Το επταήμερο του Διόδωρου

Οι σχεδιαστές μόδας που μισούν τις γυναίκες εμπνέονται από τους κουκουλοφόρους που μισούν την Αθήνα

Επιτέλους, ήλιος και 8 βαθμοί στη Δράκεια – όλοι ελπίζουμε ότι, όπως διαψεύστηκε το «Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει», θα διαψευστεί και το «Μάρτης, γδάρτης, κακός παλουκοκάφτης», δεν θα χρειαστεί να κάψουμε τα παλούκια του φράχτη για να ζεσταθούμε. Αντιθέτως, θα τα βάψουμε μόλις σταθεροποιηθεί ο καιρός στο ανοιξιάτικο• έχουν ξεφτίσει από το χρώμα τα καημένα, θέλουν περιποίηση.

* Η καλύτερη είδηση της εβδομάδας είναι πως η αισιοδοξία είναι μεταδοτική. «Γυρίζω περισσότερο αισιόδοξος» δήλωσε στις Βρυξέλλες ο Λουκάς Παπαδήμος που υπέγραψε για το Ψ και έλαβε τσεκ περίπου 60 δισ. ευρώ. Τα υπόλοιπα ως τα 130 που προβλέπουν οι συμφωνίες μετά τις 9 Μαρτίου, όταν θα ξέρουμε πόσοι θα δεχθούν να «κουρέψουν» με το καλό τα ομόλογά τους και πόσοι με το στανιό.

Βέβαια, αυτό δεν πρόκειται να μειώσει το ποσοστό ανεργίας ούτε παρηγορεί τους 1.000.000 ανέργους που προβλέπεται να γίνουν 1.200.000, μπορεί και 1.500.000. Δύσκολες ημέρες – να, ο άλλος μπήκε με καραμπίνα σε εργοστάσιο της Κομοτηνής διεκδικώντας την αποζημίωσή του και επαναπρόσληψη. Τα πράγματα είναι δύσκολα, οι καραμπίνες δεν λύνουν τα προβλήματα, τα κάνουν χειρότερα. Πρέπει να περάσουμε από τη φάση της τυφλής οργής για τα αναπάντεχα που μας χτύπησαν στην ψύχραιμη αποτίμηση και τον σχεδιασμό.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να γίνει – ειδικά όταν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να επωφεληθούν από την τυφλή οργή. Ή δυνάμεις που είναι μόνιμα οργισμένες, βρέξει-χιονίσει, με ήλιο ή συννεφιά, υπάρχει δεν υπάρχει ανεργία. Αυτές δίνουν τον τόνο στην ελληνική κοινωνία, δεκαετίες τώρα. Πάντα περίσσευε η οργή των φοιτητών, των αγροτών, των δικηγόρων, των παπάδων, των φαρμακοποιών – όλοι ήσαν αδικημένοι από το σύστημα, που το συναποτελούμε όμως, εμείς το δημιουργούμε, δεν μας το επιβάλλει κανείς.

* Διαβάζω από τους τίτλους των ειδήσεων του «Βήματος» της εβδομάδας που πέρασε: «Χωρίς μετρό, ΗΣΑΠ και τραμ σήμερα», «Φλώρινα: Κατάληψη του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού Αμυνταίου», «Θεσσαλονίκη: Φρένο και πάλι στην κατασκευή του ΣΜΑ στην Ευκαρπία», «»Ναυάγησε» η κατασκευή αποτεφρωτηρίου στο Μαρκόπουλο», «Φοιτητές εμπόδισαν τις εκλογές και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου», «Απειλούν με γενική απεργία οι φαρμακοποιοί», «ΠΟΕ-ΟΤΑ: Σε κατάληψη το πρωί της Τετάρτης τα δημαρχεία της χώρας», «Σε πανελλαδική απεργία οι γιατροί την Τετάρτη» – και έσχατη αλλά κάθε άλλο παρά ελάχιστη: «Βρήκαν βόμβα σε βαγόνι στον σταθμό του μετρό Αιγάλεω». Ανατριχιαστική ηχώ της τελευταίας είδησης είναι τα φρικτά σχόλια που διαβάζω σε διάφορα μπλογκ: «Κρίμα που είναι στη φυλακή η «17 Νοέμβρη»».

Θα μπορούσαν να είναι 5, 10 ή και 20 χρονών ειδήσεις – καμία από αυτές δεν γράφεται για πρώτη φορά• μπορεί το αποτεφρωτήριο να είναι νέα ιδέα που ακυρώνεται αλλά η ιδέα του τζαμιού έχει ακυρωθεί πολλές φορές, πολλά χρόνια πριν. Μπορεί να μην υπήρχε μετρό πριν από 20 χρόνια αλλά είχαν καεί βαγόνια του τότε «ηλεκτρικού». Φανατικοί χριστιανοί δεν θέλουν τζαμί ή αποτεφρωτήριο, φανατικοί ακροαριστεροί διψούν για αίμα, δεκαετίες τώρα. Και η ηρωική Κερατέα έδειξε τον δρόμο για να είναι γεμάτη σκουπίδια η χώρα – γιατί να μην τον ακολουθήσουν στην Ευκαρπία;

* Εχουμε ακόμη και τον σώφρονα και ανοιχτόμυαλο, υποτίθεται, Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να δηλώνει ότι «οι εταίροι μας επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε αποικία» – καλός αρχιεπίσκοπος δεν υπάρχει τελικά.

* Μυαλό δεν βάζουμε• αλλά ούτε και εγώ βάζω μυαλό που ασχολούμαι με τα ίδια και τα ίδια, ημερολόγιό μου• καλύτερα θα ήταν να ξαναδιαβάσω και να γράφω αποσπάσματα από «Τα σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ. Μπορεί η Ευρώπη να μη βρίσκεται στην κατάσταση της Μεγάλης Κρίσης, η Ελλάδα σίγουρα βρίσκεται. Χρειαζόμαστε και εμείς New Deal – αλλά δεν βλέπω ποιος θα το κάνει με ποιον.

* «Πότε θα ‘ρθεί, πότε θα ‘ρθεί η άγια μέρα / που θα σταματήσω να διαβάζω «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ»» ακούω τον Γλυνζώνιο δίπλα μου να ψιθυρίζει στον σκοπό τού «Χωριό μου, χωριουδάκι μου». Δεν έχω καταφέρει να του μεταδώσω την αισιοδοξία μου, έχει γερά αντισώματα. Συνεχώς είναι στο Internet να δει τι γράφουν οι ξένες οικονομικές εφημερίδες για την κρίση.

Αλλά η Ιωάννα δεν τον εμπιστεύεται. «Πρόσχημα είναι η κρίση, μην τον πιστεύεις: έχει ανοίξει σελίδα στο Facebook, έχει κάνει φίλους ένα σωρό νέα κορίτσια και αγόρια – τα δεύτερα τα έχει για ξεκάρφωμα» μου παραπονέθηκε. «Σα δεν ντρέπεται, 470 χρονών άνθρωπος!».

Του μετέφερα τις υποψίες της, για να τον προφυλάξω, φυσικά – έξαλλος έγινε ο Γλυνζώνιος:

Μου έδειξε την πρώτη σελίδα της «Athens Voice» «Κάνε κλικ στο άρθρο «Μπροστά. Σήμερα«». Μου εμφανίστηκε κείμενο με καμιά εικοσιπενταριά υπογραφές όπου το μάτι μου διάβασε φευγαλέα:

«Είμαστε η γενιά όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν όταν η χώρα μας έκανε τα πρώτα της βήματα στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Είμαστε η γενιά με την καλύτερη μόρφωση και τυπικά προσόντα που έζησε ποτέ στη χώρα, η οποία «φέρει» ένα σημαντικό προνόμιο και κεκτημένο: την Ευρώπη. (…) Δε θυμόμαστε πια πόσα ευρώ είναι ένα πεντοχίλιαρο κι έχουμε φίλους στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και στο Αμστερνταμ. (…) Και όμως είμαστε η πρώτη γενιά μεταπολεμικά που δεν ζει με την προσδοκία μιας καλύτερης πραγματικότητας. Οι έννοιες της απόκτησης ιδιοκτησίας, της περιουσίας, της αποταμίευσης, της σταθερής εργασίας, της ασφάλειας, της δημιουργίας οικογένειας είναι πλέον για την πλειονότητα των νέων απόμακρες και πιθανά απραγματοποίητες. (…) Γι’ αυτό χρειαζόμαστε νέες πολιτικές δυνάμεις που δεν ωραιοποιούν, δεν κρύβονται, δεν στρογγυλεύουν, αλλά υπερβαίνουν την παλαιά πολιτική και τα κόμματά της. Τώρα όσο ποτέ ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς νιώθει την ανάγκη να πάρει τον λόγο και να εκτονώσει δημιουργικά την αντίθεσή του απέναντι στο πολιτικό σύστημα».

«Ωραία• αφού αυτοί είναι νεολαίοι, να τους ζητήσετε να κάνουν κομματική γερουσία για να σας γράψουν μέλη» πετάχτηκε ο Γρηγόρης, εγκαταλείποντας για λίγο τη σελίδα του υπολογιστή του όπου ανεβοκατέβαιναν αριθμοί με τις τιμές των μετοχών. «Ο Τσίπρας δεν είναι νέος πολιτικός; Γιατί δεν πηγαίνουν με αυτόν;».

«Και γιατί όχι με τον Βορίδη ή τον Γεωργιάδη; Νέοι είναι και αυτοί» σάρκασε ο Γλυνζώνιος• «Αλλά με γερασμένα μυαλά, και οι τρεις τους• αυτοί συνεχίζουν τον εμφύλιο πόλεμο• αισθάνονται συνεχιστές των παππούδων τους, των γενιών που συγκρούστηκαν τότε. «Νέο ΕΑΜ» ο πρώτος, «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» οι δεύτεροι – και αυτοί σου λένε ούτε το πεντοχίλιαρο δεν θυμόμαστε, δεν θέλουμε να το θυμόμαστε… Νέος είναι όποιος βλέπει τον κόσμο με φρέσκο μυαλό. Και έτσι φαίνεται να τον βλέπουν αυτοί που υπογράφουν το κείμενο. Για «δημιουργική αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα» μιλάνε – τι καλύτερο;».

«»Εκτόνωση» γράφουν, να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου θέλουν για να μείνουν τα πράγματα όπως είναι• όργανα του κατεστημένου…» επέμεινε ο Γρηγόρης.

* Φυσικά, συμφωνούσα με τον Γλυνζώνιο – ίσως αυτοί τα καταφέρουν, το New Deal χρειάζεται νέα μυαλά. Δεν πήρα όμως θέση – ο Γρηγόρης ήταν που είχε ανεβεί να με μαζέψει από την ουρά του αετού όταν κόντεψα να γίνω άγαλμα από το κρύο – χιόνιζε την Καθαρή Δευτέρα και είχε τρομερό αέρα, δεν κατάφερναν να με κατεβάσουν. Πιάστηκε από τον σπάγκο και ανέβηκε πάνω, όπως κάνει ο Τζόνι Ντεπ όταν σκαρφαλώνει πιασμένος από κάβους σε πλοία στους «Πειρατές της Καραϊβικής»• του είχα υποχρέωση, πώς να συγκρουστώ μαζί του;

* Ηταν και η φωνή που ήρθε να μου πει εκείνη την ώρα: «Διόδωρε, η Ιωάννα έχει φτιάξει ταραμοσαλάτα και κοφτό μακαρονάκι με χταποδάκι• έχει καλεσμένους, μπορεί να μη μείνει τίποτα».

Δεν ακούω φωνές σαν τη Ζαν ντ’ Αρκ, δεν την ακούω μέσα μου, ψιθυρίζει στο αφτί μου, στο αριστερό, έχω βεβαιωθεί γι’ αυτό: αν το κλείσω την ώρα που μου μιλάει, δεν ακούγεται. Δεν έχω αναφέρει τίποτα στους άλλους της παρέας – δικαιούμαι να έχω μικρό προσωπικό μυστικό.

Φωνή που δίνει πολύτιμες πληροφορίες μερικές φορές• άφησα τους άλλους να μαλώνουν, πήρα ένα μπουκάλι παλιό κρασί, από εκείνα του Βοκκάκιου που τα κρατάω για ειδικές στιγμές, και ξεκίνησα. Αν και θα αρκούσε ως δώρο να της πω ότι ο άντρας της άλλα πράγματα ψάχνει στο Δίκτυο και όχι νεαρές.