Χειρότερη και από την ίδια την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος στη ΔΕΗ είναι η αντίδραση της ΓΕΝΟΠ. Αντί να δώσει εξηγήσεις προτίμησε να επιτεθεί προσωπικά στον κ.Ρακιτζή με χαρακτηρισμούς και υπονοούμενα που αν μη τι άλλο δεν έχουν καμιά σχέση με την υπόθεση. Μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς τι ακριβώς υπερασπίζονται οι συνδικαλιστές όταν διακηρύσσουν τον μέχρι εξόντωσης αγώνα -δικής μας εξόντωσης- για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ. Ως εκεί όμως.

Γιατί βέβαια υπεύθυνοι γι αυτό το φαγοπότι δεν είναι οι συνδικαλίστές ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτοί. Χρόνια τώρα στις περισσότερες ΔΕΚΟ με πιο χαρακτηριστική ίσως τη ΔΕΗ, έχει δημιουργηθεί ένα βολικό καθεστώς συνδιοίκησης όπου συνήθως τα συμφέροντα των καταναλωτών είναι στην τελευταία θέση των προτεραιοτήτων. Οι διοικήσεις εξαγοράζουν την ησυχία τους, οι συνδικαλιστές διασφαλίζουν τα προνόμια τους κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Κι αυτό ωστόσο δεν μας λέει πολλά σχετικά με το τι πρέπει να γίνει. Στο κάτω κάτω αν αντιμετωπιστούν οι ακραίες πράγματι σπατάλες, η διασφάλιση υψηλών αμοιβών και καλών συνθηκών εργασίας όταν δεν επιτυγχάνονται σε βάρος της παραγωγικότητας δεν είναι κάτι μεμπτό- αντιθέτως θα πρέπει να είναι ο στόχος μας. Η απόφαση για τις ιδιωτικοποιήσεις κατά συνέπεια μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο όταν επιτυγχάνει αύξηση της παραγωγικότητας και κατά συνέπεια μείωση του κόστους για τους καταναλωτές.

Είναι προφανές ότι το να δημιουργηθεί ένα ιδιωτικό μονοπώλιο στη θέση της ΔΕΗ δεν θα ήταν προς το συμφέρον κανενός. Γιατί όμως μια μονάδα ηλεκτροπαραγωγής, μια λιγνιτική μονάδα της ΔΕΗ για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα με ιδιωτικό μανατζμεντ; Θα πρέπει φυσικά να μελετηθούν οι εμπειρίες άλλων χωρών που έχουν τέτοια συστήματα πριν απαντήσουμε. Κι έχουν τεράστια σημασία οι συγκεκριμένοι όροι που θα τεθούν έτσι ώστε η ιδιωτικοποίηση να μην είναι απλώς το προσχημα για να θησαυρίσουν ορισμένοι.

Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ανοικτό δημόσιο διάλογο. Οι απειλές από τη ΓΕΝΟΠ ότι θα κατεβάσουν τους διακόπτες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προκαλούν το δημόσιο άισθημα. Και να πείθουν ορισμένους ότι η ιδιωτικοποίηση είναι αναγκαία ίσως και μόνο για να σταματήσει ο εκβιασμός των συνδικαλιστών.