Τέτοιες μέρες πέρυσι, η κυβέρνηση μας βομβάρδιζε με συνεχείς δηλώσεις απόλυτης άρνησης της πιθανότητας υπαγωγής της χώρας στο διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν υπήρχε περίπτωση να προσφύγουμε στο ΔΝΤ, ούτε να αναζητήσουμε καμιά τέτοιας μορφής βοήθεια από πουθενά. Και, μια μέρα, μείναμε εμβρόντητοι όταν μάθαμε, από το Καστελόριζο, ότι όλα αυτά είχαν ξεχαστεί μέσα σε ένα βράδυ…
Το ίδιο ακριβώς κάνει και τώρα με την υπόθεση της αναδιάρθρωσης. Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα που κάνει τη συζήτηση να συντηρείται και, κάποιες στιγμές, να φουντώνει: στην έλλειψη αξιοπιστίας. Αυτή είναι που συντηρεί τώρα όλη τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση. Δηλαδή για ένα ενδεχόμενο που ενώ από πολλούς παρουσιάζεται ως «αθώο», αν όχι και ως «μαγική συνταγή», στην πραγματικότητα θα είναι τρομακτικά επώδυνο και ίσως καταστροφικό για τη χώρα.
Στο χρόνο που μεσολάβησε από τότε που δεν πηγαίναμε αλλά πήγαμε στο Δ.Ν.Τ., πλήθος γεγονότα μεγάλωσαν αυτή την έλλειψη αξιοπιστίας, όπως τα μέτρα που – πολλές φορές – δεν θα λαμβάνονταν αλλά τελικά ελήφθησαν, ή το ότι θα φέρναμε νόμο να μην μπορεί να πουληθεί τίποτα αλλά τελικά όλα πουλιούνται. Κυρίως όμως, είναι η αναποτελεσματικότητα που συνόδευσε τα κυβερνητικά προγράμματα που κάνει τους πολίτες να νιώθουν ότι όλα αυτά δεν έχουν νόημα, δεν οδηγούν πουθενά. Έτσι, η κυβέρνηση την έχει πάθει τώρα όπως στον αισώπειο μύθο, που φωνάζει ο βοσκός, αλλά κανείς πια δεν τον ακούει…
Κι εδώ γίνονται τα πράγματα εκ νέου επικίνδυνα. Γιατί η αναδιάρθρωση, που τόσο εύκολα προβάλλεται από πολλές πλευρές, ασφαλώς και δεν είναι αυτό που τόσο αθώα ακούγεται.
Πρώτον, δεν είναι κάτι που θα συζητηθεί, θα αποφασιστεί και θα ανακοινωθεί μέσα σε ένα απόγευμα ώστε την επομένη το πρωί να είναι όλα έτοιμα και όλοι ευχαριστημένοι. Πρόκειται για σχεδιασμό εξαιρετικά σύνθετο που θα χρειαστεί σκληρότατες διαπραγματεύσεις εβδομάδων, αν όχι μηνών, κατά τη διάρκεια των οποίων η χώρα θα βρεθεί μόνη μέσα στο πλήρες χάος. Επίσης, πολλοί είναι εκείνοι που, με δυνατά επιχειρήματα, υποστηρίζουν ότι το συνολικό χρέος, μετά την αναδιάρθρωση, θα είναι μεγαλύτερο από εκείνο που ήταν πριν αυτή γίνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Ελλάδα, όπως και καμιά άλλη χώρα, δεν μπορεί να αποφύγει τα χρέη της. Θα αναγκαστεί να τα πληρώσει. Δεν έχει άλλο δρόμο. Όπως δεν έχει και η Ιρλανδία και, από προχθές, η Πορτογαλία. Ακόμα και η Ισλανδία που ο λαός της ψήφισε να μην πληρώσει τα χρωστούμενα σε Άγγλους και Ολλανδούς, έχει τώρα μπροστά της το Διεθνές Δικαστήριο, για την απόφαση του οποίου πολύ δύσκολα θα αδιαφορήσει αν δεν θέλει να μείνει ένα νησί αποκομμένο από τον κόσμο. Κάτι που, ειδικά η Ελλάδα, θα ήταν αδύνατο να το αντέξει.
Η αναδιάρθρωση φαντάζει πανάκεια αλλά δεν είναι, το αντίθετο μάλιστα. Και θυμίζει μια φράση, με την οποία ο Don Henley περιέγραφε το 1981 τη διάλυση των Eagles, που είχε γίνει την προηγούμενη χρονιά. «Ηταν μια φρικτή ανακούφιση», είπε τότε. Είναι φοβερό πόσο ταιριάζει αυτή η φράση του μεγάλου Αμερικανού μουσικού στην Ελλάδα του σήμερα, που δεν αντέχει άλλο, αναζητά την ανακούφιση, κλείνοντας τα μάτια στο πόσο φρικτή αυτή μπορεί να είναι. Θα το δούμε αν και όταν θα έρθει…
gmalouchos@tovima.gr
