Πρωί της περασµένης Τρίτης. Πρώτες αντιδράσεις για τις πρωτοβουλίες Παπανδρέου. Ερώτηµα σε µικρό, ρεαλιστικό, γεµάτο ανησυχία σχόλιο αναγνώστη του Vima.gr που άξιζε πρωτοσέλιδο τίτλο: και τώρα τι γίνεται µε την έκτη δόση; Την απάντηση τη λάβαµε την Πέµπτη τα χαράµατα από τις Κάννες: παγώνει! Θα καταβληθεί µόνο αν το δηµοψήφισµα Παπανδρέου (ή εκλογές;) διεξαχθεί αρχές ∆εκεµβρίου, αφορά την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και όχι τις αποφάσεις της 27ης Οκτώβρη, και η απάντηση των Ελλήνων είναι «“ναι”, θέλουµε Ευρώπη και ευρωζώνη». ∆εν είναι εκβιασµός αυτό: γιατί να µας χρηµατοδοτούν αν επιλέγουµε άλλη πορεία; Τα ταµειακά αποθέµατά µας αρκούν ως τα µέσα του ∆εκεµβρίου, όλοι το γνωρίζουν αλλά πολλοί δεν το σκέφτονται. Τον ∆εκέµβριο πρέπει να πληρώσουµε τοκοχρεολύσια, µισθούς και συντάξεις. Τον ∆εκέµβριο ο «αδάµαστος ελληνικός λαός των Οχι» ή µια υπεύθυνη και αποδεκτή ευρύτερα κυβέρνηση θα µας πει έτσι ή αλλιώς αν µένουµε ή αν φεύγουµε από την Ευρώπη, τον ιστορικό γεωπολιτικό µας χώρο. Ο καθένας µπορεί να σταθµίσει τις συνέπειες.
Από εδώ και πέρα, ό,τι και αν συµβεί, υπάρχει θέµα Παπανδρέου αλλά και θέµα Σαµαρά. Ο Παπανδρέου έδωσε µε κουράγιο µια µεγάλη µάχη, για να αποφύγει η χώρα το ναυάγιο της χρεοκοπίας και την αποµόνωση. Για λόγους πολιτικά και λογικά ακατανόητους, µε τις τελευταίες (ας το ελπίσουµε!) πρωτοβουλίες του πήγε να ακυρώ σει την πιο θετική για όλους ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση µε µια γερή κλωτσιά στη γαβάθα µε το γάλα. Και ο Σαµαράς, από αντίφαση σε αντίφαση, ακόµη και αυτές τις δραµατικές ηµέρες κυκλοθυµικά αντέδρασε µε όνειρο το Μαξίµου και ας καεί και το παλιάµπελο. Απόδειξη η περιφρονητική άρνησή του για εθνική συνεννόηση.
Ο καθένας, χωρίς ταλέντο ψυχαναλυτή, µπορεί να καταλάβει το διάβηµα του Παπανδρέου να αξιώσει από όσους τον λένε «κατοχικό πρωθυπουργό» να πούνε επιτέλους τι θέλουν µε επίγνωση των συνεπειών της επιλογής τους. Και από την άποψη αυτή είναι θρασύτατες οι άναρθρες κραυγές των αντιπολιτεύσεων για «εκβιασµό». Αλλά είναι δραµατικές οι συνέπειες των πρωτοβουλιών του για τη µακρά ευρωπαϊκή µας πορεία και, άµεσα, τώρα, για τη διεθνή µας υπόσταση. Οπως υπάρχουν πράγµατα «αδιαπραγµάτευτα», υπάρχουν και εθνικές πολιτικές – και συγκεκριµένα η ένταξή µας στην Ευρώπη – που δεν παίζονται στα ζάρια. Το συµπέρασµα είναι δυστυχώς ότι πρέπει να βρεθεί ο δηµοκρατικός τρόπος για να επιστρέψουµε εµείς πραγµατικά στην Ευρώπη και οι πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης, οι µεν και οι δε, στην εφεδρεία: τελικά δεν λύνουν προβλήµατα, αυτοί είναι το πρόβληµα. Από αυτό µπορεί να αρχίσει η πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας και συνακόλουθα η οικονοµική. Οι διαδικασίες αυτές µπορεί να µη φαντάζουν ιδανικές. Είναι όµως καλύτερες από όλες τις άλλες.
somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
