Εστω καθυστερημένα. Επειδή απουσίαζα με άδεια για μια εβδομάδα. Για τα Οσκαρ η κουβέντα και το σχόλιο το σημερινό. Επειδή όχι μόνο τα βραβεία και οι νικητές αλλά και η πληροφόρηση και τα σχόλια έκρυψαν επιμελώς τον μεγάλο ευνοούμενο του «θείου» Οσκαρ. Πρώτα απ’ όλα η βράβευση του γαλλικού «Artist» μια καθαρή ομολογία των Ακαδημαϊκών ότι η περσινή αμερικανική παραγωγή ήταν από μέτρια έως φτωχή. Δεύτερο η μη βράβευση της ίδιας ταινίας με το Οσκαρ σεναρίου αποτελεί μια πλάγια, δεύτερη ομολογία, ότι η γαλλική παραγωγή έπασχε απελπιστικά από πρώτη ύλη. Το σενάριο για το Αμερικανικό Σινεμά είναι το ήμισυ του παντός. Τρίτο, το μοίρασμα των δέκα Οσκαρ ανάμεσα στο «Artist» και το «Hugo» αποκαλύπτει μια μελαγχολική πραγματικότητα. Οτι τα βλέμματα των ακαδημαϊκών ήταν στραμμένα προς το παρελθόν. Προς την ασπρόμαυρη βουβή εποχή του αμερικανικού κινηματογράφου και προς τον μεσοπόλεμο του γαλλικού και την ανακάλυψη του Ζωρζ Μελιέ. Οσο πίσω τόσο καλύτερα λοιπόν. Με απλά λόγια: Παιδιά, στερέψαμε από ιδέες. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε για το Σήμερα. Αδειάσανε οι μπαταρίες μας. Η νοσταλγία το χαρακτηριστικό κάθε κρίσης. Τόσο οικονομικής όσο και κοινωνικής. Ετσι, έστω και στρεβλά. Εστω και αυθόρμητα και μαζικά. Πιστοποιούνται καλλιτεχνικά τα σημερινά αδιέξοδα. Ιδεολογικά, ηθικά, πολιτικά και φυσικά χρηματικά. Επιτομή όλων αυτών τα φτωχά εισιτήρια που έκοψαν και οι δύο αυτοί θριαμβευτές των φετινών Οσκαρ. Μια περίτρανη απόδειξη ότι το αποτέλεσμα της φιέστας υπήρξε ως αληθινό γεγονός μόνο ως red carpet και ριάλιτι σόου. Μόνο για να γεμίζουμε σελίδες επί σελίδων για την τουαλέτα της Αντζελίνα Τζολί. Μόνο ως κοσμικό γεγονός και ως κουτσομπολιό. Ολα αυτά θα ξεχαστούν και στην χωματερή της Ιστορίας θα ενταφιαστούν. Ενα όμως ως μοναδικό, αληθινό καλλιτεχνικό γεγονός. Οτι οι Αμερικανοί βράβευσαν για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία μια παραγωγή από το «άθλιο», το «σατανικό», το φονταμεναλιστικό, «τριτοκοσμικό» Ιράν. Ετσι ακριβώς. Γιατί αν υπολογίσουμε το μίσος των δυτικών χωρών προς την χώρα των Αγιατολάχ. Αν ακόμα υπολογίσουμε τα κύματα προπαγάνδας που κατακλύζουν καθημερινά τα Media τα δυτικά. Και αν σκεφτούμε ότι ο βασικός αντίπαλος αυτής της Ιρανικής ταινίας ήταν μια παραγωγή από το Ισραηλ, ε τότε το Οσκαρ στην αριστουργηματική ταινία «Ενας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί, είναι θρίαμβος μοναδικός. Πόσοι σχολιαστές ασχολήθηκαν μ’ αυτό; Σχεδόν ο κανείς. Κι όμως. Το λένε όλοι σχεδόν οι αμερικανοί ειδικοί. Μπροστά σ’ αυτή την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Φαραντί. Μπροστά στην υπέρλααμπρη δραματουργία. Μπροστά σ’ αυτόν τον ιδρωμένο, σαρκικό ρεαλισμό. Και μπροστά σ’ αυτές τις ερμηνείες, ταυτοποιημένες σαν δύο σταγόνες νερό με τους χαρακτήρες, όλες οι βραβευμένες και οι λοιπές υποψήφιες για Οσκαρ ταινές, ήταν απλώς οδοντόκρεμες. Αγαπητοί μου. Πάντα κουμπωμένοι στα «πρωτοσέλιδα» των παπαγάλων. Γιατί συνήθως άνθρακας ο θησαυρός. Και γιατί όπως ξέρει ο Λαός «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός»!