Σεβαστοί Ένδοξοι και Φίλτατοι Ανώνυμοι, Ο ευειδής και λευκοκόμης Πρόεδρος της δημοκρατίας ομιλεί για διακριτούς ρόλους και το σύνταγμα για ανεξιθρησκεία και όμως διαβάζει το σύμβολο της πίστεως την κυριακή της ορθοδοξίας. Δηλώνει σαφώς την σύμπλευση και υποτέλεια της Πολιτείας και συντρώγει με τους παράσιτους. Όταν ο σεβαστός Πρόεδρος είναι ασυνεπής και υπόδουλος στην τάξη των μελαγχιτόνων, ίσως και αθέλητα, σε ποιά φωτεινή εξέλιξη μπορούμε οι πολλοί να ελπίζομε; Υπουργός παιδείας ο κ. Μπαμπινιώτης, που δηλώνει ότι δεν πάει για να παραστήσει τον υπουργό, ούτε για να φτιάξει όνομα, αλλά για να βοηθήσει στην δημιουργία θετικού κλίματος στην κοινωνία, αφού η άρνησή του θα δήλωνε πράγματα που δεν θάθελε να συνδεθούν με το όνομά του.;!
Τί λαμπρότητα και καθαρότητα λόγου από καθηγητή γλωσσολογίας.! Ενώ ο Γουίλ Ντυράν στην περίφημη Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού και πολλοί άλλοι ειδικοί δηλώνουν σήμερον, ότι το αλφάβητο το εφηύραν μάλλον οι αρχαίοι Κρήτες, αυτός συνεχίζει φανατικός υπερασπιστής των φοινικιστών. Πώς θα βοηθήσει στο θετικό κλίμα, μόνον αυτός γνωρίζει. Η υγιής παιδεία, ωσάν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά, έλεγε ο Σωκράτης και η Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο, συμπλήρωνε ο Κοραής. Αλλά ομιλούν για υγιή και ελληνική παιδεία, όχι οθωμανική ή εβραϊκή, που διδάσκει τις ελληνικές αρετές και την φιλοπατρία και όχι την θρησκοληψία και την δουλοπρέπεια. Να ελπίζομε σε ανάσταση της παιδείας μας; Όχι βέβαια, με τέτοιο υπουργό και τέτοιες περιστάσεις.
Η ελληνική ακαδημία δεν πρότεινε ποτέ τον Καζαντζάκη για το βραβείο, συμβάδιζε πάντα σε αγαστή συνεργασία με την εκκλησία. Και σήμερα τίθεται επικεφαλής των πρυτάνεων ο φοινικίζων καθηγητής. Απαράλλακτη η νοοτροπία μέσα στον χρόνο, θρεμμένη από ανθελληνικό πνεύμα ποτέ δεν θα μας οδηγήσει, τέτοια που είναι, στον σωστό δρόμο. «Τα μεν κατά των βαρβάρων τρόπαια ύμνους απαιτεί, τα δε κατά των Ελλήνων θρήνους», έλεγε ο ρήτορας Γοργίας. Η άκρατη διχόνοια, παλιά κατάρα της φυλής, πρυτανεύει στα έδρανα της Βουλής. Θεωρείται φυσικό να διαφωνούν οι άρχοντες στην ερμηνεία νομικών διατάξεων και στον χειρισμό εθνικών ζητημάτων. Φυσικό να διαπληκτίζονται ως μειράκια εντός της Βουλής και να βλέπουν φως όταν οι άλλοι βλέπουν σκότος, ακόμη και στα πιό σοβαρά εθνικά θέματα, χωρίς ομόνοια και καλόπιστη άσκηση κριτικής, που οδηγούν μέχρι και την χρεοκοπία.
Τα πάθη της κεφαλής οδηγούν μοιραία σε σοβαρή δυσλειτουργία ολόκληρο τον κορμό και τα μέλη της κοινωνίας και σε θρήνους. Οι πολιτικοί που επιλέγομε και οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους λειτουργούν όπως στην εποχή του Αλή Πασά. Οι ομοτράπεζοι είναι φίλοι και χρήσιμοι, οι ξένοι εχθροί και άχρηστοι και συνεχώς εναλλάσσονται οι τοπικοί άρχοντες με κάθε νέα κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των επιτευγμάτων και ικανοτήτων τους. Και όποτε κάποιος χτίζει κάτι υγιές έρχεται ο επόμενος και το γκρεμίζει, καμμιά σταθερότητα αρχών.
Όλοι επικαλούνται την δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια για να εκλεγούν και όλοι τους ασυνεπείς, λησμονούν τις υποσχέσεις μετά την εκλογή τους, αθεράπευτα υποκριτές και δημοκόποι. Και με την συνδρομή των παπάδων λωποδυτούν τον λαό, γνήσιοι απόγονοι και δέσμιοι της τουρκικής διοικητικής νοοτροπίας, οδηγώντας την ομάδα στον αφανισμό. Σε μια κοινωνία που ο βίος είναι πλέον άμουσος, ενώ η κληρονομιά μας έπρεπε να μας έχει κάμει υμνητές της αρμονίας.
Η παθολογία που οδήγησε στο αβάσταχτο χρέος, στην επαίσχυντη επαιτεία και στον χλευασμό της χώρας μας, είναι μάλλον απλή. Παντελής ανικανότης των ταγών για άσκηση ελέγχου και ορθής διαχείρισης της χώρας και νοσηρή ευπείθειά τους σε υποβολιμαίους φενακισμούς ανθελλήνων εξουσιαστών, που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και να αποκρούσουν έγκαιρα. Και στις δυό περιπτώσεις τα έργα τους ισοδυναμούν με προδοσία της πίστης μας. Όταν υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας και απεμπολούν την εθνική μας κυριαρχία, είναι προδότες και ανίκανοι κυβερνήτες.! Πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι των τελευταίων κυβερνήσεων και να τιμωρηθούν αυστηρά, όπως γίνεται τώρα στην Ισλανδία, όχι να διεκδικούν ξανά την ψήφο μας, ή απλώς να πάνε σπίτια τους.
Στην οικονομία μας δεν είχαμε διοικητές αλλά σφετεριστές και καμμιά δημηγορία στην Βουλή, ή καθαρός δημοσιογραφικός λόγος δεν τους κατέδειξε όταν θάπρεπε. Τί έγιναν τα δάνεια, ποιοί αισχροκέρδησαν σε βάρος του λαού; Απαντήθηκε ποτέ το ερώτημα της ιεροσυλίας της Ακρόπολής μας; Όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο πολύσαρκος, ο γνωστός ζωμός, που αποδέχεται και την υποδούλωσή του τώρα πιά, όλοι τα φάγαμε και ισόποσα; Αλήθεια είναι, ή κάποια ζώα τρώνε πολύ περισσότερο από τα άλλα, εντελώς άκορα;
Επιπλάστως αδολεσχούν σήμερον όλοι οι επώνυμοι συντάκτες, εν μέσω λογοπαιγνίων, ενώ θάπρεπε από καιρό, εάν ενδιαφερόντουσαν για την Ακρόπολη, να έχουν συντάξει την καταγγελία ότι γίνεται Ιεροσυλία και να αναζητηθούν οι βέβηλοι. Αντί να στηλιτεύσουν (στήλες έχουν), προτίμησαν, ίσως και συμποσιαζόμενοι με τους καταχραστές, την σιωπή. Θα είχαν γίνει απολογισμοί, αποδόσεις ευθυνών και σωτήριοι ακρωτηριασμοί. Λίγες μέρες που συμμετείχα στις εκθέσεις των ιδεών μας, φίλτατοι συμπολίτες, ήταν αρκετές για να κατανοήσω ότι δεν έχει νόημα η εξακολούθηση. Ο Μένανδρος υποστήριζε ότι τίποτε δεν είναι τόσο ευχάριστο στους ανθρώπους όσο το να συζητούν τα ξένα ζητήματα και μάλλον είχε δίκιο, αν και επί του προκειμένου δικά μας θέματα συζητούμε.
Ακριτομυθούμε όμως ακατάσχετα, έχομε γνώμη επί παντός επιστητού και οι πιο πολλοί, χωρίς να σκάβομε μέσα σας, είμαστε έτοιμοι να ασκήσομε και κακόβουλη κριτική και πολύ συχνά χωρίς ευγένεια, χαμένοι πολλοί στην χυδαιολογία της ανωνυμίας. Εύκολη και άμετρη κριτική σε κάθε ευκαιρία που νιώθομε αδικημένοι, ωσάν όλοι μας να είμαστε δίκαιοι, αθώοι και αμέτοχοι στα σοβαρά κοινωνικά εγκλήματα, ενώ καθημερινά μάλλον τα συντηρούμε και τα τροφοδοτούμε με την ενεργό συμμετοχή μας. Αποδίδομε τις ευθύνες πάντα στους άλλους, εμείς είμαστε άγιοι.
Στόχος μας δεν είναι η σύμπνοια και η κοινωνική πρόοδος, αλλά η εξαπάτηση του συνανθρώπου και κάθε κοινωνική μας υποχρέωση εκτελείται με δυσθυμία και ιδιαίτερα στην καταβολή των φόρων μας. Διάγομε τον βίο οι περισσότεροι με μοναδικό γνώμονα το ατομικό συμφέρον, αγνοώντας κάθε έννοια κοινωνικής συμπεριφοράς. Μόνο μέλημά μας η ατομική επιβίωση και ευημερία, χωρίς αρχές και αξίες, πάντα χωριστά απ’ την ομάδα. Οι ελάχιστοι τίμιοι συμπολίτες νιώθουν μέσα στο πλήθος ως παρείσακτοι και νόθοι, ωσάν την μύγα μεσ’ το γάλα. Οι καλλιεργημένες κοινωνίες έχουν συνοχή στην συμπεριφορά και συνείδηση της ομαδικής πορείας και ευημερούν κατά την ειρήνη, δεν περιμένουν πολέμους για να ομονοούν. Όλοι είμαστε φταίχτες, λαός και πολιτικοί. Αλλά βεβαίως, δεν χρειάζεται ερμηνεία, η ευθύνη της κεφαλής είναι μέγιστη και πολλαπλάσια για τα δυσάρεστα έργα των άκρων του κορμού…
Μας επέτρεψαν την ψευδαίσθηση της ελεύθερης έκφρασης, λείπουν ευτυχώς οι ραβδούχοι και μας αποκοιμίζουν,προσωρινά ελπίζω. Νομίζομε ότι κανομε το χρέος μας, ενώ μάλλον χαλαρώνομε τις ανησυχίες μας χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Παραδομένοι στην θρησκοληψία αποδεχόμαστε την πνευματική μας έκπτωση και την οικονομική μας λωποδυσία. Υποκύπτομε στους ανεπαρκείς δασκάλους και στους επιτήδειους ιερείς και εναποθέτομε τις ελπίδες στο Θεό, που αν πράγματι πιστεύαμε θα ήμασταν αγαπημένοι και δίκαιοι με τους συνανθρώπους και τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας. Αν είχαμε την κατάλληλη ελεύθερη αγωγή θα αφιερώναμε το περίσσευμα στους δυστυχείς και όχι στους προγάστορες, θα είχαμε πιό πολλά σχολεία από εκκλησίες.
Στον σύγχρονο κόσμο της αφθονίας δεν θάπρεπε να πεθαίνει κανείς από πείνα και όμως συνεχίζομε την πορεία μας συνολικά ως άγριοι. Κάθε υγιής κοσμοθεωρία ομιλεί για αγάπη και η θεϊκή υπόσταση δεν έχει ανάγκη από χρήμα ή θυσίες προσφιλών της. Η φοβερή τροχοπέδη της παπαδοκρατίας καλά κρατεί. Φοβούμαι ότι συντόμως θα χαθούμε μέσα στην απόγνωση, εξαθλιωμένοι από την δόλια ακήδεια της άρχουσας τάξης, στην οποία οι πιό πολλοί επώνυμοι ανήκουν. Θερίζομε τώρα ό,τι μας αξίζει, απαίδευτοι και απόμουσοι ως είμαστε. Δεν θα πειστούν οι πολλοί, δεν θα θελήσουν αποκαρδιωμένοι να σηκώσουν άλλα βάρη, όταν οι λωποδύτες βαδίζουν πιο πέρα, προκλητικοί και ακόλαστοι.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης και ο φόβος ίσως μετατραπούν σε ανεξέλεγκτη οργή. Ο τίμιος πολίτης βασανίζεται ψυχικά, όταν τον κυβερνούν διεφθαρμένοι συμπολίτες του, κατάσταση αμετάβλητη στην χώρα μας από δεκαετίες. Όπως όμως έλεγε ο Σωκράτης, καλύτερα ν’ αδικιέσαι παρά ν’αδικείς. Υπάρχει πάντα κάποιος περισσότερο δύστυχος από σένα και μόνον ενωμένοι θα επιζήσομε, χωρισμένοι θα χαθούμε, λέει ο Αίσωπος. Εκείνος που συνειδητά λέει ψέμματα είναι αναξιόπιστος, κι’ εκείνος που τα λέει ασυνείδητα ανόητος, λέει ο Πλάτων. Όπου η αρετή δεν εκτιμάται, εκεί η κακία μιλάει ελεύθερα έλεγε ο Δημόκριτος και όπως είπε ο Γκαίτε, η αμαρτία γράφει την ιστορία και η αρετή σιωπά. Και Εκεί όπου, τόσο αυτοί που αδικούνται, όσο κι αυτοί που δεν αδικούνται, ενδιαφέρονται να τιμωρούν αυτούς που αδικούν, υπάρχει αληθινά ευτυχισμένη πολιτεία έλεγε ο Σόλων, το πιό σπουδαίο ιδανικό. Αντιπροσωπεύω ένα κόμμα, που ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί, το κόμμα της Επανάστασης του Πολιτισμού.
Αυτό το κόμμα θα γίνει τον εικοστό αιώνα, θ’αρχίσει από τα Ενωμένα Κράτη της Ευρώπης και θα φτάσει στην Ένωση όλων των Κρατών του Κόσμου, ονειρευόταν ο Βίκτορας Ουγκώ. Τι όραμα Φίλτατοι, που θάπρεπε καθημερινά να μας απασχολεί και όμως αφήνομε να πάει χαμένο.! Μέμνησθε τα δόγματα, Έρρωσθε και μακροθυμείτε, σιωπώ…
