Και οι τρεις είναι απογοητευµένοι µε την πολιτική που ακολουθείται ως σήµερα. Ο ένας µάλιστα εξ αυτών είναι κοµµατικό στέλεχος του ΠαΣΟΚ, στον τοµέα αγροτικής πολιτικής, και τώρα περιµένει τη διαγραφή του, αφού έβαλε την υπογραφή του στην ιδρυτική διακήρυξη του «Κοινωνικού Συνδέσµου», ο οποίος έχει στόχο, όπως ο ίδιος λέει, τον στίχο του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη: «Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω στις φλόγες».
Οι κκ. Πανουργιάς Πανουργιάς, 31 ετών, αγρότης, εγγονός του στρατηγού Πανουργιά και έβδοµος κατά σειρά εγγονός του θρυλικού οπλαρχηγού της Eπανάστασης, Αθ. Βακάλης, 38 ετών, αγρότης-κτηνίατρος από τη Λάρισα, και Αρίστος Δοξιάδης, 60 ετών, οικονοµολόγος, αποτελούν την πολιτική και κοινωνική ραχοκοκαλιά του νεοσύστατου πολιτικού αυτού Συνδέσµου.
Aνθρωποι απλοί, επιτυχηµένοι επαγγελµατίες, µε φρέσκες ιδέες, χωρίς να αποδέχονται ότι στα νέα πολιτικά τους βήµατα έχουν… «αρχηγό» και µε µία εντελώς διαφορετική πολιτική κουλτούρα, αφού όταν ρωτήθηκαν ποιες είναι οι προτεραιότητές τους απάντησαν: «Να βοηθήσουµε τους καλούς δασκάλους που πονάνε για τους µαθητές και το σχολειό, και που οι άθλιοι συνδικαλιστές τους απειλούν και τους προπηλακίζουν».
Ο κ. Αθ. Βακάλης προτού συναντήσει τον κ. Γ. Φλωρίδη είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τα αστικά κέντρα, να εγκατασταθεί στον Πλατύκαµπο Λάρισας, όπου ίδρυσε µαζί µε άλλους έναν πρότυπο, πανελλαδικής εµβέλειας, συνεταιρισµό παραγωγής αγελαδοτροφικών προϊόντων. Ηταν οργανωµένος στο ΠαΣΟΚ, στον αγροτικό τοµέα, και τώρα περιµένει τη διαγραφή του. «Τα κόµµατα είναι και θα πρέπει να λειτουργούν ως οργανισµοί. Το ΠΑΣΟΚ, κατά τη γνώµη µου, ειδικά τα τελευταία χρόνια, σταµάτησε να λειτουργεί ως τέτοιος οργανισµός. ∆υστυχώς και στον χώρο αυτόν επικράτησαν οι φωνές του λαϊκισµού, των συντεχνιακών συµφερόντων και της οικογενειοκρατίας» λέει. Ετσι αποφάσισε να συµµετάσχει στον «Κοινωνικό Σύνδεσµο» επειδή: «Είναι ένα κοµµάτι της ελληνικής κραυγής που ωστόσο δεν ζητεί διέξοδο και έκφραση στους δρόµους και στις εφηβικού τύπου εκδηλώσεις, αλλά ζητεί χώρο σοβαρό και φερέγγυο για να εκφραστεί και συνειδητά να ενσαρκωθεί» , σηµειώνει. Και ναι µεν την κατάσταση στην οποία έφεραν τη χώρα οι πολιτικοί µπορεί να τη χαρακτηρίζει τραγική, αλλά για τον κ. Βακάλη µπορεί η χώρα να ξαναγεννηθεί «µε µία ελιά, ένα αµπέλι και ένα καράβι», όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης, προσθέτοντας σε αυτό το δηµιουργικό δείγµα και το συναίσθηµα:
«Ο “Κοινωνικός Σύνδεσµος” µπορεί να αποτελέσει τον φορέα συνύπαρξης όλων των δηµιουργικών δυνάµεων του τόπου και εκείνων των δυνάµεων που τοποθετούνται µε σοβαρότητα και όχι µε σοβαροφάνεια απέναντι στην πραγµατικότητα και ξέρουν το βάρος και όχι το µεθύσι που φέρνει η εξουσία ή ο ρόλος του εξουσιάζοντος». Τον αγρότη, λέει, τον έχει καταδικάσει το πολιτικό σύστηµα, παρά το γεγονός ότι ο αγροτικός πρωτογενής τοµέας µπορεί να αποτελέσει τον πυλώνα της οικονοµικής ανάπτυξης της χώρας.
Ενώ όµως ο κ. Βακάλης έχει εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Πανουργιάς Πανουργιάς έχει εγκαταλείψει τη Ν∆, καθώς και το Κολωνάκι και εγκαταστάθηκε στη Στυλίδα, όπου δηµιούργησε µία επιχείρηση αξιοποίησης των προϊόντων που ο ίδιος παράγει, ελιές και λάδι, κάνοντας εξαγωγές στη Γερµανία και εφοδιάζοντας εστιατόρια µε ελαιοπαραγωγικά προϊόντα. Η µητέρα του κυρία Χρυσή Καρύδη ήταν βουλευτής Επικρατείας της Ν∆ επί κυβερνήσεως του κ. Κ. Καραµανλή, πλην όµως δηλώνει την αποστροφή του για την πολιτική που ακολούθησαν τα κόµµατα τα τελευταία 20 χρόνια. «Πρέπει να αλλάξουν τα πράγµατα ριζικά. Να σταµατήσουν οι πολιτικοί να εκµεταλλεύονται τους πολίτες, να βελτιωθούν, να δίνουν κίνητρα ώστε να βοηθούν τον κόσµο» λέει και αισθάνεται υπερήφανος που τα νέα παιδιά αρχίζουν σιγάσιγά την απογαλάκτιση από τα πολιτικά πιστεύω των γονιών τους και ακολουθούν τα δικά τους πιστεύω µε άλλα, διαφορετικά από τους γονείς τους κριτήρια: «Είµαι πρόεδρος µιας µικρής ποδοσφαιρικής οµάδας, της ΑΟΣ Στυλίδας, που αγωνίζεται στην Α’ περιφερειακή κατηγορία. Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα παιδιά που αγωνίζονται στην οµάδα και µε τα οποία είµαι σε καθηµερινή επαφή έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Εκείνο που παρατήρησα ότι τους ενδιαφέρει είναι να έχουν το δικό τους κριτήριο για τα πάντα». Οσο για τη συµµετοχή του στον «Κοινωνικό Σύνδεσµο» λέει: «∆εν γνωρίζω εάν θα µετεξελιχθεί σε κόµµα, αλλά σίγουρα θα αφουγκραστούµε την κοινωνία, θα κατανοήσουµε τα προβλήµατα, τις σκέψεις, τις αγωνίες, αλλά και τις προτάσεις του κόσµου και µετά θα δούµε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση». Και επειδή ζει µονίµως στην επαρχία, επιµένει ότι τα υπάρχοντα πολιτικά κόµµατα την έχουν εγκαταλείψει, αγνοώντας ότι σε αυτήν κτυπά πραγµατικά η καρδιά της Ελλάδας.
Ο κ. Αρίστος ∆οξιάδης ήταν παλαιότερα ένας Ρηγάς. Στα µαθητικά και φοιτητικά του χρόνια ήταν στέλεχος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά αποσύρθηκε από την πολιτική στη δεκαετία του ’80. Τώρα, όπως λέει, βλέπει το πλήρες αδιέξοδο του πολιτικού συστήµατος και αποφάσισε, στα 60 του, να γίνει ξανά ενεργός πολίτης. ∆εν αντιµετωπίζει τον νεοσύστατο «Κοινωνικό Σύνδεσµο» ως ένα ακόµα κόµµα, αλλά, ως µία οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών: «Ανάµεσα στον όµιλο προβληµατισµού και στο κόµµα υπάρχει το µεγάλο πεδίο των κοινωνικών πρωτοβουλιών» λέει.
Κατά τον κ. ∆οξιάδη (πρώτος εξάδελφος του επίσης συµµετέχοντος στον «Κοινωνικό Σύνδεσµο» κ. Απ. Δοξιάδη ) τα κόµµατα είναι εγκλωβισµένα στο παρελθόν τους και στην πελατεία τους και µοιάζουν να µη µπορούν ή να µη θέλουν να κάνουν µεταρρυθµίσεις, ακόµα και αυτές που αναγράφονται στα προγράµµατά τους. Οι πολίτες όµως αν δράσουν δυναµικά και συντονισµένα µπορούν να προωθήσουν τις µεταρρυθµίσεις από τα κάτω. Και όχι µόνον. Μπορούν να ενθαρρύνουν τους λίγους µέσα στις κοµµατικές ηγεσίες που προσπαθούν και αυτοί να φέρουν αλλαγές. Θέλει να βοηθήσει τους αγρότες να φτιάξουν ξανά συνεταιρισµούς (υγιείς όπως λέει αυτή τη φορά και όχι φυτώρια ρεµούλας). Θέλει να βοηθήσει τους µικρούς επιχειρηµατίες που θέλουν να ανοιχτούν στη διεθνή αγορά και που τους στραγγαλίζει η γραφειοκρατία. Τους καλούς δηµόσιους υπαλλήλους που έχουν ιδέες και µεράκι για την υπηρεσία τους, και που οι προϊστάµενοί τους τους αγνοούν και τους εµποδίζουν. Ως µέλος του νεοσύστατου Συνδέσµου ζητεί «να αντιταχθούµε στον αργό και διεφθαρµένο γραφειοκράτη, στους άχρηστους οργανισµούς, στους τεµπέληδες και φοβισµένους υπουργούς, στους εκβιαστές των συντεχνιών. Να δείξουµε σε αυτούς που χάνουν τις δουλειές τους πώς να ψάξουν ή και να εφεύρουν κάτι νέο για να ζήσουν. Να δείξουµε ότι οι πολίτες µπορούν να βελτιώσουν τις πόλεις και να στηρίξουν τους φτωχούς όταν το κράτος δεν µπορεί».
Oσον αφορά τη συνεχώς αυξανόµενη γκρίνια εναντίον του πολιτικού συστήµατος και την οργή των «Αγανακτισµένων» λέει: «Aπό οργή και καταγγελίες έχουµε χορτάσει. Εµείς θέλουµε κυρίως να αναδείξουµε το θετικό και τις δυνατότητες της κοινωνίας…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
