Η Ελλάδα έχει κουράσει τους Γερμανούς. Η πάλαι ποτέ ελληνομανία τους εκφυλίστηκε σε ελληνοκόπωση. Τελικά ωστόσο συζήτηση στη Γερμανία χωρίς Ελλάδα δεν γίνεται. Αυτό συνέβη και την περασμένη Πέμπτη κατά τη συνάντηση του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γκουίντο Βεστερβέλε με τους ξένους ανταποκριτές της γερμανικής πρωτεύουσας, με θέμα το νέο πρόγραμμα επικοινωνίας του υπουργείου του για την Ευρώπη. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διοργανωτών να μην ακουστεί κουβέντα για Ελληνες, ο λόγος ήταν κυρίως για αυτούς.Και όχι αδικαιολόγητα.
Το νέο πρόγραμμα θέλει να σβήσει τη φωτιά που άνοιξε η πολιτική της Ανγκελα Μέρκελ στην Ευρώπη με αφετηρία και κύρια εστία της (ακόμη) την ελληνική επικράτεια. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο επικοινωνιολόγος Γιόαχιμ Τρέμπε αναλύει τις δυνατότητες, αλλά και τα όρια εφαρμογής του νέου αυτού «όπλου» της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής στη χώρα μας.
Το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών παρουσίασε προ ημερών ένα νέο πρόγραμμα επικοινωνίας για την Ευρώπη. Τι «νέο» έχει αυτό το πρόγραμμα;
«Βασικά πρόκειται για επανάληψη παλιών συνταγών. Τώρα όμως η εφαρμογή τους γίνεται πιο επαγγελματικά, ιδίως σε ό,τι αφορά την παρουσίαση της Ευρώπης στην ίδια τη Γερμανία».

Η εικόνα του «άσχημου Γερμανού» έχει αναβιώσει τελευταία στην Ελλάδα και αλλού. Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας κακής επικοινωνιακής πολιτικής ή απλώς κακής πολιτικής με την ευρύτερη έννοια του όρου;
«Σε κάθε περίπτωση είναι αποτέλεσμα του καθοδηγητικού ρόλου που ανέλαβε τελευταία η Γερμανία στην Ευρώπη. Αυτό, επειδή συμβαίνει σε μια περίοδο κρίσης, έχει φυσικά αρνητικά αποτελέσματα, πόσω μάλλον λόγω του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας. Από την άλλη βέβαια, τα τελευταία δύο χρόνια γίνονται στην Ευρώπη κυρίως «πυροσβεστικές» δράσεις, όπως η δημιουργία ταμείων στήριξης, η αλλαγή των ευρωπαϊκών συμβάσεων, η σύγκληση έκτακτων συνόδων κορυφής ή η παροχή πακέτων βοήθειας προς την Ελλάδα. Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, η επικοινωνία παίζει δεύτερο ή τρίτο βιολί. Από αυτό υποφέρει και η εικόνα του Βερολίνου».

Βρίσκεται πίσω από αυτόν τον ηγετικό ρόλο ένα στρατηγικό πλάνο ή είναι απλός αυτοσχεδιασμός;
«Η στάση του Βερολίνου διακρίνεται ως τώρα από αντίδραση, όχι από δράση. Αυτό χαρακτηρίζει όμως και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία, παρά τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματά της, δεν έχει καταφέρει ακόμη να επιβάλει έναν φόρο στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές συναλλαγές. Πάνω σε τέτοια αδύναμη βάση είναι δύσκολο να στηθεί ισχυρή επικοινωνία».

Πώς δικαιολογείται η παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων στο όνομα της οικονομικής αποτελεσματικότητας;
«Τι βοηθά το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, όταν το κράτος χρεοκοπήσει και δεν έχει δεκάρα για να πληρώσει μισθούς; Ο περιορισμός ορισμένων συνταγματικών δικαιωμάτων μπορεί να δικαιολογηθεί επικοινωνιακά στο όνομα υψηλότερων αγαθών, όπως η σωτηρία της πατρίδας. Από την άλλη, το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις είναι δικαίωμα στην ελευθερία και δεν θα έπρεπε να επιδέχεται περιορισμό. Το δίλημμα επομένως παραμένει».

Πόσο «επικοινωνιακή» είναι η πρόταση για αποστολή 160 γερμανών συνταξιούχων εφοριακών στην Ελλάδα, που θα αναλάβουν την πλήρη αναμόρφωση του ελληνικού φορολογικού συστήματος;
«Πρόκειται για «ύβρι», μια πολύ γερμανοπρεπή ιδέα, που στηρίζεται σε μια παραφουσκωμένη αυτοπεποίθηση. Η ιδέα να δείξουν οι Γερμανοί στους Ελληνες τη δουλειά τους κάθε άλλο παρά έξυπνη είναι».
Οι καλοί και οι κακοί
Μέρκελ και Σαρκοζί ανάβουν φωτιές

Τι λέτε για την έως τώρα επικοινωνιακή πολιτική της Ανγκελα Μέρκελ; Υπήρχε όντως ένας καταμερισμός εργασίας ανάμεσα στην καγκελάριο και στην εφημερίδα «Bild Zeitung» ;

«Οχι, δεν πιστεύω σε αυτό. Υπήρξε όμως ένας άλλος καταμερισμός, εκείνος ανάμεσα στη Μέρκελ και στον Σαρκοζί από τη μια, που άναβαν φωτιές με τα μέτρα που επέβαλλαν στις προβληματικές χώρες, και στους υπουργούς Εξωτερικών από την άλλη, που έπαιζαν τον ρόλο του πυροσβέστη. Επόμενο έτσι ότι το νέο πρόγραμμα επικοινωνίας, που τελειοποιεί τη μέθοδο πυρόσβεσης, δεν προήλθε από την Καγκελαρία αλλά από το υπουργείο Εξωτερικών».

Το Βερολίνο ταπεινώνει συνεχώς τους έλληνες πολιτικούς, με προτάσεις όπως εκείνη για την τοποθέτηση ευρωπαίου επιτρόπου για ανάπτυξη στην Ελλάδα. Μπορούν να δικαιολογηθούν επικοινωνιακά τέτοια σουρεαλιστικά μέτρα;
«Μπορούν, και μάλιστα πολύ καλά. Το κύριο επιχείρημα των εμπνευστών τους είναι ότι αυτή η κηδεμονία, αυτοί οι μηχανισμοί ελέγχου, αυτοί οι επίτροποι, αποβλέπουν στην ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της παρεχομένης βοήθειας. Αυτό μπορεί φυσικά να γίνει πλήρως κατανοητό μόνο στις χώρες-δότες. Στα κράτη-λήπτες τα πράγματα είναι αντίστροφα. Και το καλύτερο επικοινωνιακό επιχείρημα δεν μπορεί να πείσει τους Ελληνες ότι οι ξένοι «μπάστακες» στα ελληνικά υπουργεία είναι κάτι το καλό ».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ