Την Παρασκευή 22 Απριλίου γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα της γης. Η φετινή χρονιά, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Ιαπωνίας, γέμισε ξανά όλη την ανθρωπότητα με ερωτήματα και ανησυχίες για το πώς πρέπει να πορευτούμε πάνω στον πλανήτη τις επόμενες δεκαετίες. Πώς θα υπάρξει ανάπτυξη χωρίς την καταστροφή του κόσμου; Πώς θα μπορέσουμε να συνδυάσουμε τα κεκτημένα της σύγχρονης εποχής και της ποιότητας ζωής στην οποία έχουμε συνηθίσει κάνοντας όχι απλά μια καλύτερη διαχείριση αλλά ενσωματώνοντας τις αρχές τις βιωσιμότητας στην καθημερινή μας ζωή και στην οικονομία;
Διαβάζουμε ξανά και ξανά για τις τεράστιες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής που ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται σε μας αλλά και στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, αλλά και για τις δυσκολίες επίτευξης μιας παγκόσμιας συμφωνίας που θα οδηγήσει στη μείωση της εξάρτησής μας από το πετρέλαιο και τον λιγνίτη. Η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι δεν υπάρχει συμφωνία, δεν υπάρχει συναίσθηση του επείγοντος της κατάστασης, δεν υπάρχει πολιτική βούληση, δεν υπάρχει αρκετή πίεση και συνειδητοποίηση από τους πολίτες.
Το ποτήρι όμως είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Η Ευρώπη περισσότερο από τις άλλες μεγάλες οικονομίες του κόσμου έχει πάρει πολύ συγκεκριμένες αποφάσεις και δεν περιμένει τα γεγονότα να την ξεπεράσουν. Με τρόπο συγκροτημένο και συντονισμένο, με μικρά και μεγάλα βήματα, όχι απλά σπρώχνει τη διεθνή κοινότητα να τη μιμηθεί αλλά έχει μετατρέψει την τραγική αλήθεια της κλιματικής αλλαγής σε μια μοναδική ευκαιρία για αλλαγές που αντί να σταματήσουν την οικονομική ανάπτυξη θα την ωθήσουν στην πρωτοπορία.
{{{ moto }}}
Ενώ στην Αμερική, προς απογοήτευση όλων των σκεπτόμενων πολιτών παγκοσμίως, σημαντική μερίδα αμφισβητεί ακόμα την ίδια την ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής. Υποσκάπτεται η προσπάθεια απεξάρτησης από τη χρήση του πετρελαίου και ο εμπλουτισμός του ενεργειακού μείγματος με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, υποτιμάται η αξία της βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης και το όλο θέμα παρουσιάζεται ως άλυτο από συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Η Ευρώπη, αντίθετα, με τη βοήθεια όλων μας προχωράει με αποφασιστικότητα μπροστά. Βλέπει ξεκάθαρα ότι ο κόσμος αλλάζει και πως αργά ή γρήγορα, ακόμα και αυτοί που αντιστέκονται θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν. Ετσι η ΕΕ αποφάσισε να μην περιμένει.
Είναι εντυπωσιακό και παρήγορο ότι πολίτες, πολιτικοί, ΜΚΟ, επιχειρήσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωβουλή, τα κόμματα ανεξάρτητα των ιδεολογικών τους αποκλίσεων, όλοι δείχνουν αποφασισμένοι να ηγηθούν της προσπάθειας αλλαγής πλεύσης. Η Ευρώπη με την Στρατηγική για το 2020, παρουσιάζει μετρήσιμους στόχους για την αλλαγή του ενεργειακού μείγματος και μείωση των ρύπων, δίνει κίνητρα για την πράσινη ανάπτυξη και την ραγδαία βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων, δημιούργησε το χρηματιστήριο ρύπων, ενισχύει την έρευνα, την τεχνολογία και την καινοτομία και στοχεύει ξεκάθαρα στη δημιουργία νέων, σταθερών θέσεων εργασίας με καλύτερες αποδοχές για τους ευρωπαίους πολίτες.
Φέτος, σκεπτόμενοι το πώς πρέπει ο καθένας από μας να δραστηριοποιηθεί περισσότερο γιορτάζοντας και την παγκόσμια ημέρα της γης, αξίζει να αναθαρρήσουμε γιατί είμαστε μέλη μια οικογένειας που δεν στρουθοκαμηλίζει. Αλλά συνειδητά και με σταθερό βηματισμό και αλληλεγγύη αποδεικνύει με το παράδειγμά της πως δεν υπάρχει «δεν γίνεται» αλλά «δεν θέλω». Και πως η μετάβαση στη βιώσιμη ανάπτυξη είναι εφικτή και σταθερά μετατρέπεται στη νέα πραγματικότητα.
* Η κυρία Σοφία Καλαντζάκου είναι πρώην βουλευτής και υφυπουργός, Καθηγήτρια Περιβαλλοντικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης
