Ζητεί επίσης «να ανακαλύψουμε ξανά τη δημοκρατία και να ορίσουμε από την αρχή το Σύνταγμα, τους νόμους, τους θεσμούς και τους κανόνες της». Και προσθέτει: «Οχι τη δημοκρατία των τυπικών πλειοψηφιών και μειοψηφιών, την αφυδατωμένη από κάθε «λάλον ύδωρ», την αποστεωμένη από κάθε πολιτικό περιεχόμενο, αλλά τη ζέουσα δημοκρατία που κάνει ξανά τον λαό κυρίαρχο και ενεργό. Να ανακαλύψουμε από την αρχή το ανθρώπινο μέτρο, να δώσουμε στον ελληνικό λαό τη χαμένη αξιοπρέπειά του και να κατοχυρώσουμε αντί πάσης θυσίας το δικαίωμά του στην ευημερία».
Κατά τον κ. Σκανδαλίδη, «η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ήταν η καλύτερη Ελλάδα της νεότερης ιστορίας της, κι ας έχασε στο τέλος την ψυχή της. Ζήσαμε την πιο περήφανη, προοδευτική και δημοκρατική εποχή μας». Η κρίση, ωστόσο, όπως αναφέρει, φέρνει στην επιφάνεια τα νέα παιδιά που μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά, τις ουρές των ανθρώπων που στοιβάζονται στα νοσοκομεία, τις στρατιές των ανέργων και τις τρώγλες των μεταναστών, τα παρατημένα στο ράφι ή θαμμένα στο χωράφι ακριβά γεννήματα της γης μας.
Χαρακτηρίζει «γκισέδες-δυνάστες» όλους όσοι υποτίθεται ότι πήραν αυτή τη θέση για να υπηρετούν τους πολίτες. Η κρίση φέρνει στην επιφάνεια τους επιτήδειους, τους καιροσκόπους, τους τζογαδόρους που, αφού απομύζησαν το κράτος, βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και προσθέτει ότι φέρνει στην επιφάνεια «τις μίζες που παραμονεύουν σε κάθε επαφή με τη διοίκηση, σε κάθε συναλλαγή, τους πολιτικούς που αδυνατούν να υπερβούν τον εαυτό τους, τους θεσμούς που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες που τους γέννησε. Αυτά τα κενά το πολιτικό μας σύστημα τα έκρυβε όπως η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι της στην άμμο».

Επιστροφή στις αξίες των αρχαίων Ελλήνων
Το βιβλίο είναι στην πραγματικότητα ένα ταξίδι, μια νέα αφήγηση, όπως λέει και ο συγγραφέας, μια νέα ιδέα κατασκευασμένη από τα υλικά που αντέχουν στον χρόνο και κρατούν γερό σκαρί. Πρέπει, επισημαίνει ο Κώστας Σκανδαλίδης, να γυρίσουμε ξανά στους αξεπέραστους πλοηγούς μας. Τον Ομηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Περικλή, τον Θουκυδίδη, τον Αλέξανδρο, γιατί «είναι οι αξίες με τις οποίες εμφορούμενοι οι Ελληνες μπορούμε να επιστρέψουμε στο μέλλον. Ενα μέλλον που το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις γενιές που έρχονται. Ενα μέλλον που φιλοδοξούμε να είναι μία ακόμη εποχή αναγέννησης και ανθρωπισμού».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ